Foi campión en Israel e en Austria, os seus dúas últimas experiencias acabaron en espantadas e non adestraba en España desde os xuvenís do Barcelona
04 novs 2019 . Actualizado ás 20:46 h.«Decidín, en acordo co club, finalizar a nosa colaboracion xa para darlle máis tempo para prepararse para a próxima tempada». O 3 de abril do 2018, Óscar García Junyent (Sabadell, 1973) collía a súa última porta. A do Olympiakos. O propietario do club, Evangelos Marinakis, mandara de vacacións ao persoal, cunha multa de 400.000 euros, polo seu mal rumbo na Superliga grega. Óscar volvía marcharse. Fíxoo a campaña anterior no Saint-Ettiene francés, tras doce xornadas e co equipo sexto, por discrepancias coa dirección deportiva. Renunciou aos dous millóns de euros que tiña pendentes.
A súa carreira como adestrador a iniciou no que fora o seu club como futbolista desde alevíns e co que chegou a o máis alto por primeira vez, da man de Johan Cruyff, nun amigable, o 21 de maio de 1991. «O Barcelona sempre será o meu equipo». De novo, Carlos Mouriño recorre a un discípulo do técnico holandés. Óscar retirouse como futbolista con só 31 anos no Lleida. Un retiro cedo que xa prognosticaba a súa decisión para non estirar os finais. Entre Barcelona e Lleida, pasara por Albacete, Valencia e Espanyol. Na Masía atopou a súa primeira oportunidade como técnico, en xullo do 2010. Puxéronlle entre mans o equipo xuvenil A. Non lle foi mal. O maior da saga dos García Junyent logrou conducir ao equipo, no que militaba Rafinha, a un histórico triplete. A súa segunda tempada non levaba o mesmo senón. E Óscar recibiu unha chamada que lle fixo non acabar o curso. Non volveu a pisar un banco español.
O seu amigo Jordi Cruyff -co que compartise unha campaña a honra de pichichi do filial azulgrana en Segunda B- ofrecíalle o banco do Maccabi Tel Aviv, no que exercía como secretario técnico. «Despois de 10 anos gañamos a liga, collín un equipo que non tiña ningún internacional e acabou con sete. Creo que escollín o mellor sitio para formarme». Co título na man, Óscar García marchouse. O teléfono soaba en Inglaterra.
Asinou dúas campañas como técnico do Brighton, na Championship. Tomó a substitución do charrúa Poyet co ascenso como obxectivo. Cumpriu parte. Logrou disputar o playoff. Pero quedou ás portas. Cunha tempada máis de contrato, Óscar dimitía e tomaba o camiño de regreso a Israel. Segundas partes nunca foron boas reza o devandito. Non tivo a opción de palpalo. O conflito bélico no que se viu inmerso o país fíxolle marcharse en agosto. De volta a Inglaterra. Outra vez á Championship.
O 2 de setembro, Óscar García era presentado como técnico do Watford. Apenas estivo tres semanas. O seu corazón deulle síntomas de que algo non ía ben. Tras sentir fortes dores no peito, ingresou nun hospital na previa a un partido ligueiro contra o Charlton. Estivo unha semana, sometido a diversas probas. Non volvería sentarse no banco. Ante os consellos médicos, Óscar renunciou para tomarse un descanso. Estaría máis dun ano afastado do fútbol. Ata decembro do 2015, cando o Salzburgo austríaco ofreceulle o seu. O seu periplo en Austria consolidou a súa carreira. Gañou dúas ligas e dúas copas. Antes de volver marcharse outra vez. Rumbo ao frustrado proxecto en Francia.
«Crecemos cunha filosofía de xogo moi clara desde pequenos, temos claro como queremos que xoguen os nosos equipos, a disposición táctica». Tócalle póla a proba en Balaídos, cun Celta deprimido e que se afastou dese librillo. No mesmo escenario no que marcou -unha volea co Barcelona na tempada 96-97- o que talvez foi o mellor gol da súa carreira como futbolista.
