O canteirán asinaba o seu primeiro gran servizo ao Celta cun dobrete ao Alavés o 6 de xuño do 2009; lémbrano Dani Abalo, Trashorras e Falcón
06 jun 2019 . Actualizado ás 05:00 h.O 6 de xuño do 2009 é unha data clave na historia do Celta . Aquel día, un ano despois do seu debut co primeiro equipo en Salamanca, Iago Aspas estreábase en Balaídos. Aquel canteirán que por entón era descoñecido para moitos, o irmán pequeno de Jonathan para outros e un rapaz prometedor da canteira para uns poucos máis, marcaba dous goles que espantaban as pantasmas do descenso a Segunda B. Naquel momento era imposible predicilo, pero aquel Celta -Alavés era o comezo dunha lenda.
Entre os xogadores que compartiron con el sobre o terreo de xogo aquel partido estaba un Dani Abalo co que sempre se entendeu á perfección dentro e fóra do campo. «Desde que cheguei ao Celta en xuvenís e vino por primeira vez sempre dixen que era o mellor, que non vira outro igual. Por iso non me sorprendeu o que foi capaz de facer ese día», lembra o tamén canteirán, que lle asistiu no primeiro gol e que logo lle colleu sobre os seus ombros na celebración. «Naquel momento, un pouco como agora, tocábanos aos canteiráns tirar do carro. Verlle conseguir iso foi un orgullo incrible», di o vilagarcián.
Trashorras, titular aquela tarde, coincide en que aos que convivían con el día a día nos adestramentos non lles sorprendía nada do que puidese chegar a facer. «Víaslle as cualidades, o talento e o don que demostrou ese día e moitas máis veces logo, que é a capacidade de aparecer en momentos craves. Hai xogadores que nacen con estrela e aínda que era difícil presaxiar a carreira que logo tería, non había dúbida de que era un de eles», di o excéltico.
Punto de inflexión
O porteiro daquel equipo, Ismael Falcón, destaca que a irrupción de Iago foi «un punto de inflexión na carreira de Iago», pero ao mesmo tempo tivo o mesmo efecto no equipo. «El nos adestramentos facía tempo que era un máis e víaselle a desenvoltura e que marcaba diferenzas», afirma. E cre que con aquel debut reivindicou que «fora unha boa decisión subirlle» e que ao mesmo tempo que era un momento clave para el o foi «para a canteira do Celta , que a día de hoxe está ao nivel das mellores de España e para o equipo, para facer as cousas mellor ao ano seguinte». A partir de aí, comezaron unha liña ascendente, xa con Iago asentado, que derivou en lle ascenso.
«Sempre lle dicía a Eusebio que tiña que pór a Iago»
Dani Abalo confesa que a boa relación e a confianza que tiña con Eusebio Sancristán, o técnico do Celta en xuño do 2009, eran suficientes como para insistirlle en máis dunha ocasión ata que o fixo en que tiña que darlle minutos a Iago. «Para min foi o leite o que conseguiu ese día por todo, tamén porque sempre que podía falaba con Eusebio e dicíalle que o xogador que necesitaba era Iago, que tiña que pórlle», conta.
El tiña claro que Iago era «un xogador que lle encantaba» ao técnico, pero que debía atopar o momento adecuado para darlle a oportunidade. E probablemente aquela circunstancias non eran as mellores para decidirse. «Eusebio quería agardar a outro momento, pero ao final viuse obrigado porque sabía o que Iago podía darlle e mellor non lle puido saír», recalca Abalo.
Trashorras fíxase en que aínda que a experiencia é fundamental no fútbol nas situacións difíciles, o punto de «inxenuidade» que podía ter Iago por aquel entón era ao mesmo tempo un plus. «A xente nova nun momento así non contempla tanto o problema que suporía o descenso, iso podíalle permitir saír sen tanta presión, con esa alegría, xogar como el sabe, con esa enerxía e contaxiala aos demais para ao final gañar o partido».
Para Falcón, Iago foi o artífice de «un momento épico e histórico» e tamén lembra como lles arroupou ese día a afección celeste. «Fixeramos unha tempada moi irregular, xogabámonos/xogabámosnos a permanencia e aquilo nese momento era vital para o club. Que saíse un mozo da canteira, ante un estadio cheo e envorcado, e marcase dous goles para conseguir a salvación foi algo memorable».
«Aquel día era o máis feliz do mundo, un celtista salvando ao seu equipo cos seus goles»
Trashorras recoñece que o significado que tiña esa vitoria era maiúsculo. «Salvámonos dunha papeleta grande, porque que o equipo baixase era un desastre, un fracaso total», valora. Por iso subliña que todos estaban «eufóricos» tras logralo, pero o de Iago era algo á parte. «Era o mozo máis feliz do mundo, cumpriu o seu gran soño. Era un celtista salvando ao seu equipo, marcando dous goles en casa diante da súa xente. Todo o bo que lle podía pasar nese partido pasoulle», comenta.
Falcón tamén lembra á perfección ata que punto percibíase o sentimento celtista que sempre caracterizou a Aspas. «Por suposto que se notaba e chamaba a atención. Tanto nel como en Dani Abalo, Hugo Mallo, Sergio... Todos os rapaces da casa que subían do filial. Eles vivíano dun xeito especial e Iago máis se cabe. É bonito ver que algún deles se manteñen aínda no primeiro equipo», celebra.
Na mesma liña, Trashorras recalca que «o mellor rendemento de Aspas sempre foi en Vigo, preto dos seus», e entende que iso é debido ao xeito en que se identifica con ese club. Abalo, que comparte o sentimento e que segue sendo unha persoa moi próxima ao moañés, corrobórao. «Aqueles dous goles foron importantísimos na historia do Celta e para el como futbolista e como celtista. Lembro a alegría daquela noite que nos fomos cear todos co club, eufóricos polo que acababa de conseguir e sen imaxinar aínda cantos goles importantes seus estaban por vir», subliña.
Do Iago de despois daquel Celta -Alavés Falcón lembra «as súas bágoas de felicidade» e a «comuñón coa bancada», o xeito en que se entregaron ese día ao equipo e en especial ao que desde ese mesmo momento comezaría a converterse nun ídolo. «Todos sabiamos que nos xogabamos moitísimo e que o que acababa de facer ía quedar para a historia». Trashorras engade que ata a irrupción de Iago «estaba sendo un partido complicado, difícil, con pouco fútbol e moita tensión» e que grazas a el conseguir salvar a tempada. Unha historia que dez anos despois se repetiu en gran parte.