Aspas, dez anos de lenda celeste

míriam v. f. VIGO / LA VOZ

BANCADA DE RÍO

XOAN CARLOS GIL

O canteirán asinaba o seu primeiro gran servizo ao Celta cun dobrete ao Alavés o 6 de xuño do 2009; lémbrano Dani Abalo, Trashorras e Falcón

06 jun 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

O 6 de xuño do 2009 é unha data clave na historia do Celta . Aquel día, un ano despois do seu debut co primeiro equipo en Salamanca, Iago Aspas estreábase en Balaídos. Aquel canteirán que por entón era descoñecido para moitos, o irmán pequeno de Jonathan para outros e un rapaz prometedor da canteira para uns poucos máis, marcaba dous goles que espantaban as pantasmas do descenso a Segunda B. Naquel momento era imposible predicilo, pero aquel Celta -Alavés era o comezo dunha lenda.

Entre os xogadores que compartiron con el sobre o terreo de xogo aquel partido estaba un Dani Abalo co que sempre se entendeu á perfección dentro e fóra do campo. «Desde que cheguei ao Celta en xuvenís e vino por primeira vez sempre dixen que era o mellor, que non vira outro igual. Por iso non me sorprendeu o que foi capaz de facer ese día», lembra o tamén canteirán, que lle asistiu no primeiro gol e que logo lle colleu sobre os seus ombros na celebración. «Naquel momento, un pouco como agora, tocábanos aos canteiráns tirar do carro. Verlle conseguir iso foi un orgullo incrible», di o vilagarcián.

Trashorras, titular aquela tarde, coincide en que aos que convivían con el día a día nos adestramentos non lles sorprendía nada do que puidese chegar a facer. «Víaslle as cualidades, o talento e o don que demostrou ese día e moitas máis veces logo, que é a capacidade de aparecer en momentos craves. Hai xogadores que nacen con estrela e aínda que era difícil presaxiar a carreira que logo tería, non había dúbida de que era un de eles», di o excéltico.

Punto de inflexión

O porteiro daquel equipo, Ismael Falcón, destaca que a irrupción de Iago foi «un punto de inflexión na carreira de Iago», pero ao mesmo tempo tivo o mesmo efecto no equipo. «El nos adestramentos facía tempo que era un máis e víaselle a desenvoltura e que marcaba diferenzas», afirma. E cre que con aquel debut reivindicou que «fora unha boa decisión subirlle» e que ao mesmo tempo que era un momento clave para el o foi «para a canteira do Celta , que a día de hoxe está ao nivel das mellores de España e para o equipo, para facer as cousas mellor ao ano seguinte». A partir de aí, comezaron unha liña ascendente, xa con Iago asentado, que derivou en lle ascenso.

«Sempre lle dicía a Eusebio que tiña que pór a Iago»

Dani Abalo confesa que a boa relación e a confianza que tiña con Eusebio Sancristán, o técnico do Celta en xuño do 2009, eran suficientes como para insistirlle en máis dunha ocasión ata que o fixo en que tiña que darlle minutos a Iago. «Para min foi o leite o que conseguiu ese día por todo, tamén porque sempre que podía falaba con Eusebio e dicíalle que o xogador que necesitaba era Iago, que tiña que pórlle», conta.

El tiña claro que Iago era «un xogador que lle encantaba» ao técnico, pero que debía atopar o momento adecuado para darlle a oportunidade. E probablemente aquela circunstancias non eran as mellores para decidirse. «Eusebio quería agardar a outro momento, pero ao final viuse obrigado porque sabía o que Iago podía darlle e mellor non lle puido saír», recalca Abalo.

Trashorras fíxase en que aínda que a experiencia é fundamental no fútbol nas situacións difíciles, o punto de «inxenuidade» que podía ter Iago por aquel entón era ao mesmo tempo un plus. «A xente nova nun momento así non contempla tanto o problema que suporía o descenso, iso podíalle permitir saír sen tanta presión, con esa alegría, xogar como el sabe, con esa enerxía e contaxiala aos demais para ao final gañar o partido».

Para Falcón, Iago foi o artífice de «un momento épico e histórico» e tamén lembra como lles arroupou ese día a afección celeste. «Fixeramos unha tempada moi irregular, xogabámonos/xogabámosnos a permanencia e aquilo nese momento era vital para o club. Que saíse un mozo da canteira, ante un estadio cheo e envorcado, e marcase dous goles para conseguir a salvación foi algo memorable».

XOAN CARLOS GIL

«Aquel día era o máis feliz do mundo, un celtista salvando ao seu equipo cos seus goles»

Trashorras recoñece que o significado que tiña esa vitoria era maiúsculo. «Salvámonos dunha papeleta grande, porque que o equipo baixase era un desastre, un fracaso total», valora. Por iso subliña que todos estaban «eufóricos» tras logralo, pero o de Iago era algo á parte. «Era o mozo máis feliz do mundo, cumpriu o seu gran soño. Era un celtista salvando ao seu equipo, marcando dous goles en casa diante da súa xente. Todo o bo que lle podía pasar nese partido pasoulle», comenta.

Falcón tamén lembra á perfección ata que punto percibíase o sentimento celtista que sempre caracterizou a Aspas. «Por suposto que se notaba e chamaba a atención. Tanto nel como en Dani Abalo, Hugo Mallo, Sergio... Todos os rapaces da casa que subían do filial. Eles vivíano dun xeito especial e Iago máis se cabe. É bonito ver que algún deles se manteñen aínda no primeiro equipo», celebra.

Aunque marcó dos goles, Iago también tuvo tiempo ese día de lamentar alguna ocasión fallada
Aínda que marcou dous goles, Iago tamén tivo tempo ese día de lamentar algunha ocasión fallada XOAN CARLOS GIL

Na mesma liña, Trashorras recalca que «o mellor rendemento de Aspas sempre foi en Vigo, preto dos seus», e entende que iso é debido ao xeito en que se identifica con ese club. Abalo, que comparte o sentimento e que segue sendo unha persoa moi próxima ao moañés, corrobórao. «Aqueles dous goles foron importantísimos na historia do Celta e para el como futbolista e como celtista. Lembro a alegría daquela noite que nos fomos cear todos co club, eufóricos polo que acababa de conseguir e sen imaxinar aínda cantos goles importantes seus estaban por vir», subliña.

Do Iago de despois daquel Celta -Alavés Falcón lembra «as súas bágoas de felicidade» e a «comuñón coa bancada», o xeito en que se entregaron ese día ao equipo e en especial ao que desde ese mesmo momento comezaría a converterse nun ídolo. «Todos sabiamos que nos xogabamos moitísimo e que o que acababa de facer ía quedar para a historia». Trashorras engade que ata a irrupción de Iago «estaba sendo un partido complicado, difícil, con pouco fútbol e moita tensión» e que grazas a el conseguir salvar a tempada. Unha historia que dez anos despois se repetiu en gran parte.