Faría mal a cúpula do Celta en celebrar a permanencia e pasar páxina superado o mal grolo. O equipo queda en Primeira por oitava tempada consecutiva e esa é a mellor noticia, pero faino como décimo sétimo clasificado e prolongando a caída do último trienio, porque desde que se clasificou para a Europa League non deixou de baixar banzos na táboa clasificatoria. E 38 xornadas ao longo de tres exercicios non enganan.
Xa non era de recibo que o equipo non pelexase por Europa, nin ata o final, o curso pasado con dous dianteiros que sumaban 40 goles, pero moito máis traumático debe resultar que un xogador rescate a un equipo cando xa estaba a piques de facer as maletas cara ao inferno. O do curso recentemente despachado debe ser motivo de estudo comezando pola elección de Mohamed para o banco. O seu fútbol estaba a séculos luz do actual e as súas mellores actuacións foron con micrófono en man. O de Cardoso raiou o esperpento. Moito método e ningunha idea. Ideal para as aulas, desastroso para o verde.
Pero máis aló de inquilinos pasaxeiros de banco, aparece un patrón errado na planificación dos últimos veráns. O Celta non foi capaz de cortar a súa hemorraxia defensiva (ao contrario, este ano aumentouna ao espir o lateral zurdo) e tampouco dotou ao equipo de xogadores de carácter e de longo percorrido que achegasen o traballo complementario que liberasen aos jugones. Da falta dun terceiro dianteiro e do páramo das bandas, mellor non falar.
Aínda que cunha posición económica envexable, o Celta deixou de ser un equipo puxante, que deixou ver no campo as súas leas institucionais e que xogou con lume ata o punto de verse descendido no descanso do partido co Vilarreal.
E o fútbol, como a vida, de cando en cando avisa dúas veces. O cemiterio de Segunda está cheo de equipo con lustre que non captaron a mensaxe á primeira e caéronse con todo ao ano seguinte. Por iso o Celta debe tomarse o exercicio recentemente finalizado como un aviso e unha lección de futuro. Para poder vivir mil primaveras máis na elite.
