Iago Aspas foi o punto de inflexión para o Celta , a proba de que por moito que o fútbol sexa un deporte colectivo e póidase pensar que non hai xogadores decisivos por si sos, ás veces si hai futbolistas practicamente imprescindibles.
Con el o equipo mostra unha cara completamente distinta, outra versión moito mellor de si mesmo. Todos os seus compañeiros notaron para ben o regreso de Iago polo que xera, o que transmite tamén na afección e mesmo polo que crea no adversario. Impregna unha ilusión á contorna que contribuíu a cambialo todo e que a situación actual non teña nada que ver co que se vivía hai unhas semanas.
Sempre pensas que un xogador como el, aínda que veña de tres meses parado, vai traer aire fresco ao equipo e vai ser unha boa noticia. Pero unha cousa era iso e outra chegar e marcar seis goles en catro partidos que cambian completamente a dinámica do equipo. Non é que teña cumprido as expectativas, que eran altas porque todo o mundo se agarraba á súa volta, senón que as superou con fartura.
A clave de Iago é a desenvoltura co que fai todo, con convencemento de que será eficaz e que a día de hoxe segue divertíndose xogando. A iso hai que sumarlle que está no club que lle deu a oportunidade de vivir do fútbol e dá a impresión de que el iso nin esquece nin o vai a esquecer nunca. Está no seu hábitat natural, na súa casa, coa súa xente, onde se sente cómodo.
Iso converteulle nun dos mellores dianteiros de Europa e un salvoconducto para o éxito do Celta .
