O Celta máis sobrio da tempada

Julio Álvarez-Buylla

BANCADA DE RÍO

Óscar Vázquez

22 abr 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

Non sería desatinado dicir que o Celta xogou o sábado o partido máis sobrio de toda a tempada. Deixou no vestiario a timidez e o temor co que recibiu a Vilarreal e Real e saíu avasallando ao rival desde o principio, buscando asfixialos no seu campo ao mando da parella Lobotka e Okay que parecen recuperar o seu nivel. As rápidas transicións atoparon a pausa de Aspas entre liñas e a amplitude de Boufal e Boudebouz que por fin ademais de aparecer por dentro fano por fóra. Nin o cambio de sistema nin a efectividade do rival no seu primeiro e único tiro a porta do partido afectaron nun Celta que agora si dá sensación de crecer.

1 - A clave

Aspas e tamén algo máis

Chega Escribá e chega Aspas. De Aspas está todo devandito. A análise deste equipo con e sen a presenza de Aspas pode resultar como analizar o día e a noite, obvio. Pero efecto Aspas á marxe, non se lle pode discutir a Escribá que as sensacións que transmite o Celta , non xa a nivel de resultados senón a nivel táctico, son distintas ás que transmitía non fai moito. O equipo partido a partido resulta máis sobrio e a pesar de que mantén defectos que dificilmente poderán reverterse de aquí a final de tempada, co traballo colectivo minimízaos. Como xa comentamos en xornadas anteriores a clave non estaba na elección de xogadores ou dun sistema, senón na capacidade do adestrador de implicar e de facer crer ao grupo que era posible.

2 - O cambio

O uso das bandas

Ata fai ben pouco as bandas resaltaban máis polas súas debilidades que polas súas fortalezas na achega ao xogo colectivo do equipo tanto defensivo como ofensivo. Olaza chegou para achegar sinxeleza e seguridade, pero sendo xustos, as axudas que agora recibe por diante del non son as que recibía Juncá (nin tampouco Hugo pola dereita) en tempos anteriores. O xogo ofensivo do equipo pasou de xuntar aos xogadores de banda por dentro a permitir a Boufal e Boudebouz partir máis abertos e buscar superioridades por fóra para poder finalizar as xogadas. Contra o Xirona unha das claves, o regreso das bandas.

3 - Evolucións

Tres diferencias

Contra o Xirona o Celta resolveu tres situacións con nota. Primeiro, foi o partido no que menos concedeu ao seu rival. Os visitantes apenas inquietaron e o gol pódese dicir que foi o seu único tiro a porta do partido. Ata agora as vitorias celestes conseguíronse a pesar de ter o rival opcións de póla en cuestión (Eibar, Huesca, Sevilla, Vilarreal, Real Sociedade…). Segundo, as ocasións regresaron ao xogo de ataque celeste. Axudaron a presión alta con transicións rápidas desde campo rival, o traballo dos dous pivotes na recuperación, o xogo entre lineas de Aspas e o regreso do desborde por bandas. E terceiro o Celta , tras o descanso, soubo neutralizar o cambio de sistema visitante e as dificultades que ata onte se lle presentaban (sobre todo por fóra) cada vez que o rival apostaba xogar con tres centrais e dous carrileros.