O brasileiro, protagonista nas dúas últimas vitorias a domicilio dos celestes ante o Atlético, lembra aquela etapa
12 abr 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Fernando Nelo, Baiano, viviu dúas tempadas en Vigo que pouco tiveron que ver a unha coa outra. Na primeira clasificáronse para Europa e na segunda chegou o que ata hoxe é o último descenso. Ambas tiveron en común os seus goles e as vitorias a domicilio fronte ao Atlético, rival do Celta mañá. O brasileiro repasa todo o vivido e tamén o momento actual do club.
-Pasado o tempo, como resume a súa experiencia no Celta ?
-Son dúas tempadas moi diferentes. A primeira foi unha das mellores para min en España, clasificámonos para a UEFA e marquei moitos goles. Esforceime moito, porque o Celta fichoume desde o Málaga e fixera unha gran aposta por min. Foi un ano importante no que as cousas saíron ben e fun moi feliz.
-E que hai do segundo ano (o do último descenso, no 2007)?
-Foi difícil. O Celta xogaba tres competicións, unha liga moi forte máis a Copa e a UEFA e non fichou a moitos xogadores, así que non tiñamos un persoal amplo para afrontalas e acabamos descendendo. Foi triste para min, como para todos os celtistas. Esa tempada seguín marcando e intentando facer un bo traballo. Tamén seguín marcando, pero no fútbol o que importa é o colectivo. Aínda que tiña un ano de contrato, funme ao Murcia para seguir xogando en Primeira.
-Unha tempada moi boa e outra nefasta. Que pesa máis?
-O recordo xeral que teño é bo. Ese primeiro ano foi dos mellores da miña carreira, e aínda que no segundo pasou o que pasou, se miro para atrás e penso no que fixen, estou satisfeito porque sei que o dei todo e deixei todo polo equipo aínda que non saísen as cousas.
-Lembraba que marcou moitos goles no Celta . Cales son os máis especiais?
-Un nove quere marcar sempre e é certo que puiden conseguir algúns goles importantes, como ante o Barcelona aínda que perdésemos, ou contra o Atlético en casa, tamén algunhas na UEFA. Para min teñen moito valor os goles da segunda tempada porque o que nos xogabamos, a permanencia, era moi importante.
-Vostede viu portería nas últimas dúas vitorias do Celta ante o Atlético en Liga . Ten en mente eses dous partidos?
-É verdade que gañamos os dous anos, pero foron vitorias moi distintas. A primeira foi un momento moi feliz. O equipo xogaba ben e ante un estadio que sempre aperta como o do Atlético, tiñamos un equipazo, fomos sen medo e gañamos. Foi espectacular para un equipo que viña de Segunda. Ao ano seguinte a celebración foi máis amarga porque non sabías se abondaría. Pero marcar alí, como dicía, era importante nese momento polo que nos xogabamos e aínda non sabiamos se nos poderiamos salvar. En todo caso, marcar alí sempre che deixaba feliz.
-Como se lle pode gañar ao Atlético?
- Hai que ir coma se fose o último partido das súas vidas. Nós ese ano do descenso xogabámonolo/xogabámosnolo todo e fomos morrer para gañar. Non hai outro xeito que dalo todo no campo por eses tres puntos, sobre todo cando quedan poucos partidos.
-Ten ocasión de seguir os partidos do Celta actualmente?
-Non sempre. Vivo en Sao Paulo e hai unha canle que pon partidos españois, pero máis o Madrid e o Barcelona que os demais. Cando toca é un pracer velo e lembrar momentos vividos. E cando non, sempre estou pendente dos resultados dos partidos e moi atento á táboa.
-Como ve ao equipo na pelexa pola salvación?
-Cando non sae unha tempada boa, ao final tes que intentar salvala quedándoche en Primeira. Eu confío en que se consiga, desexo o mellor para o club e que permaneza, por suposto. Vivín dous anos incribles da miña vida, un tempo espectacular, e gustaríame ir a Vigo o ano que vén e ver un partido en Balaídos en Primeira.
-Como é a súa vida actualmente?
-Foi directivo dun equipo en Sao Paulo, pero deime conta de que non era iso o que quería para a miña vida, nin tampouco ser adestrador. Agora dedícome a axudar a xogadores novos que veñen do mundo pobre a intentar lograr clubs onde xogar ao fútbol.
