O canteirán repasa xunto á súa familia a súa traxectoria deportiva
10 dic 2018 . Actualizado ás 21:10 h.O céltico Rubén Blanco , xunto coa súa familia, repasa nunha reportaxe realizada pola súa axencia de representación a súa traxectoria desde antes de chegar ao Celta -procedía do Santa Mariña- e a súa evolución neste tempo. «Un xoga onde quere, sempre quixen estar aquí e estou contento», proclama o canteirán, que se mostra «súper agradecido» á entidade viguesa e á afección. «Somos a parte visible, pero temos moita xente detrás que nos axuda nos malos momentos», lembra.
Para Rubén o Celta é «como unha familia» onde sempre quixo estar» e asegura sentirse «moi recoñecido». «Creo que as cousas se fixeron ben desde moi atrás, non é casualidade. Non creo na sorte, pode saírche unha boa tempada, pero a sorte conséguese con traballo», di antes de lembrar que os últimos éxitos do club vigués cimentáronse en xente da casa. «Coa canteira hase conseguido ser un equipo consolidado na categoría ou chegar a unha semifinal de Europa League con xente que cinco anos antes xogaba en Segunda, a mesma que ascendeu ao equipo. Aí está o segredo de por que funciona ben o club e por que eu creo que somos referentes para moitos clubs».
Admite o mosense que «é importante xogar partidos, e máis sendo porteiro», pero incide en que ten metas a longo prazo. «A primeira e máis importante para min é xogar, ter continudiad e gozar do fútbol», profunda. Co seu avó Abilio Veiga lembra os seus inicios no Santa Mariña. «Como non me vou acordar de levarte e traerche, saía antes de traballar non concello para collelo non colexio, paseino mal», di antes de que os dous coincidan en que «mereceu a pena».
Os seus pais lembran o seu debut co primeiro equipo «de forma inesperada» e en «un partido antolóxico». Eles ían ir, pero finalmente tocoulles vivilo desde casa. «Con 17 anos tivo que suplir a Javi Varas pola lesión no ombro e foi o debut soñado. Despois coa permanencia da 4 % fronte ao Espanyol, que foi unha alegría e unha sensación rarísima», engade.
O propio Rubén lembra tamén aqueles inicios. «Sergio e Javi estaban os dous lesionados e as cousas saíron ben, mellor do agardado. Foi unha experiencia que na miña vida váiseme a esquecer, sempre digo á xente próxima que foi como gañar un título», expresa. Aquilo foi para Rubén «uno dos mellores momentos» da súa carreira «polo debut, o xeito, a salvación e porque foi importante para o club, que a partir de aí foi todo máis doado» e comezou a consolidación.