Yael é un afeccionado asturiano de 15 anos, sen vínculos con Galicia, que hoxe verá por primeira vez ao equipo no seu campo fronte ao Huesca
01 dic 2018 . Actualizado ás 10:23 h.Que pode levar a un «mico» -como di a súa nai- de Ribadesella a ser celtista? Nin Yael nin Noelia sábeno con exactitude. Non lembran un momento xusto no que naceu é simpatía, pero do que non dubidan é de que co paso do tempo hase convertido en paixón. «Non me acordo como foi, se que tiña oito anos ou nove, o ano antes do ascenso, que empecei a ver partidos do Celta todas as fins de semana e ata hoxe», conta este asturiano de quince anos que este sábado vai ver por primeira vez ao equipo en Balaídos.
Tampouco a súa proxenitora é consciente dun momento ou un día exacto. Son unha familia de seareiros, do Sporting, e el practícao desde neno. «De pequeno fixábase máis nos equipos grandes en canto a millóns. Pero de súpeto empezou a dicir: ‘Non, eu son do Celta '», indica. quedaron estrañados e inclináronse por pensar que era algo pasaxeiro. «Recibímolo como unha cousa rarísima, pensamos que sería por algún xogador ou algo. Pero nada, duns anos para acá comémonos todos os partidos do Celta , as aliñacións, os nomes de xogadores, as mellores xogadas e na play só se xoga co Celta . É moi curioso, moito», conta Noelia.
Desde fai ao redor de tres anos, a afección polo Celta de Yael xa é notoria. «Xa non me perdo ningún partido», proclama. Pero, por que cre el que lle enganchou o Celta deste xeito a pesar da distancia e da inexistencia de vínculo algún que lle conducise ata alí? Responde que se sentiu identificado o celtismo. «Gustábame moito esa afección, acórdome do ano anterior ao ascenso, o seguinte cando xa se conseguiu e cando nos mantivemos contra o Espanyol. Por mor de todo iso foi cando dixen: ‘Creo que son do Celta '». E co paso do tempo só se reafirmou.
Aínda que será a súa primeira vez en Balaídos, xa puido ver ao equipo en directo no Molinón nun partido, ademais, emblemático. Era o que practicamente significaba -aínda que non matematicamente- a clasificación para Europa dez anos despois no 2016. «Estaba na bancada visitante cunha camiseta do Celta e suadoiro do Sporting por amais . A miña nai dicíame que non o celebrase se había gol porque igual me pegaban. Eu dicíalle que me daba igual», lembra Yael.
Dese mesmo Sporting-Celta teñen nai e fillo máis recordos indelebles. Ela suxeriulle ir un par de horas antes para ver a chegada do autobús celeste. Así o fixeron, e houbo un momento en que Noelia perdeu de vista uns segundos ao seu fillo. «Vino falando cuns descoñecidos e dime: ‘Veño agora, que vou ver a Aspas'. Oíulles falar e eran uns curmáns que lle levaron un momento con Iago», relata. Noelia quedou de pedra: «El sempre foi moi cortado e sorprendeume que se atreveu. Pensei: ‘¡A nai que o pariu, o que fai o fútbol!», engade entre risos.
Nai e fillo acostumáronse durante anos a que na súa contorna lles formulasen unha e outra vez a eterna pregunta de por que o Celta . «Xa non fai falta porque agora o sabe todo o mundo», coinciden ambos. E xuntos estarán en Balaídos por primeira vez. «Teño moitas ganas, non son capaz de nin de imaxinarme como vai ser. Póñome nervioso, de feito estouno desde hai semanas», di. Houbo varios intentos previos de viaxar a Vigo que por distintos motivos -horarios e obrigacións laborais de Ordieres- non acabaron de callar.
O plan de viaxe era saír en coche moi cedo de Ribadesella a madrugada previa ao partido. «¡É unha malleira, pero faille tanta ilusión! Comprei entrada en Tribuna Baixa pensando que aí estaban os bancos e saían os xogadores, pero cando llo dixen xa me explicou que coa reforma si saen por aí, pero os bancos están en fronte. ¡Sábeo todo do Celta ! Nos estudos escápaselle todo, pero do Celta , nada», subliña entre divertida e resignada.
Noelia declárase afeccionada do Sporting, pero desde hoxe ás 13.00 será «unha seareira máis» do Celta . E Yael, por fin, estará na súa salsa rodeado de celtistas. Un soño cumprido para un celtista atípico.