Cavallero: «Identifícanme coa camiseta do Celta e iso éncheme de orgullo»

M. V. F

BANCADA DE RÍO

CEDIDA

O exportero celeste, agora secretario técnico de Vélez, lembra o seu lustro de estancia en Vigo

15 oct 2018 . Actualizado ás 05:00 h.

Pablo Cavallero (Buenos Aires, 1974), actual secretario técnico de Vélez Sarsfield, é un dos gardametas que defenderon a portería do Celta durante os anos dourados de Europa. Chegou a conseguir o recoñecemento de Zamora ao porteiro menos goleado e asegura que necesitou o paso do tempo para ser plenamente consciente da calidade do equipo do que formou parte.

- Como se fragua a súa chegada ao Celta ?

- Estaba no Espanyol e a idea era pegar un salto de calidade. Xurdiu a posibilidade do Celta a través de Víctor Fernández, ao que estou moi agradecido por confiar en min. Había outras opcións e foi unha semana de negociación na que o club dono do meu poder inclinouse polo Celta . Vivino con ilusión, supuña crecer a nivel deportivo. E por sorte tocáronme cinco anos moi bonitos a nivel persoal e futbolístico.

- Que foi o mellor que viviu no club?

- Os dous primeiros anos foron bos. Consigo o Zamora cunha clasificación para a Champions nun ano moi bonito en que viaxaba moito coa selección. Para min meterme na historia dese trofeo foi moi importante a nivel persoal. Foron anos lindos nos que o equipo pelexaba por estar arriba. Sen os compañeiros, non fose posible.

- Como se vive o contraste de pasar de xogar a Champions a descender a Segunda?

- A dureza do momento. O equipo habíase descompensado a nivel futbolístico, non puido soster a dobre competencia e entrou nun momento difícil onde non se puido sobrepor e rematou perdendo a categoría. Pasamos dunha situación á oposta, pero ás veces hai que pasar por momentos difíciles para que as institucións sigan crecendo e darse conta de que non é doado armar un persoal e pelexar por cousas importantes.

- E a final de Copa do 2001?

- Teño unha espiña que gardo dentro. O día antes cando chegamos á Cartuxa para o recoñecemento que che prestan entramos sobre un dos córneres e tivemos que agardar lonxe mentres remataba o Zaragoza. No outro arco estaban a patear penais e o lanzador tirou dúas veces á dereita do porteiro. Eu, como arxentino desconfiado, dixen: ‘Está a facelo a propósito e se mañá hai penal, vaino tirar á esquerda'. Pensei que era adrede para enganarme. E chegou o momento e fixen caso á miña cabeza, porque son unha persoa estruturada e de pensalo todo, así que me tirei á esquerda no canto de facer caso ao meu corazón. Doeume porque o atallou. De todas as maneiras, púxosenos de fronte e non soubemos sostelo.

- Pensaba que estaría tanto tempo no Celta ?

- Nunca sabes, pero cando un cambia moito dun equipo a outro non é bo sinal. Se eu quedei cinco anos foi porque me sentía útil e valorado dentro do cadro de persoal.

- Que pode dicir do seu adeus?

- O club atopábase nunha situación incómoda economicamente onde se estaba desligando de contratos altos e xurdiu unha posibilidade para que eu rescindise os seis meses que quedaban e recibisen un diñeiro. Funme ao Levante, que era o que me volveu dar a oportunidade de continuar en España.

- Que recordos levou?

- Dos mellores. Douche o exemplo de que cando cheguei o club abriume unha conta nunha entidade bancaria preto de Balaídos, en Castrelos, e 18 anos despois sígoa tendo. Vou a Vigo, teño amigos e os mellores recordos, alí naceu o meu segundo fillo e tamén teño propiedades. Úneme un afecto moi grande, e antes de final de ano agardo volver.

- Que importancia concédelle ao Celta no conxunto da súa carreira?

- Unha das maiores. A xente acá en Arxentina, onde xoguei pouquiño, coñéceme por dúas cousas: por ser o porteiro do Celta e da selección nacional. Iso marca moito. O fútbol español vese moito, cando falo con achegados ou simpatizantes sempre me identifican coa camiseta do Celta e iso éncheme de orgullo. Teño amigos que me abriron as portas das súas casas e cos que manteño unha relación bárbara.

- Segue actualmente ao Celta ?

- Si, bastante, estou ao tanto de que fixo grandes campañas e que ten un bo persoal, con rapaces novos. Ponme contento porque un se encariña cos lugares onde o trataron ben e iso non se vai nunca. Tamén se que está Mohamed.

- Que pode dicir sobre o adestrador arxentino?

- Non lle coñezo persoalmente, pero si seguín a súa carreira de xogador e adestrador. É un técnico moderno, que ten much ida e volta cos xogadores, relaciónase moito con eles. Estou seguro de que lle vai ir ben.

- Existe algunha similitude con Berizzo?

- Son totalmente diferentes na metodoloxía de traballo. Berizzo é máis parecido a Bielsa, máis estruturado; Mohamed é máis do día a día co xogador, de darlle confianza para que se anime e séntase protagonista. Son grandes adestradores.