Un punto en Mestalla ante un equipo como o Valencia, que se defende ben e que con espazos é un rival difícil, é un bo resultado. Con todo, o que o partido nos transmitiu foi que o Celta no canto de buscar un equilibrio entre defender e atacar, intentando sacar o máximo proveito ao seu potencial ofensivo, entrou en bucle e obsesionouse con defender e con contrarrestar o potencial do rival pero sen ter claro como facelo. Os vigueses evidenciaron debilidade nas transicións rápidas do rival, entre liñas por diante dos tres centrais e por banda dereita, onde outra vez se viu en situacións de inferioridade e dificultade con laterais profundos. Nos segundos 45 minutos demostrouse que non sempre acumular xogadores defensivos é garantía de defender mellor. O Celta foi crecendo en base a ter o balón, pero a diferenza da primeira parte xogando con amplitude e profundidade.
en positivo
Aspas e actitude
O Celta sen Aspas sería outro Celta . É difícil que non estea en calquera análise que se faga dun partido dos célticos. Se desquició coa súa soidade nos primeiros 45 minutos e cando o equipo se achegou a el foi cando o Valencia sentiu perigar o resultado. Cinco goles en 6 partidos demandan que as solucións do xogo ofensivo adáptense ao redor da súa figura. E esa actitude de Iago é extrapolable ao resto do equipo. Se algo positivo destacou durante estes seis partidos é a tenacidade e esforzo de todos os xogadores.
o mellor
Fran Beltrán
Creceu como o equipo a partir do descanso, máis preto da súa posición natural no dobre pivote que xogando de interior escorado por diante de Okay. Varreu por diante da defensa, incluso equivocándose nun par de perdidas demostrou a suficiente personalidade e intelixencia táctica para perseverar e ser unha das claves do cambio de dinámica do partido asumindo a responsabilidade da saída de balón e a conexión con Pione e Aspas.
claves
Os sistemas e variantes
Mohamed nestes 6 partidos intentou contrarrestar os puntos fortes do rival e para iso empregou distintos sistemas e variantes tácticas, aínda que virou ao redor de dous modelos que coinciden ambas na presenza de dúas puntas. O 1-5-3-2 foi o sistema máis utilizado, empregando dúas variantes na liña de medio campo xogando cun medio centro e dous interiores ou con dous medios centros e un media punta. Defensivamente funcionou ben contra o Atlético, un equipo que ataca basicamente por dentro, zona que precisamente reforza o sistema, pero que sufriu contra o Xirona e Valencia polos costados. Tamén favorece un posicionamento defensivo en bloque alto, así como a presión ao acumular moitos xogadores por dentro e en campo rival, aínda que o Celta practicamente non o fixo. A sensación que deixou o equipo nestes partidos é que ofensivamente queda moito traballo por facer. A falta de amplitude (nalgúns encontros case non se usaron as bandas), a inferioridade numérica nas zonas de elaboración e finalización tanto cando se acode ao xogo combinativo como ao directo e as distancias que existen entre a liña de medios e os dianteiros, que obrigan a estes a xogar moi afastados da área, son aspectos que o equipo debe puír.
a alternativa
A opción do 1-4-4-2
O 1-4-4-2 foi o outro sistema utilizado. Basicamente empregouse como alternativa ao 1-5-3-2. Non foi un 1-4-4-2 clásicos, senón máis ben usouno de xeito asimétrica. Esta asimetría consiste na utilización dun home en banda en amplitude e desequilibrante (adoita ser a banda esquerda) mentres que en banda dereita ou ben actúa un xogador de corte defensivo (Mallo) para axudar ao lateral ou ben un xogador (Brais) con liberdade por dentro para asociarse con Maxi e Aspas. Non se pode concluír que o Celta teña sido máis feble defensivamente utilizado este sistema, xa que principalmente os problemas defensivos, sobre todo ante os centros laterais, producíronse defendendo dos dous xeitos. Cada sistema ten os seus proles e os seus contras, aínda que opino que os sistemas deben servir para obter o máximo rendemento dos xogadores e non se debe adaptar aos xogadores para sacar o máximo rendemento aos sistemas.
Julio Álvarez-Buylla é adestrador nacional, máster en psicoloxía deportiva e coach deportivo.