Maxi Gómez e Cristhian Stuani seguiron camiños diferentes nas súas carreiras, pero á vez hai puntos de conexión. O primeiro deles é que ambos son froito de importantes clubs formativos do Uruguai que traballan moi ben a canteira. O actual futbolista do Xirona procede do Danubio, do que saíu máis dun xogador que coñecen ben en España, por exemplo Rubén Eslamiada. E o hoxe xogador do Celta é produto de Defensor, outro club que traballa á perfección as formativas.
A partir de aí, os camiños foron distintos, moito máis rápido no caso de Maxi, que se foi para España con 20 anos, triunfou marcando moitísimos goles e xa non tivo que agardar máis para ser chamado pola selección do Uruguai. Stuani foise primeiro cedido do Danubio a Bellavista, volveu ao seu club, de aí foise a Italia, á Reggina, e non foi ata que deu o salto a España, xa con 26, no 2012, cando Tabárez contou con ela para a selección. Pasou por tres ou catro clubs, volveu a Inglaterra e non foi ata o ano pasado, xa no Xirona con 31 anos, cando conseguiu os seus mellores números.
Ademais, son futbolistas con características completamente diferentes por máis que os dous sexan goleadores. Cristhian destaca polo seu corpulencia e a súa estatura, e por iso foi utilizado polo seleccionador uruguaio como un home que pode pelexar todas as pelotas por arriba para tratar de xerarlle balóns de gol a Luis Suárez ou a Cavani, cos que habitualmente lle tocou formar dupla. Maxi, aínda que tamén pode asistir, é un futbolista moito máis do estilo de Suárez: ten o arco entre cella e cella, é un goleador empedernido que en canto toma a pelota xa ten a portería como meta. Ademais, mentres o seu compañeiro de selección é alto e fraco, Maxi é máis retacón, pero cunha corpulencia importante.
Son futbolistas que pertencen a xeracións diferentes, xa que lles separan dez anos. Pero aínda que Maxi sempre fala de Suárez como o seu ídolo, seguro que Stuani tamén foi outro espello no que se viu reflectido cando pensaba onde quería chegar.