O Gato respondeu as inquietudes dos mozos de Campeche na súa visita á escola mexicana do Celta
16 jun 2018 . Actualizado ás 10:13 h.O gardameta céltico Sergio Álvarez mantivo un encontro cos mozos da escola que o club ten en Campeche. O canteirán respondeu as preguntas dos pequenos futbolistas mexicanos durante máis de tres cuartos de hora, á parte de fotografarse con eles e asinar autógrafos. A charla deu para falar de todo: desde os seus inicios ata que significa o fútbol para O Gato, pasando polos seus ídolos ou consellos para pais e futbolistas.
Sergio mostrouse feliz de compartir un intre «con xente que sente o escudo do Celta tanto» como el. «Representa algo moi importante para todos e hai que defendelo con moita afouteza», comezou a súa intervención antes de que comezasen as preguntas. Fixo fincapé en que cando era como eles e quería chegar a ser profesional sabía que o máis importante era «ser constante, traballador, sacrificado e facer caso dos adestradores», algo que lle segue guiando e que recomendou facer aos presentes.
A súa traxectoria
O porteiro céltico quixo deixarlles claro que «nesta vida non hai nada doado» e que tamén el debeu enfrontarse a momentos completos. Detívose en dous: «Ao segundo ano de chegar ao Celta tiven unha lesión de xeonllo que me tivo cinco meses parado. Ves que non avanzas e pasar pola cabeza se terás chegado ao teu límite. Pero grazas a quen estiveron comigo puiden saír adiante», rememorou. O outro foron os últimos anos da súa longa etapa no filial: «Houbo momentos nos que pensei que non legaría a cumprir o meu soño do primeiro equipo. En canto chegou dixen: ‘Esta é a miña'».
Nese sentido, lembroulles que «se esperas a oportunidade pero non insistes e non confías, cando chegue non vas estar preparado e non a vas a poder aproveitar». Tampouco escondeu que non todos poden chegar a ser futbolistas profesionais, por iso o importante é saber que fixeches todo o que estaba na túa man: «Se non o consegues, que poidas dicir que fixeches todo o que tiñas que facer, que se non chegou é porque non podía dar máis de min, que intentei chegar o máis lonxe que podía».
O segredo do Celta dos últimos anos
Revelou tamén O Gato cal cre que é o segredo dos éxitos celestes dos últimos anos: «Se unha virtude temos é que a palabra equipo é fundamental. No fútbol adestramos 22 ou 23 cada día, 18 van convocados e outros quedan na bancada. Pero eses que quedan contribúen á calidade dos adestramentos, a que o equipo sexa competitivo», debullou. Asegura Sergio que os que levan anos son os que máis se esforzan en acoller aos novos do mellor xeito para que «collan a metodoloxía» canto antes. «É como unha familia, hai discusións e pelexas no campo, son necesarias. Pero fóra somos amigos, compartimos risos e alegrías e é fundamental para que o equipo funcione».
Outra idea que o de Catoira quixo transmitir con claridade é a importancia de «aprender a gañar e tamén a perder». «Non sempre se pode gañar, é así. Cando o consegues hai que gozalo e cando non analizalo e intentar corrixir os erros, pero non darlle demasiada importancia nin a unha cousa nin á outra e pensar no seguinte adestramento», aconselloulles. Preguntado por se Messi e Ronaldo batéronlle algunha vez, confesou que a resposta é afirmativa en ambos os casos, pero chanceou co penalti indirecto do arxentino: «Asustouse ao verme», comentou.
As semifinais de Europa League
Entre os momentos máis duros está «cando che marcan moitos goles», aínda que na liña do seu discurso anterior, lembrou que a culpa de calquera fallo recae no equipo no seu conxunto. «Os erros van existir sempre e a culpa nunca vai ser só do porteiro», subliñou. Preguntado pola semifinal da o Europa League, lembrouna como «un dos momentos máis importantes» da súa carreira. «Estabamos a facer historia, tiñamos a oportunidade de meternos na final, era unha oportunidade única», lembrou. «A sensación foi de dor, impotencia, pero lembrareino sempre como un momento único e especial. Co tempo valoras máis o que fixeches, todo o celtismo que levamos por Europa».
Retirarse no Celta
Sergio foi cuestionado sobre a posibilidade de retirarse no Celta , algo que lle encantaría poder facer, pero que non nega que é complicado. «Agardo seguir moitos anos, é difícil que toda a miña vida deportiva sexa no Celta , temos que ser realistas», sinalou. En todo caso, agregou que por el non vai quedar: «No fútbol profesional é difícil, pero o reto é traballar duro para poder conseguilo e oxalá retirarme no Celta ».
Néstor Araujo
Estaban en México e non faltou a pregunta sobre Néstor Araujo, ao que Sergio confesou que non coñece. «Cólleme estando de vacacións, pero cada persoa que vén de fóra intentamos que se meta no vestiario, séntase a gusto, como en casa, e a partir de aí póidanos axudar no campo», reflexionou. Non ten «ningunha dúbida» de que Néstor «achegará moito», ao club vigués.
As particularidades dos porteiros
Sobre a posición que ocupa no campo, O Gato fixo fincapé en que o porteiro «é o único que pode tocar o balón coa man, un privilexio especial que hai que gozar cada día». En canto á estatura, púxose como exemplo de que non ten que ser un impedimento: «Cando era pequeno dicíanme que non ía ser porteiro porque non era grande. Pero canto máis me din que non pode ser, máis o intento. Se tes boas condicións, podes chegar, iso é secundario», sinalou. Tamén lembrou que outros compañeiros seus de neno, moitos dos cales seguen sendo os seus amigos, non puideron chegar a ser profesionais: «Penso cada día en que teño a oportunidade de facer o que máis me gusta e iso é incrible, non se pode describir con palabras».
Os penaltis
Entre as curiosidades que expuxeron os pequenos estiveron como se sente Sergio cando ten que intentar parar un penalti: «Tes que intentar que quen está en fronte dubide do que vai facer, é un reto persoal», respondeu. Comentou, así mesmo, que adoitan ver vídeos dos rivais, analizar por onde adoitan tirar os lanzadores. «É un momento que sempre me gustou vivir como porteiro, un reto».
Os seus inicios
Como contou outras veces, Sergio revelou que as súas orixes na portería están nos xogos de curmáns en casa dos seus avós, cando era o pequeno e situábanlle en portería. Como xogador federado, nunca xogou noutra posición e a día de hoxe sente que segue cumprindo soños. «Cando entrar nun gran estadio cheo é unha gran emoción. A sensación é que os meus soños se seguen facendo realidade, pero non podes deixar de soñar nunca». Tamén agradeceu o papel dos seus pais, que sempre lle deron liberdade. «Hai que deixar aos nenos que fagan o que queiran, non obrigarlles nin reprocharlles se o fan ben ou mal. Para iso están os adestradores».