«Todo o mundo me di que vou pasar á historia do Celta », dicía Aspas a La Voz tras marcar os dous goles ao Alavés que valían a salvación o 6 de xuño do 2009
06 jun 2020 . Actualizado ás 22:07 h.2009: Iago Aspas acaparaba as portadas dedicadas ao Celta por primeira vez de moitas. Coa diferenza de que entón aquel moañés con ficha do filial que aínda non cumprira os 22 anos era case un descoñecido. O seu debut co primeiro equipo produciuse un ano antes, fronte ao Salamanca da man de Alejandro Menéndez, pero a súa estrea en Balaídos, que ao final se lembra como debut oficioso, foi co Alavés en fronte o 6 de xuño do 2009.
«Un xogador do filial salva ao Celta », titulábase a crónica de La Voz daquel partido que os célticos disputaban a vida ou morte. O hoxe internacional coa selección española á que representará no próximo Mundial saíu aos ombreiros do campo aquela tarde ante a mellor entrada da tempada, máis de 24.000 espectadores. Ninguén contaba con quen acabou converténdose no gran heroe da tempada e, co tempo, en moito máis.
Non era un partido calquera. Dous anos despois do descenso a Segunda, o equipo vigués, dirixido por Eusebio Sancristán -que tomara a vez mediada a tempada a Pepe Murcia-, non só chegara a esas alturas do campionato (xornada 40) moi lonxe do obxectivo de volver á elite, senón que a súa continuidade na categoría de prata estaba en xogo. En fronte, un rival directo pola salvación ao que os celestes non foron capaces de bater ata que Aspas saltou ao campo. Eusebio deulle a alternativa en substitución de Óscar Díaz no minuto 59. Pouco máis de media hora foille suficiente para revolucionar o partido.
A falta de dez minutos, Iago puxo por diante aos locais en Balaídos cun cabezazo, pero a falta de dous minutos para cumprirse o tempo regulamentario, Juanjo empataba o duelo. Aí estaba Aspas para marcar de novo no 94, pór o 2-1 no marcador, certificar con iso a permanencia e desatar a tolemia. Preguntado na previa sobre que podía achegar, Aspas non había titubeado: «Calidade», respondera co mesmo descarto que logo lle caracterizou tanto sobre o terreo de xogo. Xa antes dese día, Chuti Molina dixera de Iago cando dirixía a canteira do Celta que «se fose arxentino valería quince millóns».
«Agardo estar entre os 25 a próxima tempada, non por estes goles, senón pola loita día a día», dicía Iago xa tras o partido e mentres lle chovían os eloxios. Non tivera un só minuto en todo o curso, mentres era un fixo no filial de Alejandro Menéndez que ese curso acabou quinto en Segunda B. «Demostrou a calidade que ten, que é moitísima, unha gran madurez, desenvoltura e atrevemento para un partido como leste. Ten un gran futuro por diante», avisaba Eusebio tras o partido.
Ao día seguinte, Iago Aspas concedía unha entrevista a La Voz. «É difícil meter a un rapaz cando che estás xogando a vida», dicía en referencia á decisión de Eusebio á vez que admitía non ser aínda moi consciente do que acababa de conseguir. «Todo o mundo me di que vou pasar á historia do Celta e eu dígolles que só son dous goles, aínda que valen a salvación que tanto nos importaba», comentaba aquel mozo canteirán. Lembraba tamén que entrara na convocatoria por non estar dispoñibles dúas dos máximos goleadores do equipo.
A tempada seguinte, a 2009/2010, Aspas foi xa xogador do primeiro equipo para todos os efectos e de novo con Eusebio á fronte. A partir de aí, a historia xa é perfectamente coñecida para o celtismo: os seus goles foron claves para o ascenso do 2012 e para a salvación do 4 % un ano máis tarde. Despois do seu paso errado por Liverpool e Sevilla, volveu a casa contribuíndo tamén ao regreso a Europa e nas tres últimas tempadas -na 2016/2017, acadando as semifinais da Europa League- foi o máximo goleador español da Liga .
