A Taberna de Montse: un paraíso dos pratos de culler onde se cociña á vista de todos

RESTAURANTES DE ALDEA

ALBERTO LÓPEZ

Situado en Riotorto (Lugo), a responsable do establecemento triunfa co caldo, a fabada, os callos ou os seus estofados, que prepara «en forno de leña, despaciño»

31 oct 2020 . Actualizado ás 00:08 h.

Hai pratos que entran pola vista porque o seu aspecto nos seduce. Outros entran polo olfacto porque o seu cheiro os fai irresistibles. Hai pratos que mesmo entran no oído porque se oe o son das potas na cociña. Esa última posibilidade está ao alcance de quen visita A Taberna de Montse, un paraíso dos pratos de culler onde o comensal ve como se cociña, nota o cheiro dos pratos e ata oe como se van preparando nas potas.

O establecemento está situado na parroquia da Órrea (Riotorto), ao lado da estrada N-640 (Varres-Vilagarcía de Arousa). Montse Castiñeira, que dá nome ao negocio, lembra os tempos en que nuns 20 quilómetros, entre Meira e A Pontenova, había máis dunha taberna por parroquia; hoxe sobran os dedos dunha man para contalas todas, pero a súa mantense como un reclamo irresistible dentro e fóra de Galicia.

Cando se lle pregunta polos pratos estrela que ofrece, a responsable do establecemento non dubida en dicir que o caldo, a fabada ou os callos gustan moito sen esquecer os estofados, que se preparan, di, «en forno de leña, despaciño». Pouco importa que sexa verán ou inverno: a fabada adoita ser habitual con calor ou con frío, aínda que unhas veces se prepara con ameixas e outras con acompañamento porcino, e os comensais agradéceno.

ALBERTO LÓPEZ

O comedor está ao lado da cociña, pero neste negocio hai ademais outro concepto do valor de proximidade. Leitugas, pementos e repolos proceden da horta propia; parte da carne de tenreira é de reses propias, e a que se compra fóra é galega. A pescada vén da próxima lonxa de Burela; o pan elabórase nun negocio do veciño municipio da Pontenova que proporciona produto tradicional e abastecemento permanente. O viño da casa é do Bierzo, aínda que non faltan os do Ribeiro nin os da Ribeira Sacra para quen aposta decididamente por produtos galegos.

O toque doce

Todo iso, tras unhas sobremesas nos que o flan —caseiro, faltaría máis— xera especial atracción, acaba con café de pota, que suscita o mesmo agradecemento que o resto das elaboracións, cuxa abundancia permite encher o prato máis dunha vez: «Ou noventa por cento dá xente quéreo», di Montse Castiñeira.

A responsable do establecemento aprendeu a cociña da súa nai e da súa irmá, aínda que unha parte se logrou tamén das súas ganas de aprender cousas novas. No entanto, o apego ao tradicional e ao próximo parece unha das claves dun restaurante que igual seduce aos turistas que atrae aos de preto. Por unha banda, quen pasan uns días de descanso en municipios próximos anotan a visita a este negocio á hora de facer plans; por outro, traballadores do sector forestal e gandeiro son fieis clientes dun restaurante onde a comida entra polos ollos, polo olfacto e polo oído antes de deixar un bo sabor de boca.

  • Prato estrela: As fabas nas súas distintas elaboracións
  • Prezo: Menú diario 10 euros, sábados a 12 euros. Pecha os domingos