McDonald's e Starbucks, os cabalos de Troia que todos deixan entrar

Laura García del Valle
Laura G. del Valle REDACCIÓN / LA VOZ

MÁIS ACTUALIDADE

maria pedreda

Cadeas capitalistas coáronse en zonas hostís como Vietnam, China ou Rusia con gran aceptación. Unha teoría sociopolítica asegura que dous países con McDonald's non entrarán en guerra entre si

29 sep 2022 . Actualizado ás 17:56 h.

É a mesma cidade. Aínda que ata o cambio de nome pareza indicar que nada queda daquel agónico Saigón, onde en 1968 inmortalizouse un dos momentos máis icónicos da historia recente: o balazo, captado polo fotógrafo Eddie Addams, dun xefe da policía nacional de Vietnam a un guerrilleiro do Vietcong. Cincuenta anos despois do masacre, o hoxe rebautizado Ho Chi Minh se lame as feridas comendo hamburguesas de McDonald's. Lonxe de manter unha férrea oposición ao emblema do life style americano, o país do sueste asiático decidiu encartarse ás bondades do suculento capitalismo en forma de consumo rápido e voraz.

O mesmo día que Ronald McDonald aterrou en Ho Chi Minh, fai catro anos, centos de cidadáns soportaron colas de máis dunha hora para probar as delicias do fast food e, de paso, darse un paseo polos 1.300 metros cadrados do primeiro establecemento que a cadea de hamburguesas abría na cidade. Aínda que non a única, pois desde entón, na capital hanse inaugurado 15 restaurantes máis. Non son os únicos que se deixaron engatusar desde o estómago. E poida que non estean equivocados. As agradecidas cifras que deixan estes cabalos de Troia do soño americano en puntos do todo afastados do espírito capitalista danlles a razón.

Segundo a Teoría da guerra de McDonald's, do analista político Thomas Friedman, só os lugares cun nivel aceptable de desenvolvemento económico posúen franquías desta cadea de comida rápida; por iso non haberá dous países que teñan McDonald's que vaian pelexar nunha guerra entre si. Sen ter en conta guerras civís, de momento non vai desencaminado o tres veces gañador do premio Pulitzer. Como sostén nun artigo de The New York Times, «temía que a excepción fose a guerra das Malvinas, pero Arxentina non obtivo o seu primeiro McDonald's ata 1986».

A caída da Unión Soviética foi tamén un bo momento para achegar de xeito pouco agresivo o capitalismo a Rusia, tras anos de larguísimas negociacións tratando de convencer os líderes comunistas para que permitisen a entrada de McDonald's en Moscova. Ocorreu o 30 de xaneiro de 1991, e asistiron ao evento 35.000 persoas: cifra marca da cadea na apertura dun local.

Case tan duro de roer como os mandamases do Kremlin mantíñase, polo menos ata o pasado xuño, Kim Jong-un. O líder de Corea do Norte, que chegou a ordenar a «inmediata destrución» de todos os locais de Starbucks e McDonald's que hai no seu país e cuxa existencia descoñecía, expúxose, tras un cara a cara con Donald Trump, permitir a apertura dunha «franquía de hamburguesas occidentais» como mostra de boa vontade cara aos Estados Unidos, segundo un informe da CIA.

As MARCAS, EN CHINESA

Aínda que Kim vetou ademais dos McDonald's á todopoderosa cadea de café, viva imaxe do frenético ritmo de vida das principais cidades de EE. UU., China , con todo, aplicou a lei do se non podes co teu inimigo úneche a el. O país do té, ávido de incorporar cada vez máis hábitos de vida occidentais, abriu o ano pasado en Shanghái a tenda máis grande do mundo de Starbucks. Aí é nada. Pero os titulares non cesan, xa que o pasado agosto, a compaña selaba unha alianza con Alibaba para que a cadea reina da venda por Internet en Asia envíe a domicilio todos os frapuccinos e caffè latte que desexen os habitantes de Pequín e Shanghái.

Se se fala das empresas matriz do neocolonialismo americano non pode faltar Coca-Cola. A bebida máis famosa do mundo hai anos que conseguiu entrar en territorio hostil sen saír escaldada, cunhas ferramentas de mercadotecnia que para moitos foron as máis eficaces da historia. Non hai máis que atender ao que ocorreu un afastado 9 de decembro de 1941. Aquel día, só 48 horas despois do ataque do Xapón a Pearl Harbor, o presidente da compaña, Robert Woodruff, pronunciou a seguinte frase: «Quero que as tropas estadounidenses, onde sexa que se atopen, poidan ter ao prezo de 5 céntimos unha Coca-Cola fresca, sen importar o que lle custe á empresa». Foi así como seis meses máis tarde «a bebida da felicidade» tivo a súa propia planta en Alxer. Unha situación tan surrealista, ou non, como a memorable escena de Goodbye Lenin na que a socialista Christiane descobre o triunfo do capitalismo cando, tras a caída do Muro de Berlín, esperta dun coma e tópase con que fronte á súa fiestra, na Alemaña do Leste, desprégase un enorme cartel de Coca-Cola. «¡Son alucinacións!», clama o seu fillo. Non o eran.

ILUSTRACIÓN: MARÍA PEDREDA

tamén en sabe ben