A Taberna do Carril abriu en 1986 como típica tasca de chiquiteo, condición que, a pesar da multitudinaria afluencia de comensais en determinadas épocas, aínda non perdeu. E é que moitos son os devotos do seu ribeiro, servido en cunca como corresponde . Pero polo que hoxe realmente se recoñece á taberna carrilexa é por ser un auténtico templo do marisco.
Iso si, se van a Carril non pregunten pola Taberna, pregunten polo Farturas, que é como popularmente se coñece a esta casa. Denominación que non deixa lugar a demasiadas dúbidas acerca da xenerosidade da súa oferta. Pero máis aló de cuestións cuantitativas o prestixio do Farturas deriva de que é sinónimo de infalible calidade. O marisco -«aquí non entra outro que non sexa dá ría»- consérvase vivo en pequenas cetarias nun local anexo e de alí pasa directamente á cociña. Fundamental é a sabedoría á hora de darlle o seu xusto punto de cocción. «Levoume ou meu tempo dar co, pero agora sae mallado», presume Celso.
Ademais dos mariscos, O Farturas contas tamén cunha tentadora oferta de peixes salvaxes. Sobresae o traballo no ferro co peixe sapo e o linguado, aínda que non lle desmerece a caldeirada. E, como non, o eterno «marisco de cortello»: a croca ou os petiscos morunos, bañados na súa propia salsa e acompañados de pementos de Padrón, apenas desmerecen en nivel de tentación ás delicatesen mariñas. Así pois, marisco, carne ou peixe... Ou caso aquí é fartarse.
Prato estrela
Zarzuela de mariscos
«A bandexa de mariscos impón cando a sacas polo comedor», recoñece Celso Conde. Non hai mellor reclamo nin escaparate que a impoñente exhibición que supón a conxugación (sempre que a veda o permita) de centola, nécora, lagostinos, camaróns e percebes. Todos eles cocidos no seu punto. Non desmerecen as navallas á prancha e, por suposto, estando en Carril, as ameixas á mariñeira.