María Castro: «En Madrid fago filloas coa tixola... pero fáltame o filloeiro»

SABE BEN

A actriz triunfa compartindo en redes os seus plans de cociña en familia. «A xente párame e dime: 'Salváchesme o confinamento cos meus fillos'», asegura a actriz, que foi nai por segunda vez

28 mares 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

Rendida ao tomate e á cociña. Así está María Castro (Vigo, 1981), que concilia a súa xira teatral coa Coartada, as súas dúas nenas -unha recentemente chegada en plena pandemia- e a infinidade de plans caseiros que tamén publica en redes. «Que como o fago? Durmindo pouco e con alegría», di a gargalladas a viguesa na presentación da nova campaña de Tomate Orlando.

-Tomatera desde sempre?

-Si, e sigo traballando man a man con Orlando porque me sinto moi cómoda e na miña casa sempre o houbo para calquera cousa. Ao meu marido pásalle o mesmo. Un día, cando nos coñecemos, fíxenlle uns macarrones sinxelos e o tomate caseiro, currándomelo. E díxome: «É que a min este tomate... Prefiro como os que me facía a miña nai, que era con Orlando. E dígolle: «De verdade?», ja, ja. Así que nunca máis volvín a desperdiciar o tempo facendo un tomate caseiro, porque vexo que na miña casa non ten tanto éxito. Agora estamos na campaña Máis que un tomate, xa fixera outra colaboración con eles, pero estaba embarazada. Agora nesta están demostrando a versatilidade do tomate.

-Ata onde chega esa versatilidade?

-Igual que tivemos que reinventarnos e no confinamento fixemos de todo, eu fixen manualidades, actividades cos nenos, cociñei, restaurei..., pois se trata de demostrar que o tomate non soamente se usa como acompañamento para certos pratos. Pódese usar se cadra para unha merenda, que parece que che estraña que un biscoito de cenoria póidase facer con tomate, ou unha madalena. Pois se fai, e queda riquísimo. Aquí está o libro de receitas que fixeron con Iván Sáez e que demostra que é un todo terreo.

-Agora tamén che toca pensar en receitas que che permitan ir coándolles novos sabores ás nenas, non?

-Pois con iso non teño moito problema porque Olivia aínda non come , toma leite, e a Maia lle chifla o tomate frito. É curioso, porque ao natural aínda non lle pillou o punto, pero o frito téñollo que cortar eu, porque se non todo llo toma con tomate. Tortilla? Con tomate. Peixe? Con tomate. Todo o molla en tomate, entón teño un aliado moi bo para que probe sabores mesturados.

-Xa que dá tanto de si o tomate, que receitas aprendiches a facer con el?

-Unhas tortitas con avena, tomate e aguacate. Que che parece? E están boas, moi boas. Madalenas de pavo, queixo e crema de cebolleta confitada, medias noites recheas de guacamole estilo Orlando, coca con hummus e tomate, sándwiches de berenjena, o biscoito que che dixen antes de cenoria...

-Empezaches a cociñar tanto a raíz do confinamento ou xa viña de antes?

-Eu sempre cociñei, porque non me gusta estar queda. Ao principio aprendín receitas da miña nai, como boa nai galega e cocinitas que é. Despois, por mor de MasterChef formeime antes durante un mes cociñando moito polas mañás. E no confinamento pois me puxen a facer cousas, e unha delas eran os fogóns. Coa miña filla Maia, que estaba superimplicada cociñando, xa é un plan familiar.

-Plans familiares que agradeceron moito que compartises en redes.

-É moi gratificante, porque aínda me pasa agora pola rúa que a xente me para e dime: «Salváchesme o confinamento cos meus fillos». Sei que os nenos nunha casa encerrados é duro. Por iso pensei en actividades que non só lles entreteñan, senón que axuden a unir máis a pais e fillos. Houbo xente que me dixo: «Eu deime conta de que tiña que pasar máis tempo con el», ou «non me atrevía a cociñar e ti feixes que pareza tan doado que me animo». Xa con iso, eu doume por paga.

-Miúdas filloas fixeches coa receita da túa nai.

-É que me encanta cociñar e a repostería, para comerma, ¡ja, ja! As da miña nai son de rixóns co sangue da matanza do porco, pero aquí en Madrid non teño acceso a moitas cousas, así que as fixen case tipo crepe, pero segue sendo a esencia da filloa galega. Fáltame o filloeiro de ferro, que sería o seu, pero me apaño coa tixola.

-Recuperados do covid?

-Si, si. Pasamos como unha gripe fuertecilla, pero sen máis secuelas e estamos todos perfectos, afortunadamente.

-Ao final, a pandemia tróuxoche o mellor da túa vida.

-Si, un bebé. Xa estaba embarazada antes da pandemia, pero metinme sen barriga e saín con ela. Estaba como de dous ou tres meses pero ninguén o sabía, claro, conteino o ano pasado polo día da nai. Nuns tempos tan complicados, onde houbo moitísima morte, horror, dor e soidade, pois traer un neno ao mundo sempre é bo, pero en momentos así traer vida é a mellor alegría que che podes levar.