Sloppy Joe's: Galicia, a nai da coctelería

SABE BEN

No surrealista ano no que tres bares españois entraron na lista dos 50 mellores do mundo, a incapacidade de viaxar revitalizou a memoria da cantina galega na Habana que iniciou éraa moderna da coctelería

31 ene 2021 . Actualizado ás 12:43 h.

Hai apenas unhas semanas, no ano no que non se pode viaxar nin acudir aos bares como se adoitaba facer, o Connaught Bar de Londres foi proclamado oficialmente mellor bar do mundo. Nesa lista dos 50 mellores, unha sorte de guía Michelin das coctelerías do planeta, só hai tres españolas: a barcelonesa Paradiso (posto 19), a madrileña Salmón Gurú (22.ª) e a tamén barcelonesa Two Schmucks (26.ª). Con todo, antes de que as pechasen, nas barras de Galicia falábase doutra cantina.

En tempos nos que o futuro é incerto, os barmen galegos lembran as súas orixes. En realidade, as orixes da coctelería tal como coñecémola hoxe en día. E ten nome propio, o de José, o Desaliñado. O Sloppy Joe, como pasou á historia.

O BARMAN

Os galegos foron pioneiros na arte de mesturar bebidas dun modo organizado e sindicado. Pero non o fixeron na nai patria, senón na súa emigración na illa de Cuba . O aresano José Abeal Otero era un dos máis talentosos. Chegado en 1904 a América e curtido en Miami e Nova Orleans, Pepe Abeal rompeu con todo o establecido ao fundar xunto a Valentín García o seu bar Sloppy Joe's, bautizado tal e como lle coñecían a el. Aquela esquina de Ánimas con Zulueta ía ser o epicentro da boa vida. Tanto que anos despois en Key West (Florida) o propio Ernest Hemingway renombró outra cantina co mesmo nome en homenaxe ao que el chamaba Pepiño.

A CANTINA

Aquela esquina era un ultramarinos con bar e comedor, unha especie de adega. Pero xusto cando Abeal se fai co negocio, implantar a Lei Seca nos Estados Unidos, a escusa perfecta para que os ávidos bebedores decidisen acudir á outra beira a colmar as súas ansias. Así foi como o Sloppy Joe's (nome que tería La Victoria desde 1923) introduciuse de cheo no glamour da coctelería e os seus adeptos que, en ocasións, acudían ao bar de Pepiño antes que ao seu propio hotel a deixar as maletas.

Clientes famosos como intelectuais, xogadores de béisbol, actores, aristócratas... John McGraw, Hemingway, Spencer Tracy, Errol Flynn, Nat King Cole, John Wayne, Clark Gable, Ava Gardner, Sinatra, Cantinflas, Alfonso de Borbón... comezaron a alimentar a lenda, alentados pola inxente cantidade de mojitos e daiquiris que a barra máis longa do mundo (18 metros en caoba) proporcionáballes sen cesar. Dise que tiña cocteleras coas que elaboraba cen daiquiris dunha sentada. Á fin e ao cabo, era un bar para turistas, no mellor sentido do concepto. Moitos presumiron durante anos de ser os autores do alcume de Abeal.

A RECEITA

En realidade, non hai unha, senón varias, deixando ao carón os clásicos (ata oitenta, incluídos o Cubanito, Cuba Libre, Martini, Gin & Tonic, Ruso Negro ou o España en Chamas con sidra e coñac a partes iguais...), Abeal fixo populares dúas receitas: a do Sloppy Joe's orixinal e a do Havana Rainbow Plus.

A orixinal ten como ingredientes unha parte de zume de piña, outra de coñac, outra de viño do Porto, gotas de granada e Curaçao, todo axitado con xeo picado e servido en vaso alto.

O seu outra especialidade era o Havana Rainbow Plus, con 1/8 de granadina, anisete, Parfait Amour, menta verde, curaçao, Chartreuse amarelo e verde e ron de Xamaica. Se flameaba e servíase nunha copa Pousse-café.

O Aunt Emily (gin, Calvados, brandy de albaricoque, zume de laranxa e selecta) completaban os seus grandes éxitos.

Con todo, o seu Special non se servía nun vaso, senón nun prato: era un sándwich de carne picada ou desmechada e salsa de tomate reducida con Worcestershire, pementa, mostaza, azucre moreno e chile. O bocadillo é agora extremadamente popular nos Estados Unidos. Xunto á Roupa Vella, era a estrela do comedor. Tamén vendía puros, pero iso é fariña doutro costal.

A LISTA

Non aparece o Sloppy Joe's na lista dos mellores bares do ano, pero a súa memoria é a que (aínda que non sexan conscientes diso)/diso) levoulles a todos eles ao alto dese ránking que agora encabeza o londiniense The Connaught e ao que se empolicou o grego TheClumsies , cunhas cartas conceptuais que merecen un capítulo á parte, polo seu deseño e pola súa profundidade de contido. É o terceiro da lista, tras o neoiorquino Dante.

Entre os cincuenta primeiros, vinte e un son europeos, nove deles británicos e tres españois. China e Nova York están representados por cinco varras cada un. Tamén están presentes Australia, Xapón, Oriente Medio e Latinoamérica.