O covid acaba con Zalacaín, o primeiro restaurante español con tres estrelas Michelin

L. G. V. REDACCIÓN / LA VOZ

SABE BEN

RAQUEL P. VIECO

É unha das maiores referencias gastronómicas da flor e nata de Madrid, pero non puido superar o golpe económico da pandemia

05 novs 2020 . Actualizado ás 19:56 h.

Foi a antítese do que trouxo a democratización da gastronomía. A sombra de esnobismo que rodea hoxe aos restaurantes con estrelas Michelin non é tan alongada e os mellores chefs, cada vez que poden, recalcan que a súa cociña non fai distincións de clases ou status, e apelan á tradición e ao localismo para reforzar esa idea. A maioría explícao en vaqueiros. Nada que ver cos códigos que manexaba este restaurante madrileño. En plena transición, nas altas esferas de Madrid facíase popular un restaurante que esixía americana e gravata, no que os camareiros servían, oían e calaban e onde se empezou a falar de mesas reservadas, esas nas que a flor e nata social e política podía dar renda solta a todo tipo de comentarios, a salvo, en reunións profesionais. Tamén íntimas. Sábeo ben o rei emérito, pois Juan Carlos elixía con frecuencia este local para estar a soas coa raíña Sofía. Diso fai xa case cincuenta anos, e nunha sorte de paralelismo, o monarca e Zalacaín comezaron unha andaina en ascenso que acabou, definitivamente, este extrañísimo ano 2020. 

Zalacaín, o primeiro restaurante español con  tres estrelas Michelin pecha as súas portas para sempre, incapaz de soportar a presión. O covid-19 tocou na primeira onda e é agora cando afunde a este local, que, por certo, debe o seu nome á novela de Pío Baroja Zalacaín o aventureiro. Referencia gastronómica e templo de culinario (por pór dous exemplos, entre as súas marabillas destacan o steak tartar e os ovos de paspallás con salmón afumado e caviar Beluga, pechou, como o resto da hostalería, durante o estado de alarma. Intentou sobrevivir co servizo de comida a domicilio, pero nunca chegou a reabrir e finalmente a propiedade, o grupo empresarial A Leira, decidiu solicitar concurso de acredores e ir directamente a liquidación, confirmaban este xoves a Efe fontes da compaña.

«É un tsunami durísimo, aínda non nolo creemos», di Carmen González, quen foi a súa última xefa de sala e a primeira que exerceu como tal nun restaurante que, asegura, «nunca vai caer no esquecemento e sempre formará parte da historia gastronómica», polo que se sente «moi afortunada» de ter sido partícipe.

O peche definitivo foi unha decisión «moi pensada por parte da propiedade, tras contemplar mil escenarios posibles». Descartouse volver á actividade en setembro e planeouse abrir en Nadal, pero «a hostalería penaliza por días» e mantelo pechado por tempo indefinido era «insostible economicamente».