Aceite por 7 euros e carne sen controis de calidade: as trabas para comer ben lonxe do lugar coa mellor dieta do mundo

SABE BEN

Cinco galegos residentes en México, EE.UU. ou o Reino Unido explican as dificultades que se atopan no supermercado para poder levar unha alimentación similar á dieta atlántica, recoñecida polos expertos como a máis saudable

30 oct 2020 . Actualizado ás 13:41 h.

Corroborouno o pasado ano un estudo da Universidade do Porto: a dieta atlántica converte aos galegos nos máis lonxevos de Europa. Acostumados como estamos a unha despensa infestada de peixes, carnes e vexetais da mellor calidade, sumado a un recetario popular que fomenta uns menús saborosos á vez que saudables, unha vez o galego sae ao estranxeiro, manter os hábitos alimentarios pode converterse nunha auténtica odisea. Non só porque España sexa, xunto con Portugal, o país da Unión Europea coa cesta da compra máis barata (mesmo é máis económico ir ao supermercado en terreo ibérico que en Grecia ou Chipre, con soldos máis baixos). Senón porque a saúde pode resentirse ao comprobar que levar unha dieta correcta é, en moitos casos, case imposible.

Cinco galegos residentes en distintas partes do globo explican como tiveron que adaptar a súa economía doméstica aos costumes de os lugares onde viven. Isto é especialmente importante, ademais, se se ten en conta que a mala alimentación é a causa dunha de cada cinco mortes no mundo e que, a regulación en materia alimentaria, como eles mesmos contan, moitas veces brilla pola súa ausencia. Un dos gurús da vida sa na actualidade, Carlos Ríos, impulsor do movemento Realfooding,  publicaba o 16 de outubro na súa conta de Instagram o seguinte: «Hoxe é un día histórico. as bebidas azucaradas e edulcoradas que antes se taxaban cun 10 % agora pasarán a taxarse co 21 %. Nalgúns estudos obsérvase como a tasación non só reduce a compra destes produtos, senón que tamén fai aumentar o consumo de  bebidas libres de impostos como a auga. A evidencia é rotunda: os impostos ás bebidas azucaradas introducidos en países de todo o mundo parecen ter sido eficaces para reducir tantas compras como inxesta». A Antía Blanco , que leva un par de anos vivindo en México D.F., fanlle os ollos chiribitas pensando nunha regulación similar no país do tequila.

«Recoñezo que por ser galega estou moi mal acostumada, tanto polo prezo dos produtos de alí (relata desde México) como polo 'factor aldea', que che permite ter media neveira chea con produtos caseiros. O contraste pareceume moi rechamante porque alimentarche de ultraprocesados é excesivamente barato debido a que esa industria move moitísimo diñeiro aquí. Se comparas que un prato grande dun ultraprocesado custa menos dun euro cun litro de iogur saudable, que ao cambio custa 6 euros, fasche unha idea da situación». Aínda que esta herculina tamén recoñece que, por exemplo, as verduras son baratísimas e de boa calidade, así que por esa fronte pode prepararse elaboracións decentes. O tomate, de feito, cústalle 0,5 euros o quilo (importante, matizar que en México o salario medio é de 6.106 euros) e a cabaciña 80 céntimos. É ao falar de carne cando volve engurrar o ceño. «Apenas consumo porque aquí non teñen a obrigación de mencionar de onde veñen nin de pasar controis de calidade tan escrupulosos como os de España». E que é o que máis bota de menos? Como boa galega, o pan. «Véndenche como produto premium uno que é malísimo porque non teñen cultura de pan, senón de tortillas. É o seu equivalente e é o que está bo e barato aquí. Para que che fagas unha idea, a metade dunha barra de pan española moi corrente costa máis dun euro».

Sen panaderías

Xusto a este ben tan valorado na esquina noroeste peninsular fai referencia Javier. Este coruñés residente en Boston comenta que unha baguette, o máis parecido ao pan galego que pode atopar nesta cidade estadounidense costa uns dous euros precisamente, e fai a mesma apreciación que Antía, «débese a a ausencia de cultura do pan». E continúa: «A falta de panaderías e que é visto case como un prato máis, non como un ben do día a día co que acompañar a comida, fai que non sexa un produto de primerísima necesidade e indispensable nas casas». Dous son as cousas que quere resaltar dos máis de tres anos que leva vivindo alén do charco: «Ou compro o leite máis caro, de 5 dólares (máis de 4 euros) o litro ou se cristaliza e parecen pos con auga. É inevitable gastarte moito diñeiro na compra se che preocupa a túa saúde». Tamén se che apetece darche un capricho, o chourizo Palacios, da marca española que ten a man, cústalle nin máis nin menos que 12 dólares (10,25 euros).

Eva, que vive en Milán, envía a súa cesta da compra e, en comparación co prezo medio que un pode atoparse en calquera supermercado de España apréciase que o importe dos produtos é sensiblemente superior ao que lle custaría en Galicia. A diferenza máis rechamante atópase na tenreira (case 21 euros o quilo, segundo conta) e o pito (ata 15 euros, tamén o quilo). Tamén no peixe, que explica, «é difícil»  Á súa vez, coa diferenza entre o soldo medio español e o italiano, de 27.537 euros aquí e de 31.602 euros no país transalpino, os prezos quedarían máis ou menos a pré. Respecto dos hábitos, Eva lamenta que en Italia «comen poucos guisos con legumes, e o xeito de utilizar estes produtos é moi distinta á española».

En Londres, Miguel pensa (sen panxoliñas de ningún tipo) que o problema da comida, máis aló da diferenza de prezos abismal que atopa entre supermercados, é a calidade dos produtos. «Ou que custa máis é comer rico», sentenza. Iso si, aínda que recoñece que non tivo que cambiar a súa rutina alimenticia nos máis de dous anos que leva no estranxeiro, suba de prezos «pode ser que se note a partir de xaneiro, cando xa ou Reino Unido estea fora do mercado común. Pero vai depender de se chegan a algún acordo comercial». Martín, un ferrolán que leva na capital británica máis de cinco anos, explica que o que máis valora, en cuestión de alimentación neste país, é que se queres variedade e calidade, tela. Agora ben: o prezo? «A verdade é que se dispara para os que teñen soldos normais». E se entramos en terreo pantanoso, é dicir, incorporando á cesta de cómpraa produtos clásicos da dieta atlántica si  é seguro que o peto sairá escaldado. «Unha botella de aceite de oliva A Española dun litro custa máis de 7 euros ao cambio». O mesmo produto, nun supermercado do noso país, costa menos da metade.