Por que o Bloody Mary chámase así?
Abrimos as portas ao fascinante mundo dos cócteles, como xurdiron, por que foron bautizados así e todas as historias que hai detrás destes afamados combinados que esconden, na maioría dos casos, máis dunha lenda e mil e unha versións sobre as súas orixes. Pasa e saborea, hoxe hai barra libre
Pouco se imaxinaba María Tudor que acabaría sendo case máis famosa polo nome dun cóctel que polo seu sanguinario reinado. E é que cando Ferdinand Petoit alá pola década dos 20 inventou no Harry´s Bar de París este cóctel, que se converteu nun auténtico clásico nas barras de todo o mundo, a súa intensa cor avermellada lembroulle o mandato de María a Sanguinaria, Bloody Mary, en inglés. De aí, que a raíña católica de Inglaterra que mandou queimar na fogueira a máis de 280 persoas a mediados do século XVI sexa rememorada cada vez que alguén saborea este cóctel tan especial, que é detestado e amado a partes iguais. Se es un apaixonado do zume de tomate, encantarache. Se non, non poderás nin sequera pasar do primeiro grolo. Ademais de vodka e zume de tomate, o bloody mary leva tamén unha cucharada de zume de limón, un chorro de salsa Worcestershire, unhas gotas de tabasco, sal e pementa.
O fascinante mundo dos cócteles ábrenos as súas portas para coñecer as historias que hai detrás. Nalgúns casos, hai varias versións e como en todo, moita lenda, como é o caso do Margarita , onde hai quen llo atribúe ao barman Daniel Negrete, en Tehuacán (México) e outros que indican que foi o dono do Tijuana Rancho A Gloria quen inventou este combinado en 1938 inspirándose na bailarina Marjorie King, que só tomaba tequila. En cambio, a versión de Negrete é moito máis romántica. Estaba a traballar este barman nun hotel da localidade mexicana cando unha das súas clientas, Margarita Orozco, pediulle que lle preparase un cóctel que tivese sae porque sempre que bebía un combinado tiña que pedila á parte. Foi entón cando Daniel espremeu limóns, botou tequila e Cointreau na coctelera e engadiu xeo. Logo colleu unha copa de champaña, púxolle limón ao redor do bordo e asperxeu a parte húmida con sal para que quedase pegada coma se fose un colar branco. E díxolle: «Aquí tes o teu cóctel». Ela, ao probalo, quedou entusiasmada polo seu sabor e preguntoulle: «Como se chama?», ao que el lle respondeu: «Pois, como ti: Margarita », explicou o propio Daniel nunha entrevista que lle fixeron en 1982 e que está recollida por Ernesto Aroche no portal animalgourmet.com.
Moito máis práctica é a historia que rodea a creación do Daiquiri, que recibe o nome por unha vila de Cuba coñecido polas súas minas de ferro. Na década dos 30 traballaba alí un enxeñeiro estadounidense de nome Jenings Cox. Segundo explica Ismael Labrador, no portal notesubasalabarra.com, mesturar ron con lima e azucre era algo que viña facendo desde facía séculos no Caribe, pero o mérito de Cox foi establecer unhas medidas concretas para esta combinación e o mérito do seu invitado, o comandante Pagliuchi, pórlle nome. Trátase da versión máis aceptada, aínda que tamén o Miami Herald publicou en 1937 que o Daiquiri naceu no Venus Bar de Santiago de Cuba. Un local moi frecuentado por norteamericanos e onde se servía esta bebida que era moi popular entre os traballadores e enxeñeiros da mina. Un día, o propio Cox pediu a palabra para dicir que había que pórlle nome ao cóctel e como ninguén se pronunciou, el propuxo chamalo Daiquiri.
A outra versión conta a visita do comandante Pagliuchi ás minas para falar con Cox, segundo conta Jared Brown en Cuba, the legend of rum. Cando o enxeñeiro lle invitou a tomar un grolo, este desculpouse por non ter xenebra a man e preparoulle un cóctel co que tiña: ron, azucre e lima. Despois de probalo, Pagliuchi recoñeceu que era un grolo exquisito e propuxo denominalo Daiquiri.
Dry Martini
Non pode faltar o cóctel máis famoso do mundo. Asociado á imaxe de James Bond, o espía máis atractivo, canalla e mullereiro da historia do cine, ninguén pode resistirse ao seu sabor e, sobre todo, á súa elegancia. Como en case todos os cócteles, tamén hai varias teorías sobre a orixe deste combinado que leva vermú extra seco, xenebra -aínda que a James Bond gustáballe máis con vodka-, un twist de limón -a pel de limón retorcida para perfumar o cóctel- e a clásica oliva verde atravesada por un escarvadentes. Hai quen relaciona a súa orixe co da xenebra, que naceu en Holanda, no século XVI, no laboratorio da Facultade de Medicina da universidade de Leiden, ao mesturar enebro con augardente para fins medicinais. O Gin do doutor Boe conseguiu a súa aceptación internacional como medicamento e augardente. Tamén hai quen sitúa a orixe do Dry Martini en Italia, ao mesturar xenebra con vermú. Mesmo en Inglaterra, unido ao nome do rifle Martini & Henry, creando un paralelismo co funcionamento deste arma utilizada polo exército británico e o sabor deste cóctel. California tamén se atopa entre os lugares posibles do seu nacemento, concretamente a localidade de Martínez, onde un mineiro rico ofreceu unha recompensa ao mellor cóctel. Julio Rachelieu alzouse co premio no seu bar. Hai outra versión que conta que un turista, que se dirixía á localidade de Martínez, na baía de San Francisco, pediu un cóctel e quedou entusiasmado polo seu sabor, o resto dos presentes preguntou ao barman o nome deste combinado, ao que el respondeu: «Martínez», que pronunciado en inglés soa martini. Tamén en San Francisco, hai quen lle atribúe a súa creación a Jerry Thomas, un dos cantineros máis emblemáticos das barras norteamericanas, segundo indica historiacocina.com. Pero outros sitúan a orixe deste cóctel no Nova York de principios do século XX, da man do barman do hotel Knickerbocker, Martin dei Arma dei Taggia, un emigrante italiano que deu coa tecla do grolo máis glamuroso do mundo. ¡Canto nome con sabor!
