En España abundan os locais infestados de fritanga e salsas que camuflan uns ingredientes non do todo recomendables; con todo, estes sucedáneos non representan en absoluto a dieta tradicional do xigante asiático
24 sep 2020 . Actualizado ás 16:27 h.Prodúcese un paradoxo entre a consumidores habituais de comida chinesa. Xuran e perjuran que non volverán pedir a domicilio ou a acudir a eses restaurantes dacabalo entre a decadencia e un escenario dos Gipsy Kings. A fritanga e a sensación de que todos os pratos saben igual a moitos non lles compensan o prezo, baratísimo, de cada ración. E aínda así, onde dixen digo, digo Diego. Á vista está que ninguén é coherente coas súas propias palabras e as visitas ao chinés de confianza seguen sucedéndose ao ritmo que se multiplican os locais de comida asiática. Que sucede entón con estes restaurantes? por que seguimos demandando unha comida da que renegamos aos cinco minutos de ter rematado o prato? e, o máis importante, onde están os chineses de verdade? Varrer dunha plumada a mala fama destes locais parece sinxelo, pero tíranos máis un sucedáneo que a un bobo un lapis.
Para empezar porque eses pratos que amamos e detestamos a partes iguais pouco teñen que ver coa gastronomía chinesa tradicional. O arroz tres delicias ten a súa orixe nos Estados Unidos; a receita do porco agridoce, aínda que se remonta ao século XVIII en Cantón, tal como coñecémolo hoxe en día procede dos restaurantes asiáticos norteamericanos; o pito ao limón non o tomaron xamais en Pequín (lígase a súa procedencia á gastronomía chinés-canadense) e a masa que en Occidente utilizamos para facer rolos primavera dista moito da que pode atoparse en Asia. Así as cousas, non sorprende que haxa locais pola xeografía española adiante que haxan optados por facer unha carta para chineses e outro para o resto de mortais. Eses que creemos que en Shanghái o máis habitual é chamarlle ao teu restaurante Buda Feliz.
Si é saudable
Pero non. A gastronomía chinesa tradicional, que habela hayla, ten moito de bondades nutricionais e pouco de graxa e salsas indigestas camuflaingredientes. Lonxe do mito de comida pouco saudable tan estendido, o certo é que a dieta tradicional chinesa, baseada principalmente en vexetais e plantas, e con baixas doses de proteínas é unha das máis recomendadas do mundo. Para empezar, e a diferenza do que podemos ver nas cartas dos restaurantes chineses impostados, as verduras son o centro de atención. Nada de bólas de pito fritidas ou gambas rebozadas. Produtos verdes ao vapor son os reis dos pratos, acompañados de carnes magras ou peixe, pero en cantidades minúsuculas.
Outro mito caído, como adiantamos nas primeiras liñas deste artigo é o consumo de arroz tres delicias a esgalla . É certo que o arroz nun sustento importante da dieta chinesa, pero hai receitas moito máis populares nos seus restaurantes de verdade e, por suposto, máis sas. Un exemplo é o Zongzi, un popular triángulo de arroz glutinoso recheo de carne ou xudías doces e enrolado con follas de bambú que se adoita cociñar ao vapor ou fervido. En canto ao uso do jengibre tamén hai que facer matices, xa que tradicionalmente se utiliza para mellorar a dixestión dos comensais, non para potenciar sabores. Agora ben, isto non significa que no berce do pato pekinés non fagan uso de aderezos que suban un ton os sabores de cada receita. De feito, os locais chineses que todos coñecemos digamos que non abusan do picante como o farían en casa, por iso de non incomodar o padal dos clientes. Chineses e mexicanos, primos irmáns...
Postos a tirar por terra diferentes mitos que planean ao redor da comida do xigante asiático non está de máis, polo si ou polo non, lembrar que iso de que «onde hai un restaurante chinés desaparecen os gatos». Unha das premisas da dieta tradicional chinesa é comer produtos frescos e de boa calidade, que nada teñen que ver con esa idea de que utilizan calquera tipo de carne para enmascarar os seus pratos. Outro dato, por certo. Aínda que en España o menos habitual sexa ver un anaco de pan acompañando os pratos (talvez por iso de asocialo co castizo e non decepcionar ao estranxeiro na súa experiencia), o certo é que en China tamén teñen este costume, aínda que a súa mestura non leva fermento.
tamén en sabe ben
