O primeiro día da súa vida como cociñeiros

Laura García del Valle
Laura G. del Valle REDACCIÓN

SABE BEN

O Centro Superior de Hostalería de Galicia entra en ebulición. Ás súas cociñas chegan estes días novos que serven por primeira vez un café, comprenden a arte de pór un mantel e, algúns, descobren o polbo á feira

09 oct 2018 . Actualizado ás 11:27 h.

- «A vostede hoxe non lle poño nota».

- «Por que?», pregunta cabizbajo un alumno nunha das súas primeiras prácticas de servizos.

- «Porque non veu vostede afeitado», responde un severo profesor do Centro Superior de Hostalería de Galicia (CSHG) ao seu pupilo minutos despois de mostrar a varios mozos a organizada coreografía que require a colocación dunha mesa nun restaurante de pompa. Sucedeu nun dos restaurantes que a escola gastronómica máis importante da comunidade ten dentro das súas instalacións. Esta escena, que pode parecer impropia dun centro universitario do 2018, deixa de resultar rechamante ao ver o trato distendido, pero extremadamente respectuoso, que profesores, directora e alumnos teñen entre si. O tratamento de vostede forma parte do protocolo obrigatorio, igual que levar os uniformes regulamentarios. Deste xeito, e entre fogóns, bechamel e cafés (aínda servidos co pulso a medio gas), comezan a dar os seus primeiros primeiros pasos no mundo da cociña os alumnos que inician o primeiro dos catro anos de formación no CSHG. La Voz vive con eles a súa experiencia.

Son as once da mañá e os mozos repártense en diferentes aulas e cociñas para que os profesores valoren o seu nivel. Moitos deles acaban de saír do cascarón que é o instituto, outros xa teñen fillos e fan malabares para conciliar a xornada de 8 horas do centro coas súas vidas persoais. Pero todos traballan con rigor e esfórzanse. Dá igual que uns estean a aprender a tirar cervexa mentres outros descobren como se lava un polbo que máis adiante será preparado á feira. «Aquí todos teñen que aprender a traballar nun McDonald's e nel Bulli», explica un trajeado docente.

Parece que este mantra téñeno xa ben interiorizado. A rectitud coa que se mostran os alumnos nas clases prácticas non é frecuente noutros ámbitos.Aínda que de cando en vez se escoite un «¡non vos apoiedes na barra!», como rapapolvo a aqueles que aínda non están familiarizados coas esixentes posturas que lles piden os profesores, o habitual, a pesar de levar escasos días no CSHG, é que os alumnos escoiten atentamente aos profesores, e mesmo en contextos máis informais, colóquense por inercia as mans detrás das costas. O hábito fai ao monxe. 

Mentres algúns tropezan co café, outros viven momentos máis distendidos. Sucede nunha das cociñas onde se está elaborando o menú que comerán ese mesmo mediodía: croquetas e macarrones en salsa de tomate. Entre a fariña nos ollos dunhas e a cara de preocupación doutros ao escoitar que hai que escaldar a alfabaca, unhas novísimas alumnas aprenden a voltear tixolas con sal groso. Quen menos sal derrame gana.

SANDRA ALONSO

Unha destas recentemente chegadas é Mar, unha malagueña de 18 anos que estuda Xestión hostaleira. Talvez non pensou ao chegar a Santiago que se vería neste brete, pero o certo é que está encantada coa educación multidisciplinar que recibe no CSHG (entre outras cousas, recibirá clases para aprender a facer camas á perfección). «Sei que hai unha escola en Marbella pero cando vin ver esta encantoume, e non estou arrepentida da miña decisión porque o xeito que teñen de interactuar os profesores connosco é incrible». Cando Mar volve aos seus labores, Bryan Lara, un educadísimo chileno de 26 anos, explica que a el o que máis lle gusta do CSHG é que che ensinan como é a vida real nun restaurante e a xestión empresarial» (isto último, non imos enganarnos e recoñéceo a directora do centro, Marta Fernández, a área máis temida polos alumnos». 

Lara non é o único alumno de primeiro curso nado alén do charco. Como el, Saíd Antonio e Julieta Romina poñen o acento latino ás clases. Con 26 e 32 anos respectivamente, teñen claro que o seu futuro está directamente ligado á arte culinaria e dino convencidos porque as adversidades ás que se enfrontaron fixéronlles saber o que queren na vida. Saíd aprendeu a cociñar cando tiña 11 anos, tras a morte do seu pai («que en casa se encargaba das comidas», comenta). Aí fraguou a súa paixón, a pesar de que a súa nai se opuña a ter un fillo cociñeiro. «No meu país está mal visto porque é unha profesión para a xente que non quere estudar», comenta. Agora poderá lograr o seu soño en Galicia. Julieta, técnico en animación sociocultural deu un golpe na mesa ao ver como o mercado laboral na súa área complícase cada vez máis. Así que a pesar de ter un fillo decidiu encamiñar a súa vida cara á súa verdadeira vocación. E ten claro os pasos a seguir: «Imaxínome cun restaurante apostando por peixes e algas, sobre todo».

Non hai titubeos nin medias palabras. Saben o sacrificio que supón esta profesión, máis aló do que venden os programas de televisión, incluso aquelas partes que non ven. Dobrar un mantel, servir as copas ben: todo conta. E a Jorge Rodríguez, un ferrolán de 20 anos estudante de Xestión hostaleira isto apaixónalle. «Encántame a parte do servizo e o trato co cliente. É súper satisfactorio ver todo montado e colocado baixo o teu mando, tes un sentimento de orgullo», explica para culminar dicindo que  máis adiante desexaría estudar Revenue Management. Como quen comenta que vai facer a fin# de semana. Pero coas mans colocadas detrás das costas.