Un hotel sen medo ao que dirán

SABE BEN

FERNANDO SÁNCHEZ ALONSO

A pouco máis de dúas horas en coche de Galicia, áchase un antigo seminario de pobo reconvertido en hotel de catro estrelas. É o hotel Convento I, o soño cumprido dun empresario que creou un museo onde se pode durmir, comer e pasear pola historia.

06 jun 2018 . Actualizado ás 11:55 h.

Durante os primeiros minutos, Agustín Lorenzo desconcertoume. E non pola súa aura de abatemento, nin polo seu rostro de santo románico no que os ollos vixiaban incesantemente o vestíbulo por amais do nariz e a barba monacal. Agustín Lorenzo desconcertoume cando, no primeiro minuto, declarouse dono dunha igrexa do século XII. «Si, si, unha igrexa convertida en carboeira -defendeuse da miña incredulidade-, a igrexa de san Leonardo, en Zamora». Comprouna facía máis dúas décadas para transformala en café teatro e restaurante, pero desde o principio todo foran trabas administrativas, que se resolvían cunha lentitude xeolóxica, e decidiu renunciar. Que non caiamos en poder da burocracia é unha petición que se debería incluír no padrenuestro.

FERNANDO SÁNCHEZ ALONSO

Foi entón cando se procurou os terreos de 20.000 m2 do actual hotel Convento I, cuxo exterior adusto e cuadrangular imita a estética nazi, coma se fose un testamento en ladrillo de Albert Speer -o arquitecto de Hitler- entre campos de cebada e girasoles mesetarios. O seu hechura hitleriana débese a que este hotel de catro estrelas, na vila de Coreses, a 15 kms de Zamora, foi un seminario da orde relixiosa alemá do Verbo Divino que se asentou nestas terras de sol, posguerra e fame en 1949. «Os de Patrimonio Nacional non me deixaron alterar a fachada. É un edificio protexido», xustifica Lorenzo.

Non menos asombroso que o exterior, aínda que si bastante menos frugal, é o interior, un espazo que está entre o churriguerismo e o «kitsch». En efecto, ao cruzar a porta, non sabes se entraches a ver a coroación de Carlomagno ou se accediches a un capítulo lisérgico de Alicia no país das marabillas. Alí dentro todo é hiperbólico, sufocante, posible, estraño. É dado supor que o santo con mitra do retablo barroco que preside o mostrador de recepción sexa en realidade un garda suízo do Vaticano que acolle aos hóspedes coa alabarda rota. «O retablo pertenceu a unha igrexa do camiño de Santiago -precisa Lorenzo-. Sei que a non todo o mundo lle gusta o hotel. Pero fíxeno para que me gustase a min».

FERNANDO SÁNCHEZ ALONSO

Aos que non parece desgustarlles o pastiche de columnas dóricas do vestíbulo, figuras de arte sacra, arañas de cristal de Bohemia, un arcón de Cartaxena de Indias do século XVI, espellos Segundo Imperio e ninfas disecadas no cielorraso é a catro ou cinco visitantes que prorrumpen en interxeccións de éxtases mentres os móbiles bulímicos fotografan sen cesar tanta marabilla.

Non se extinguen as sorpresas no vestíbulo. O vestíbulo suxíreas e prepara. Por exemplo, a un tiro de pedra dos arrobados turistas está a antiga igrexa do seminario. Hoxe, un enorme salón para convencións. Entre as vidreiras piadosas de Luis Quico e pinturas que reproducen escenas da Capela Sixtina, aquí celébranse vodas, concertos, conferencias. «O chan é o orixinal da capela -di o propietario-. Conserveino por respecto a tantos e tantos alumnos que se axeonllaron aquí».

  Autodidacta e soñador

 Agustín Lorenzo podía quedarse nun Oliver Twist sen grandes esperanzas, pero atopa o seu paraíso perdido na decoración. Orfo de nai -«morreu por complicacións no parto»-, natural dunha pequena vila de a comarca zamorana de Tábara, a cuxa escola só puido asistir catro anos, Lorenzo confésase autodidacta e soñador: «Divos deume a intelixencia de soñar. Iso é o máis grande desta vida».

Tras gañar en Madrid un concurso de deseño, ao zamorano contrátao unha empresa alemá e márchase a vivir baixo o ceo de Willy Brandt. Por aquel entón, celebrábanse os Xogos Olímpicos de Múnic. Lorenzo -conta- participou na escenografía da inauguración e na renovación dos logotipos olímpicos. «Posteriormente, tamén intervín no deseño dos primeiros cartóns Visa que se fixeron para EE.UU. e Alemaña. Entón moi poucos países tíñanas. A decoración e o deseño son a miña vida».

  A historia dentro dun hotel

Infatigable aos seus setenta e pico anos, Lorenzo condúcenos ao piso inferior. Detense nun comedor como para celebrar un torneo medieval máis que un banquete. Aquí, despois de botarche ao bandullo un arroz á zamorana, podes dedicarlle a vitoria á mesmísima Lady Dei, que che agradecerá a homenaxe desde un fresco da parede vestida de madonna Laura, a loura de ollos de loureiro á que cantou o poeta Petrarca. «Mandei pintar á princesa de Gales cando morreu», ilustra Lorenzo, que durante seis anos dirixiu a máis dun centenar de pintores, muralistas, gravadores e forjadores.

Salvo que comparten o mesmo edificio, en nada se parece a decoración do vestíbulo á do piso inferior, onde se amontoan os comedores. Se aquela era delirante a secas, esta o é con sobriedade. Non en balde é «unha homenaxe á Idade Media e a Castela e León». Aquí combínanse ladrillos mudéjares fabricados en Ávila con sillares procedentes dos refugallos dunha ermida románica. E tan convincente é o resultado, que un ten a impresión de que vai saír Enrique de Trastámara do salón de dona Urraca cunha pata de lechazo asado entre os dentes, ou do de san Atilano, ou do de san Ildefonso ou, en fin, do de Viriato, que así se chaman estes catro comedores privados, un tributo nominal á historia de Zamora.

E é que o lechazo de raza churra asado en forno de leña que serven aquí é para levantar a un morto (vale a pena volver a este val de bágoas para recrearse no seu sabor). Dignos de eloxio son tamén o resto de pratos da súa cociña tradicional, con ingredientes de primeira calidade, o esmerado servizo e os viños tintos da adega propia, protexida por unha porta acoirazada con casetones en forma de punta de diamante.

Sócrates e Nefertiti en Zamora

Para baixar a comida -porque neste restaurante non está penado comer, a diferenza daqueles nos que o contido é o prato e o continente unha minúscula albóndega deconstruida-, un pode saír a pasear ao redor do Partenón, que se ergue nos xardíns traseiros do hotel, entre oliveiras e a pantasma de Sócrates. Porque nesta especie de Tobu World Square á castelá non podía faltar a réplica do Partenón baixo o sol agropecuario de Coreses, e ata co frontón que lle falta ao orixinal. Despois de parlotear con Sócrates sobre o ser e a nada, podes exercer de procónsul romano nas termas do spa e recibir unha masaxe de mans femininas enguantadas en chocolate. E, en fin, antes de recollerche nunha dos 70 cuartos do hotel -«ningunha igual a outra», puntualiza o propietario-, non se debería desaproveitar a ocasión de coñecer a Nefertiti. Está no pub do hotel, decorado con tópicos do antigo Exipto. Cruzada de pernas infinitas nunha butaca, a raíña do Nilo fuma un invisible cigarro, e os seus xestos son os mesmos que os de Rita Hayworth en Gilda. Namentres, o deus Horus, apoiado na barra, naufraga dentro do sexto cubalibre a ritmo de reguetón.

A decoración do hotel Convento I poderá fascinar ou repeler. O que non admite dúbida é o guindo de Agustín Lorenzo, que á marxe de herborizar e unir estilos artísticos con máis ou menos maña, leva desde 1997 dando para comer a medio centenar de empregados e ofrecendo emocións perdurables aos clientes. Segundo conta, podía empapelar unha parede con retratos de famosos que pasaron pola súa casa. Non se ve ningún, con todo, porque «o cliente máis apreciado para min é o que aforra para vir ao meu hotel».

É posible que, cando a idade impida a Agustín Lorenzo seguir á fronte, o hotel Convento I desapareza consumido na chama branca do soño do que naceu e regrese ao que foi cando este empresario quijotesco comprouno: un pobre campo de maleza, aínda que nada cambie e todo siga en pé.