O Parlamento que xurdiu con frío

GALICIA

23 oct 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

O factor determinante daquel parlamento recentemente nado foi o frío. Aqueles parlamentarios novatos son como a sacra familia buscando un lugar onde acubillarse, e ao final atópano nun palacio medieval encostado á catedral por onde aínda vagaba a pantasma de Xelmírez. Alí hospédanse de forma precaria fai corenta anos, provistos de abrigos que nunca se quitaron ata que unha administración caritativa decidiu instalar portas e fiestras. Hai tanto tempo disto que non se coñecía sequera o quecemento global. Moitas fotos de entón mostran a deputados ateridos e apretujados que, máis que no momento histórico que estaban a vivir, pensaban en como evitar unha pulmonía.

Había un frío climático e unha morneza social como corresponde a unha Galicia que ten no san escepticismo unha defensa contra as frustracións. Hai democracias que nacen con acontecementos espectaculares aptos para ser levados posteriormente ao cine, a pintura ou a literatura, como asaltos a fortalezas, tomas de palacios, multitudes que se baten en barricadas, derriba de muros ominosos, heroes, mártires. Nada diso dáse aquí. Faltou ese fito épico que permite ser logo inmortalizado. Tras os numerosos vaivéns dun sinuoso proceso autonómico, os galegos estaban á expectativa dicindo «a ver que pasa». Ninguén podía prever que sairía daquel grupo heteroxéneo que se fregaba as mans na penumbra da sala.

Nada mellor para entender a localización política daquela institución xélida que a súa disposición na orde arquitectónica do Obradoiro. O pazo de Xelmírez representa a discreta sobriedade románica fronte ao barroco, o neoclasicismo ou o plateresco. Está esquinado, coma se non quixese perturbar a grandiosidade circundante e estivese a piques de abandonar a escena para irse a outro sitio afastado do bulicio. Tal como o autogoberno que xurdiu do frío, rodeado de poderes e administracións con séculos de experiencia que o miraban coa certeza de que o experimento acabaría, igual que vaticinaban tamén algúns nacionalistas, nun parlamento de cartón que non embalaría nada.

Non valoraron a inspiración do anfitrión Xelmírez ou dos arcebispos próximos Fonseca e Rajoy, veciños igualmente da praza maior de Galicia e teócratas galeguistas. Todos asistiron desde o máis aló ao nacemento románico da democracia galega, convertida finalmente nunha catedral con moitos estilos e calefacción suficiente. Épica? Si houbo unha épica naquel parlamento, pero unha épica galega que foxe dos xestos melodramáticos para ir ao substancial. Nese lugar desabrigado Galicia inicia un longo diálogo consigo mesma, acompañada do frío que tiña o seu propio escano.

Ti tamén, Jane?

Quen manexa os fíos, ou mellor habería que dicir os tentáculos, do asunto? Dada a intelixencia do polbo e o escaso sentido común dalgúns humanos, con toda seguridade é un cefalópodo o que está a orquestrar todo isto desde algunha profundidade descoñecida. A pericia que demostra na campaña fai pensar que o mellor sucesor de Iván Redondo na á oeste de Moncloa fose un polbo. O primeiro logro desta operación produciuse na Cámara dos Lores que alá polo mes de xullo inicia o estudo dun proxecto de lei para a protección do animal, debido a que ten sentimentos. Aínda se estuda pedir a súa comparecencia. Só pasaron uns meses e a idea propágase ata o outro lado do Atlántico. Jane Fonda deixa o vietcong e o aeróbic polo polbo e sinala acusadora aos comedores. Así que a cousa se estende. Se Greta Thunberg non ten outra cousa que facer, verémola na ONU culpando aos galegos por devoralo no medio de bárbaras romarías e con nenos diante. Aquí o polbo á feira será franquista.

É o mesmo

Resulta que un grupo de implicados en crimes machistas decide formar un partido político. Ideario? Abandónase o asasinato das mulleres pero non a súa condición subordinada, algo que intentarán impor cando as condicións sexan propicias. A formación legalízase, concorre ás eleccións e sitúa como líder a un convicto por malos tratos, especialista en retorcer a linguaxe para non condenar do todo o sangue vertido polos seus secuaces na etapa anterior. Quizais chámese tamén Arnaldo. Ao regresar ao seu pobo, cada criminal excarcerado é vitoreado por mandas de congéneres, orgullosos do heroico historial de mujericidios dos seus paisanos. Preséntanse e aplauden películas nas que orfas de nais asasinadas atópanse cos verdugos para reflexionar sobre o sucedido nun clima distendido. En lugar de marxinar á sigla que leva o machismo criminal por bandeira, o Goberno tena en conta para completar os seus precarios apoios. Repugnante? Pois algo similar xa está a pasar.