Valle-Inclán, o ministro oculto

GALICIA

Pilar Canicoba

28 novs 2020 . Actualizado ás 05:00 h.

Confesaba hai pouco Pedro Sánchez a súa devoción pola literatura esperpéntica. O seu apego ao esperpento político non era ningún segredo, pero as súas querenzas literarias por Valle-Inclán, a quen lle gustaría invitar a cear -segundo manifesta na entrevista-, eran algo descoñecido ata agora. Como o presidente non dá puntada sen fío, cabe preguntarse se de verdade ten ao autor de Tirano Banderas como escritor predilecto, ou se trata dunha chiscadela para conseguir finalmente o voto do BNG aos Orzamentos. Non hai resposta para a dúbida.

En todo caso o factor galego volve ser determinante no asuntos de Estado grazas a don Ramón María. Quítenlle á historia política de España o ingrediente galaico e sería inintelixible. Os dous principais partidos foron fundados polos galegos Pablo Iglesias e Manuel Fraga; a Guerra Civil empeza cun alzamento dirixido por Franco contra un Goberno presidido por Casares Quiroga, tras o asasinato do tudense Calvo Sotelo; e a nacente democracia ten en Suárez, fillo de coruñés, o seu gran paladín.

Tras o adeus de Rajoy produciuse un baleiro que agora chea Valle-Inclán influíndo desde o máis aló nas decisións do presidente, con resultados extraordinarios.

«A política é clara no que fai, no que logra, e é contraditoria cando lla define». A reflexión é de Ortega (o filósofo) e encaixa moi ben con Sánchez. Mediante camiños tortuosos nos que embauca a uns, cede ante outros e engana aos demais está a piques de lograr o éxito indubidable da aprobación dos Orzamentos. Digan o que digan os seus detractores, é un magnífico tahúr do Manzanares que entretén ao auditorio cun dúo que reproduce a arte que Pimpinela leva corenta anos despregando. Non os lembran? Sobre o escenario a parella cántase mutuamente as súas reproches, enganos e traizóns, ata o punto que parece que a ruptura é inexorable e dolorosa, pero acabada a función saen xuntos a saudar ao respectable e cultivan os aplausos do público.

Iso é o que están a facer Pedro e Pablo á fronte do Rodo Ibérico. Son unha parella estable que se reparte os papeis, como fixeron no seu día González e Guerra. Un cortejaba á España moderada, outro coidaba dos descamisados, cultivando as liturxias propias da esquerda dentro dunha orde. Entre os Picapiedra, Pedro deixa que Pablo e familia gocen da moqueta do poder, e a cambio Pablo garante a tranquilidade da rúa non só domesticando aos seus, senón recrutando para a causa a quen puidesen sublevar.

Se as enquisas aseguran que o covid-19 fomenta os divorcios, a separacións políticas só se dan na dereita. 

En fin, que é un orgullo e dá moita seguridade que Valle-Inclán inspire o que está a pasar. Outro galego segue ao mando.

Darwin, equivócasche

Oxalá Darwin estivese entre nós para comprobar que a súa teoría non sempre funciona. En política por exemplo non é Rufián quen, tras un proceso evolutivo, deixa as cavernas e transfórmase no exquisito Miquel Roca, senón ao revés. Houbo unha vez un nacionalismo sapiens que quería estender o seu sapiencia ás especies menos desenvolvidas de España. Máis tarde deu un salto atrás para facerse troglodita, e agora ese proceso involutivo acada outra fase e quere que os demais o acompañen á idade de pedra. Os males de Cataluña, desde o lingüístico ata o fiscal, quérense inocular aos demais mediante un curioso mecanismo no que os nacionalistas negan a autonomía dos outros, e chaman na súa axuda ao Goberno central para que impoña a uniformidade. O retorno do centralismo con Rufián á fronte.

Como seguir crendo que Darwin estaba no certo? Máis ben hai que empezar a darlle a razón ao guionista do Planeta dos Simios que imaxinaba un futuro dominado por primates. Unha parte da política confírmao.

O partido escarranchado

Ningunha análise sisuda sobre o ocaso de Cidadáns é comparable ao que se atopa no folklore, en concreto en . Si vas ao convento de HerbónXa ao final se canta a estrofa crave que se refire á difícil postura que ha de adoptar o pretendente-fakir. Di así: «Unha perna téñocha eiquí, outra no teu tellado; mira si te quero nena que estou escarranchado». A tendencia de Rivera e os seus a ver en calquera cousa autóctona unha porta falsa cara ao separatismo impediulles interpretar este tesouro etnográfico que é un aviso aos partidos-bisagra. Acaban escarranchados tras realizar mil contorsiones. Nos seus inicios os seus líderes son os máis atractivos, tanto que en ocasións se deixan levar pola soberbia, pero aos poucos vanse enredando, se contracturan e finalmente son a falsa moeda que de man en man vai e ningún quédalla. Albert Rivera fíxose famoso cunha primeira campaña na que aparecía espido, e así está quedando o seu invento. É un déjà vuUPyD, CDS, UCD, Coalición Galega... Todos acaban en Herbón.