O dono leva 14 meses sen lograr desafiuzar aos inquilinos, que logo deixaron a vivenda a outros asaltantes
29 may 2020 . Actualizado ás 09:25 h.«Din que os desafiuzamentos son inmediatos, pero eu levo agardando 14 meses». Quen fala é Juan Feijoo Iglesias , propietario dun inmoble na Coruña. O seu problema empezou como unha simple falta de pagamento dos inquilinos, e converteuse en vítima dunha ocupación reincidente.
En xaneiro do 2019 deixáronlle de pagar os dous mozos aos que alugara unha vivenda nun cuarto piso da rúa Eladio Rodríguez. A xestoría non logrou comunicarse con eles, e en marzo daquel ano iniciou os trámites de desafiuzamento. En setembro avisáronlle de que a porta está rebentada e que dentro debía haber okupas. Alertou á policía, pero indicáronlle que como estiveran máis de 72 horas xa non era posible botalos. Chegou a falar con eles —unha parella cun neno pequeno, parentes dos okupas da Zapateira—, que lle indicaron que os anteriores inquilinos lles deixaron o piso por 800 euros. «Dixéronme que lles fixese contrato, pero de que? Se non pagan nada», comenta o dono, que en todo este tempo tivo que seguir facendo fronte ás facturas da auga, a luz, a comunidade e o IBI.
Abríuselle unha certa esperanza en xaneiro, cando os veciños lle indicaron que o piso parecía abandonado; a policía comprobou que non había ninguén e que a porta estaba aberta. Recomendáronlla asegurar, e optou por pechala e ir encargar unha porta nova. Deu un adianto de 300 euros, pero non puido chegar a colocala: volveron nuns días, rebentaron a porta, e volta a empezar. A policía, como hai recibos de teléfono con esa dirección, díxolle que non pode facer nada. «Isto é unha broma, a este paso téñoos que manter eu», quéixase. O desafiuzamento dos primeiros estaba fixado, pero quedou en suspenso polo estado de alarma. Descoñece cando será, e que pasará cos segundos okupas.
O piso ten unha porta con dúas fechaduras e fáltalle parte do marco dos golpes para volver entrar. Dentro está unha moza cun neno de ano e medio. Admite os feitos. Explica que pagaron, «unha cantidade que xa non recordo», ao anterior inquilino co que chegaron a vivir uns días. Recoñécese como okupa e xustifícao pola falta de ingresos. Di, con todo, que se ofreceron a pagarlle algo ao dono, que a súa parella vai facendo traballos, pero non aceptou. Di que só deixaron a casa uns días para coidar á súa nai, agora acollida por Remar. Ela recea de servizos sociais.
A asaltante do piso da rúa Eladio Rodríguez desvela que á súa nai, okupa nunha vivenda de luxo na Zapateira, levárona a Pontevedra. Foise con Remar, institución que a acolleu a petición doutra ONG que tramitou a súa marcha do chalé xunto a catro fillos. «Ofrecéronlle distintos recursos e quixo vir aquí», indica Antonio Pazos, director de Remar Galicia, entidade que acolleu a 300 persoas nos últimos meses.ue
