Casado non se xoga nada coaligándose en Euskadi ou Cataluña con Cs, pero Feijoo si asume riscos aínda que conserve as siglas
24 feb 2020 . Actualizado ás 10:13 h.Vendo o mal que xestionou o PP o proceso para formar unha coalición con Cidadáns no País Vasco, que se cobrou a cabeza de Alfonso Alonso, é difícil saber se cando Núñez Feijoo tomou a decisión de adiantar as eleccións galegas para facelas coincidir coas vascas tivo en conta esa variable. O presidente da Xunta compartiu a decisión do lehendakari Iñigo Urkullu de afastar o máis posible os comicios autonómicos da inminente pero imprevisible convocatoria das catalás e da súa tóxica campaña electoral, que todo o contaminará. Pero o que probablemente non calculou é que o empeño de Pablo Casado en formar unha coalición con Cidadáns no País Vasco e Cataluña como manobra previa á absorción dos laranxas nas xerais podería acabar afectando tanto a Galicia.
Por máis que o foco estea posto agora no País Vasco, cunha crise sen precedentes na organización territorial, a designación de Iturgaiz tras a saída de Alfonso Alonso será irrelevante, como o será en Cataluña sexa quen sexa o candidato, porque nin xuntos nin separados van ser PP e Cs decisivos no País Vasco, onde o PNV gañará comodamente podendo mesmo escoller socios. E en Cataluña, o derrumbe laranxa, con ou sen o PP, só deixa a dúbida de se haberá un Goberno de coalición independentista ou un transversal entre ERC, PSC e os Comúns. Nin en Euskadi nin en Cataluña xógase nada o PP pactando con Cs. Pero si en Galicia.
Obviamente, Feijoo rexeitou renunciar ás siglas do PPdeG. Que alguén que logrou tres veces a maioría absoluta con esa marca abandonásea para sumar a un partido que non ten un só deputado en Galicia sería non só unha extravagancia, senón unha irresponsabilidade. Pero a alternativa que ofrece Feijoo, entre as presións externas e a súa propia xenerosidade co PP, tampouco é inocua. Integrar a algún candidato de Cidadáns nas listas populares nun posto con posibilidade de acta, aínda que sexa remota e coas siglas do PPdeG, é tamén unha operación de risco. Imaxinemos, e non é moi difícil facelo, que as contas non saen como está previsto. Que o PPdeG lograse maioría absoluta por un escano. E que entre os elixidos estivese un membro de Cs. O poder dese deputado, que seguiría sendo laranxa aínda que se presente baixo o paraugas dos populares, sería enorme.
Non hai forma legal de garantir que vote sempre xunto ao PPdeG. Nin de forzarlle a renunciar ao seu escano. Se o experimento de absorber a Cs fracasa, nas súas mans estaría o voto decisivo nunha hipotética moción de censura contra Feijoo; condicionar os Orzamentos; xogar con ese voto para que Cs faga esixencias noutros territorios ou marcar distancias cando se acheguen as xerais se non hai lista de España Suma. Vimos outros casos. O deputado de Nova Canarias Pedro Quevedo foi decisivo para aprobar os Orzamentos de Rajoy a pesar de presentarse en coalición co PSOE. Como o Bartleby de Melville, Feijoo preferiría non facelo. Pero asume o risco de meter un cabalo de Troia nas listas do PPdeG para non prexudicar a Casado, aínda que o custo poida ser grande se o 5Ao deputado decisivo é de Cs.
A portada do líder do PP deixa ao Goberno atado a ERC
A portada de Pablo Casado a Pedro Sánchez o pasado luns é o adeus a calquera posibilidade de acordos transversais e de que o PP dea ao Goberno un mínimo de estabilidade no Congreso. Sánchez átase así durante toda a lexislatura a ERC. Para aprobar cada lei, incluídos os Orzamentos, terá que transformar a abstención dos 13 deputados independentistas na investidura nun voto a favor para acadar os 176 escanos. Unha situación que reforza aos independentistas cataláns na mesa de negociación entre o Goberno e a Generalitat, de cuxos avances depende agora que Sánchez esgote a lexislatura. ERC xa avisou de que só haberá Presupostos «se a mesa funciona».
Vox explota as críticas de Álvarez de Toledo a Feijoo
A solidariedade que mostrou Alberto Núñez Feijoo con Alfonso Alonso nun momento no que o líder dos populares vacos estaba a ser xa acosado pola propia dirección de PP enténdese se se teñen en conta os antecedentes. Como Alonso, Feijoo viu como os seus máis críticos no partido acabaron ascendendo á cúpula do PP. Aí está o caso de Cayetana Álvarez de Toledo, que acusou aos populares vascos de ser «mornos» co nacionalismo, pero que no seu día foi mesmo máis lonxe na súa crítica a Feijoo, ao que acusou directamente de ser nacionalista, de carecer de conviccións e de «obxectivos nacionais» Un argumento que é o que agora está a explotar Vox para cuestionar a Feijoo.
O trato de Sánchez a Iglesias desconcerta ao PSOE
O desconcerto é considerable no PSOE co trato que Pedro Sánchez está a ofrecer a Pablo Iglesias no Goberno de coalición. Pasou de dicir que, do mesmo xeito que un 95 % de españois, non durmiría con ministros de Unidas Podemos no Goberno, a integrar ao líder de Podemos na comisión que controla o CNI e coñece os segredos de Estado. Sánchez decidiu que a mellor forma de gañarse a lealdade de Iglesias é integralo nas maiores responsabilidades de Estado, para o bo e o malo. Algo que non comparten todos no PSOE nin no Goberno, onde a titular de Defensa, Margarita Robles , que será quen controle esa comisión en ausencia de Carmen Calvo, non sae do seu asombro.