A súa faceta máis política foi como delegado do Goberno en Galicia, pero onde de verdade gozou este enxeñeiro aeronáutico foi dirixindo a Aviación Civil española. Agora vive un plácido retiro
20 feb 2020 . Actualizado ás 05:00 h.O xesto risueño e afable de Manuel Ameijeiras resiste o paso do tempo como un signo de identidade indeleble. Ten 70 anos e leva seis xubilado, así que agora practica o sorriso e o riso coa liberdade de estar xa afastado dos cargos de responsabilidade que ocupou, algúns como político en sentido estrito -foi cinco anos delegado do Goberno de Zapatero en Galicia- e outros como enxeñeiro aeronáutico que fai política no aire, o que en realidade máis lle interesou sempre. Foi director xeneral de Aviación Civil cando José Blanco era ministro de Fomento e a eles débese aquel espectacular desafío que deixou sen armas aos controladores aéreos, pondo ao Exército ao mando do tráfico aéreo. «O decreto xa estaba redactado, pero os controladores non se crían que fósemos capaces de chegar a iso». Talvez esta etapa é a que evoca con máis nostalxia. En Aviación Civil traballaba cos seus amigos.
Naquela reunión, a noite do 3 de decembro do 2010, estaban tamén dous puntais do socialismo español que xa faleceron: Carme Chacón (Defensa) e o vicepresidente Alfredo Pérez Rubalcaba, con quen Ameijeiras xogaba ao fútbol no equipo de Químicas nos seus anos universitarios. Foi na Universidade Politécnica de Madrid onde tamén coñeceu a Josep Borrell, enxeñeiro aeronáutico como el, que o nomeou delegado territorial de Obras Públicas en Galicia.
Ameijeiras sempre se moveu nesa dialéctica de técnico e político, de político e de técnico. «Cando traballaba como técnico me dicían que era político, cando a miña función era basicamente política, dicíanme que era demasiado técnico». Manuel Ameijeiras ri do seu propio paradoxo. «En realidade nunca fun un político ao uso», di.
Á Delegación do Goberno asegura que chegou pola intercesión do que considera o seu mentor político e amigo, o expresidente da Xunta Emilio Pérez Touriño. Daquela experiencia lembra dous naufraxios especialmente dramáticos, varios crimes, e sobre todo «a gran profesionalidade das nosas forzas de seguridade».
Quedaron atrás moitos momentos de tensión. Agora leva unha vida tranquila. Non corre , pois ten molestias na cadeira. Pero si pasea, e encántalle a natación. O seu talento como nadador lle permitiu salvar a un mozo de morrer afogado na praia do Vilar, en Ribeira . Tamén goza da súa neta Irene, que acaba de chegar ao mundo, e das súas dúas fillas e a súa muller. É coruñés ata a medula e encántalle a súa cidade. Sabe case todo o que hai que saber dela. E nesa liña de poder rirse de todo, lembra que cando era delegado do Goberno puxéronlle dúas multas por dous leves excesos de velocidade, un deles porque tiña que volver urxentemente ao seu posto na Coruña despois de que ETA volvese atentar en Barajas no 2006. «Pagueinas relixiosamente, como non podía ser doutro modo».