O catedrático e endocrino constata que, antes do Nadal, descende o número de pacientes, que se recupera tras as festas
14 ene 2020 . Actualizado ás 05:00 h.Fernando Cordido (A Coruña, 1957), é un tipo entrañable que trata con bo humor una das epidemias máis serias do noso tempo: a obesidade e a diabetes. Estes días afronta a mala conciencia dos seus pacientes, que lamentan os excesos do Nadal.
-Xa estará acostumado.
-Si, claro. Sempre é igual. Hai un descenso da demanda de pacientes antes do Nadal e unha subida cando acaban as festas.
-E que é o primeiro que lles di a todos eses penitentes?
-O primeiro sería pensar no Nadal do ano que vén. Que o que fixo este ano e non debería ter feito sírvalle de ensino para o ano que vén. En segundo lugar, que retome hábitos saudables e que o faga aos poucos. Que non queira arranxalo todo en tres días.
-Que hábitos saudables?
-Comer máis san, menos calorías, menos graxas, menos doces, máis froitas e verduras e incrementar a actividade física.
-Pero isto sábeo todo o mundo, non?
-Pero é que vivimos en perigo, en risco, nun ambiente tóxico que nos impulsa a estar sedentarios e a comer máis e con alto contido calórico. Pero temos que loitar contra iso, ser proactivos, porque o ambiente non nos vai a axudar.
-Fai dúas xeracións había que loitar contra todo o contrario. A comida hase convertido nun inimigo.
-É que, evolutivamente, o ser humano está deseñado para aguantar a falta de alimento. Non para o exceso. Así que en dous ou tres xeracións apareceu esta epidemia de obesidade.
-Canto máis insana é a comida, máis barata.
-Exacto. A caloría insana é máis barata que a sa. Unha caloría de mazá é máis cara que una de salchicha.
-Iso é moi perverso.
-Si, por iso algúns países aplican impostos especiais ás bebidas azucaradas, por exemplo.
-Mellor dieta, ou mellor exercicio?
-Para perder peso, o máis importante é a dieta. E para manter o peso perdido, o exercicio. O ideal é facer as dúas cousas, claro. Eu son un gran defensor do exercicio, porque somos moi sedentarios. Hai que facer máis exercicio.
-Esta epidemia de obesidade, vai seguir crecendo?
-A proxección é que nos Estados Unidos, no 2030, a metade da poboación vai ser obesa. Cando eu era neno, a prevalencia da obesidade en España era do 7 % e agora é do 22 % Eu creo que vai seguir subindo.
-Como a diabetes.
-Si, a obesidade e a diabetes están intimamente ligadas.
-Unha enfermidade que non conseguen curar.
-En realidade hai poucas enfermidades que se curen. O gran avance é convertelas en crónicas.
-Para moita xente, este control da comida resulta unha auténtica angustia.
-A comida é un acto social e do peor que lle pode pasar a un na vida é vivir amargado. Hai que facer as cousas con alegría. Iso hai que compatibilizalo con comer san. Non é doado, pero un sentimento de culpa excesivo por comer de máis tampouco é bo porque nos fai infelices e non resolve nada.
-E vostede que tal come ?
-Como ben, pero fago deporte.
-Por que se fixo médico?
-Polo meu pai. Influíume moito. E logo encantoume. Eu quería facer unha carreira de ciencias. Se o meu pai non fose médico eu estudase física ou química.
-Hai máis humanidade no medicamento.
-Si. E tamén unha formación multidisciplinar que che permite facer moitas cousas. Podes ser médico puro, ou investigador, xestor...
-Vostede ten consulta privada e pública, é profesor e investigador. En que faceta séntese máis a gusto?
-O problema é que me gusta todo. Gústame ese cóctel. A asistencia médica, ver enfermos engancha moito. Ves que axudas á xente e que a xente cho agradece. Eu sempre poño o exemplo de que, se es inspector de Facenda, es máis antipático, ja, ja.
-E vostede que sabe tanto de alimentación, cociña algo?
-Nada, moi pouca cousa. Fágome un bocadillo, como máximo.
-Sabe facer unha tortilla de patacas?
-Si, pero con dificultade.
-Celta ou Dépor?
-Dépor. Pero son pouco seareiro. E é curioso porque o meu pai era superfutbolero e o meu fillo tamén. Eu son un mutante.
-Intente definirse en poucas palabras.
-Uf. Esta pregunta non me gusta nada. Hummm. Traballador, esixente, con bo humor e amigo dos meus amigos.
-Que afeccións ten?
-Gústame xogar ao tenis. Mal, porque empecei maior. O cine e a lectura. E viaxar.
-Dígame unha canción.
-A casa do sol nacente, de The Animals.
-Que é o máis importante na vida?
-Ser feliz e facer felices aos demais.