Fernando Cordido: «Vivimos nun ambiente tóxico»

GALICIA

ANA GARCIA

O catedrático e endocrino constata que, antes do Nadal, descende o número de pacientes, que se recupera tras as festas

14 ene 2020 . Actualizado ás 05:00 h.

Fernando Cordido (A Coruña, 1957), é un tipo entrañable que trata con bo humor una das epidemias máis serias do noso tempo: a obesidade e a diabetes. Estes días afronta a mala conciencia dos seus pacientes, que lamentan os excesos do Nadal.

-Xa estará acostumado.

-Si, claro. Sempre é igual. Hai un descenso da demanda de pacientes antes do Nadal e unha subida cando acaban as festas.

-E que é o primeiro que lles di a todos eses penitentes?

-O primeiro sería pensar no Nadal do ano que vén. Que o que fixo este ano e non debería ter feito sírvalle de ensino para o ano que vén. En segundo lugar, que retome hábitos saudables e que o faga aos poucos. Que non queira arranxalo todo en tres días.

-Que hábitos saudables?

-Comer máis san, menos calorías, menos graxas, menos doces, máis froitas e verduras e incrementar a actividade física.

-Pero isto sábeo todo o mundo, non?

-Pero é que vivimos en perigo, en risco, nun ambiente tóxico que nos impulsa a estar sedentarios e a comer máis e con alto contido calórico. Pero temos que loitar contra iso, ser proactivos, porque o ambiente non nos vai a axudar.

-Fai dúas xeracións había que loitar contra todo o contrario. A comida hase convertido nun inimigo.

-É que, evolutivamente, o ser humano está deseñado para aguantar a falta de alimento. Non para o exceso. Así que en dous ou tres xeracións apareceu esta epidemia de obesidade.

-Canto máis insana é a comida, máis barata.

-Exacto. A caloría insana é máis barata que a sa. Unha caloría de mazá é máis cara que una de salchicha.

-Iso é moi perverso.

-Si, por iso algúns países aplican impostos especiais ás bebidas azucaradas, por exemplo.

-Mellor dieta, ou mellor exercicio?

-Para perder peso, o máis importante é a dieta. E para manter o peso perdido, o exercicio. O ideal é facer as dúas cousas, claro. Eu son un gran defensor do exercicio, porque somos moi sedentarios. Hai que facer máis exercicio.

-Esta epidemia de obesidade, vai seguir crecendo?

-A proxección é que nos Estados Unidos, no 2030, a metade da poboación vai ser obesa. Cando eu era neno, a prevalencia da obesidade en España era do 7 % e agora é do 22 % Eu creo que vai seguir subindo.

-Como a diabetes.

-Si, a obesidade e a diabetes están intimamente ligadas.

-Unha enfermidade que non conseguen curar.

-En realidade hai poucas enfermidades que se curen. O gran avance é convertelas en crónicas.

-Para moita xente, este control da comida resulta unha auténtica angustia.

-A comida é un acto social e do peor que lle pode pasar a un na vida é vivir amargado. Hai que facer as cousas con alegría. Iso hai que compatibilizalo con comer san. Non é doado, pero un sentimento de culpa excesivo por comer de máis tampouco é bo porque nos fai infelices e non resolve nada.

-E vostede que tal come ?

-Como ben, pero fago deporte.

-Por que se fixo médico?

-Polo meu pai. Influíume moito. E logo encantoume. Eu quería facer unha carreira de ciencias. Se o meu pai non fose médico eu estudase física ou química.

-Hai máis humanidade no medicamento.

-Si. E tamén unha formación multidisciplinar que che permite facer moitas cousas. Podes ser médico puro, ou investigador, xestor...

-Vostede ten consulta privada e pública, é profesor e investigador. En que faceta séntese máis a gusto?

-O problema é que me gusta todo. Gústame ese cóctel. A asistencia médica, ver enfermos engancha moito. Ves que axudas á xente e que a xente cho agradece. Eu sempre poño o exemplo de que, se es inspector de Facenda, es máis antipático, ja, ja.

-E vostede que sabe tanto de alimentación, cociña algo?

-Nada, moi pouca cousa. Fágome un bocadillo, como máximo.

-Sabe facer unha tortilla de patacas?

-Si, pero con dificultade.

-Celta ou Dépor?

-Dépor. Pero son pouco seareiro. E é curioso porque o meu pai era superfutbolero e o meu fillo tamén. Eu son un mutante.

-Intente definirse en poucas palabras.

-Uf. Esta pregunta non me gusta nada. Hummm. Traballador, esixente, con bo humor e amigo dos meus amigos.

-Que afeccións ten?

-Gústame xogar ao tenis. Mal, porque empecei maior. O cine e a lectura. E viaxar.

-Dígame unha canción.

-A casa do sol nacente, de The Animals.

-Que é o máis importante na vida?

-Ser feliz e facer felices aos demais.