Televisión, cine, teatro... Todos os paus tocou esta agolense que actualmente defende a súa profesión como vicepresidenta de
a Asociación de Actores e Actrices de Galicia
18 feb 2020 . Actualizado ás 15:35 h.
Filla de mestres, Mónica García naceu en Asturias en 1966 peros é galega ata a medula. Creceu en Agolada e deste municipio pontevedrés considérase, aínda que a vida a levou a residir en Santiago desde hai décadas. A vida e a súa profesión: a interpretación. Porque en Compostela, a afección que levaba cultivando desde o colexio, o teatro, converteuse na súa forma de vida. Da súa colaboración coa aula de teatro da universidade naceu a súa primeira participación nunha película, Continental, unha das producións que, xunto a e Urxa Sempre Xonxa, marcaron o despegamento do cine galego. E desa aula xurdiu tamén a súa primeira oportunidade profesional no teatro, en 1992. «Todo foi un pouco sen pensar. Dunha obra afecionada chamáronme para traballar, daí saiou outra oportunidade, e outra... as cousas foron rodando e isto acabou sendo a miña profesión», explica.
O seu rostro coouse nos fogares galegos interpretando a Mónica, a camareira do bar máis famoso de Galicia nos anos 90, o Suízo, rexentado por Miro Pereira e Balbina. «Eu estaba facendo unha obra de teatro en Vigo cando me viñeron ofrecer o papel e dixen: madre mía! Daquela non era fácil pensar en traballar nunha serie de televisión e foi un luxo incorporarme a ese produto que xa estaba funcionando e con actores e actrices de tanta talla. Foi unha escola inmellorable, unha aprendizaxe total», lembra. Tamén rememora que por aquel entón se traballaba dun xeito distinto, «con menos présa», e que a convivencia fixo que aquelas relacións laborais se transformasen en amizades, das que moitas aínda perduran.
Despois diso chegaron máis películas (Os luns ao Sol, A Esmorga...) e máis series (a última, a produción de época Lobos e cordeiros). Con todo, recoñece que cada vez traballa menos para o audiovisual. «Fago cada vez menos cástings porque literalmente dinme que non hai personaxes para o meu perfil. Se es muller e tes máis de 45 anos, as posibilidades de ter un papel no audiovisual caen en picado». E esa desigualdade hase convertido na «teimasúa », tanto a nivel particular como desde o seu cargo de vicepresidenta da Asociación de Actores e Actrices de Galicia. «É gravísimo, non hai papeis para mulleres de 50, e escápaseme por que na ficción non se nos reflicte, cando esas mulleres temos un papel fundamental na sociedade, somos as que movemos o mundo!». E apunta que, para máis inri, os poucos papeis femininos de certa idade que se ofrecen son interpretados por mulleres máis novas. «Hai actrices facendo de nais de actores que teñen a mesma idade que elas. Normal que as señoras estean descontentas co seu físico se a tele lles mente así!»
O que non minguou co tempo é o seu amor polo teatro. Máis de catro anos leva percorrendo Galicia coas fillas bravas, unha obra de pequeno formato con tres actrices sobre o escenario e que responde a unha liña de traballo que busca a perspectiva social e de xénero. «Para principios do ano que vén temos pensado un segundo espectáculo coas mesmas personaxes pero abordando o tema do cambio climático», avanza.
Aínda que goza sobre as táboas, prefire o que vén antes de abrir o talón. «O que máis me gusta é a preparación, intuír por onde vai a personaxe, a creación colectiva nos ensaios...», di. Esa vertente artística e creativa aliméntaa» e fai que mereza a pena unha profesión que, recoñece, non se caracteriza precisamente pola súa estabilidade laboral pero que «é un traballo moi chulo. Non todo o mundo pode dicir que o pasa ben no traballo». Ela si.
Fun
Mónica en Pratos Combinados e Isa na serie Valderrei
Son
Unha «filla brava» no teatro e vicepresidenta na Asociación de Actores e Actrices de Galicia