Os afectados agradeceron ao monarca con aclamacións que fose o primeiro mandatario en baixar á praia e observar os efectos da catástrofe desde a primeira liña
02 dic 2019 . Actualizado ás 05:00 h.
O Rey de España viña con roupa de faena —trouxen e abrigo longo—, pero baixou á area sen preocuparse por ese chapapote —en Muxía sábeno— que se pega ata os ósos. En terra, desde o paseo, o comentario estalou de golpe: «Por aquí xa pasaron moitos a mirar, mais el é o primeiro que baixa». E os muxiáns agradecéronllo con aplausos e vivas. E é que ninguén llo agardaba.
«Por aquí xa pasaron moitos a mirar, mais o é ou primeiro que baixa»
O Rey , por sorpresa, enfilou o areal para coñecer de boca dos voluntarios como se estaban realizando as tarefas de limpeza. Seguindo o ronsel do monarca, Fraga e Rajoy tamén tiveron que mancharse os zapatos. Ao redor do monarca, quilómetros de uniformes verdes e de gravatas. Axentes con pinganillos na orella e impecablemente vestidos. Os xornalistas, controlados como un rabaño —con cans e todo— e a promesa anticipada de que o Rey non ía facer declaracións. Don Juan Carlos chegou nun Mercedes cunha coroa dourada por matrícula, cun séquito de media ducia de coches anunciando a súa vinda, e ao abrirlle a porta estalaron os aplausos. Unha muller quixo tocalo como quen toca unha reliquia, e os axentes afanáronse en contela. Non tiña o Rey tantas mans como as que lle pedían. O acoso das cámaras non foi menor, e algún rodou co equipo, despexado polos gardacostas.
O Rey , explicou, non viña para fotos demagóxicas, e o seu aspecto preocupado confirmaba entre o chapapote do Coído que aquela traxedia si era grande, algo que saben todos os habitantes de Muxía e que pedían a berros que dunha vez alguén recoñecese. O Rey preguntou e preguntou moito: como se recolle, como se pega ás pedras, para onde rola o vento, e preocupouse en estreitar mans consoladoras e ata en regalar algún bico —a afortunada de Laxe contarallo aos seus netos—, e algúns sorrisos aos nenos de catro e cinco anos que apareceron polo porto de Laxe para ver á cabeza da Casa Real.
Algúns, por estas datas, agardaban un rei mago, outros soñaban cunha cabeza coroada, pero a altura do personaxe púñana as caras serias e solemnes dos pequenos. Os berros de protesta, que os houbo, non puideron competir coa calor dunha primeira visita real.
O Rey puxo un pé na Costa da Morte e, ademais, meteuno no lodo. O aire crítico cara á actuación política diluíuse onte con Juan Carlos I. Ninguén se acordou de abrir a boca ante Manuel Fraga e Mariano Rajoy, cuxa valoración na zona caeu en picado desde que o Prestige se foi ao fondo arrastrando con el a economía da Costa da Morte. Onte todo o mundo separaba, en Laxe e en Muxía, a política da monarquía, e en tan só un par de horas —o que durou a visita real—, quedou claro que é o que valoran máis. «Non protestedes —dicía unha muller aos manifestantes—, que se non non volve máis».
As «fans» do Príncipe
E é que moitos querían velo outra vez e se é posible acompañado do resto da familia. As fans do Príncipe eran innumerables e as mozas comentaban, medio de broma medio en serio, que non lles importaría chegar a raíñas: soñar —dicían— é gratis. A visita de Juan Carlos I foi tamén unha especie de soño, pero grazas a el onte en Muxía moita xente esquecer por un intre do Prestige.