O Chicle «pode explotar en calquera momento»

J.R. / Álvaro Sevilla SANTIAGO / LA VOZ

GALICIA

ATLAS

Catro forenses do Imelga retratan a Abuín Gey, acusado de matar a Diana Quer, como rencoroso e capaz de deixar pasar un ano para romperlle os dedos a un veciño que se meteu coa súa muller

13 ene 2020 . Actualizado ás 13:16 h.

«Séntese frustrado», «responde con rancor», «dixire ese resentimento de cara ao futuro». «Actúa en todo momento sabendo o que fai», «controla a ira e deixa pasar un ano para romperlle os dedos a alguén que se meteu coa súa exmuller». «Falta de empatía», «carencia de sufrimento emocional: só pola súa filla mostrouno, pero foi un momento, nada máis». Describírono onte catro médicos e psicólogos forenses do Instituto de Medicina Legal de Galicia (Imelga). Avaliaron a José Enrique Abuín Gey en dúas probas practicadas en febreiro e marzo do 2018, xa en calidade de autor confeso da morte de Diana Quer.

«[Sente] desconfianza, elevado control da ira, pode explotar en calquera momento». «Non é afectivo nas relacións sociais». «No cárcere non está mal do todo, di que ten un amigo co que se ri dun xitano cun problema mental», detallaron os catro forenses ao final da sexta vista. Xa o 23 de abril do 2018, no informe final do Imelga sobre Abuín Gey, resultaron igual de concluíntes: «Nunha entrevista dixo que tivo dúas parellas e noutra tres con anterioridade á súa esposa. Á súa muller coñeceuna o día 6 de marzo do 2002 e casaron no mes decembro do 2003. Manifesta que a relación entre ambos non se viu deteriorada polo sucedido».

Nisto tampouco acertou Abuín, que iniciou este xuízo cos trámites do divorcio xa avanzados nos xulgados de Padrón. O informe do Imelga prosegue: «Afirma que intentou deixala [á súa exmuller] cando soubo que tiña 14 anos, contando el naquel momento con 26. Finalmente, e ante a insistencia dela. continuaron a relación, establecendo convivencia desde o 2003. En decembro do 2003 casan e en marzo do 2004 nace a súa filla». O traballo forense, incorporado ao procedemento penal contra Abuín, vai moito máis alá: «Trátase dunha persoa obsesiva, orientada aos detalles, ríxida, con preocupacións e medos específicos. De carácter susceptible, que facilmente se sente insultada, e que pode responder de forma rencorosa e vengativa cara á parte causante da ofensa».

O carácter do único acusado destaca por «unha falta de empatía cara ás necesidades e sufrimentos alleos e unha tendencia á atribución externa de responsabilidades e á xustificación como forma de autodefensa. Cun control externo que se pon de manifesto reiteradamente ao longo do relato das súas experiencias vitais. Parece que lle resulta complicado reafirmarse ante os demais e nas relacións sociais adoita mostrarse algo intolerante e pouco emotivo». «Tamén se observan problemas coa autoridade e actos antisociais». Igualmente aprécianse dificultades para establecer relacións interpersoais de calidade, de intimidade e mutuamente satisfactorias, que se poden considerar presentes de forma estable ao longo da súa vida».

Experiencia acreditada

Os catro testemuñas do Imelga suman décadas de experiencia nos seus traballos. As preguntas da defensa trataron de pór en dúbida a súa profesionalidade ao expor se se deixaron influír «por tratarse do Chicle». As respostas foron pacientes e concretas: «Todas as conclusións parten do test», «sempre se traballa igual», ata detallaron como obteñen os trazos e subrasgos nos traballos científicos que o Imelga fai a diario. Cada unha das particularidades de Abuín Gey descritas polas forenses do Imelga segue afundindo aínda máis ao acusado.

Igual de científico foi o testemuño achegado polos dous axentes da Garda Civil citados onte. Pertencen ao departamento de grafística e recoñecen escrituras, firmas ou diñeiro falso. Analizaron as cartas escritas polo acusado xa en prisión e enviadas á súa familia por correspondencia: «En sete anos estaría fóra. Xa me dixo a avogada que me ían pedir homicidio: son de 10 a 15 anos, pero aos sete xa estaría fóra e con tres ou catro, de permiso, tranquilos, vale? [...] Non quero que Rosario [a súa exmuller] pase por isto, por iso dixen que fora eu só», deixou escrito.

Os axentes aseguraron de forma «categórica» que Abuín escribiu da súa propia man a carta. Compararon a misiva con outras da súa autoría: «Os seus grafías son moi particulares, non teñen marxe de erro. É individualizada, imposible de imitar». Outros axentes, tres da Policía Local da Pobra, detallaron o informe sobre a rede lumínica das dúas rúas nas que empezou todo. Os 171 metros do tramo da rúa Venecia, no que Abuín di que a matou, teñen catro farois «antigos» e con «pouca luz». Xa na paralela, o paseo marítimo do Areal, onde Abuín tería abordado á nova, os farois son novas, con lámpadas led e moita mellor luz. Outros tres testemuñas que seguen desmontando as coartadas do Chicle.

O Chicle condenou para sempre a un trastorno depresivo á familia de Diana

«Hai catro vítimas, unha mortal e outras tres que sofren a falta da súa filla e irmá». «Os danos tanto en Diana nai como en Valeria, como en Juan Carlos, son un trastorno depresivo severo importante, e no caso de Valeria tamén un trastorno por estrés postraumático grave». «Pero o dano emerxente é un dano que tamén temos que ter en conta. O que temos agora vaise a agravar, é dicir, agora mesmo estamos nun xuízo no que se busca xustiza, e estase buscando tamén por parte destas tres vítimas que nunca lle volva pasar isto a ninguén máis. O dano emerxente será un trastorno depresivo moito máis grave e con moita complicación para superalo xamais na súa vida».

Contouno en sala a médica especialista en valoración de dano corporal que avaliou aos pais e a irmá de Diana. As súas conclusións debuxan trastornos completos que repiten os achegados de cada persoa morta de forma violenta. «As secuelas van ser para sempre. Con especial énfase polos 496 días de espera, nos que non se dixo nada: foron terriblemente daniños, porque o dano que se fai día a día agardando, pensando que pasará, estará ben, estará viva, terá fame, terá frío, estar a facer dano, estará secuestrada... 496 días así fan un dano tan grave que, evidentemente, o desenlace é tamén horroroso. Todo xunto fai que sexa imposible recuperarse, nin sequera verse aliviado».

A avaliadora engadiu que «son tres persoas que realizaban unha vida normal, dentro de problemas, como todas as familias. Pero unha vida normal, traballaban, estudaban, desde que pasou isto non volveron a facer nada máis». «Non se trata dun accidente de tráfico no que perdemos a un familiar e sabémolo no acto. É horroroso, pero sabémolo no acto». «Diana López-Pinel asume moitísima medicación antidepresiva, antipsicótica, ansiolítica: unha cantidade de medicación terrible para poder soportar o día a día, e aínda así é terrible. Calquera cosita é unha descompensación tremenda».

A maiores, os proxenitores soportan o sufrimento de ver á súa filla pasalo mal. «Tanto para o pai como para a nai é un dobre sufrimento ver que a filla que queda está a pasalo sumamente mal. De feito, é a que máis diagnósticos ten, á que máis lle custou dixerilo. Talvez pola idade tan nova na que lle ocorreu isto. É á que máis lle está custando. Isto, para os pais, tamén implica moito medo».

Así che contamos minuto a minuto esta sesión do xuízo: