Familias enteiras dependentes da venda de percebes ven perigar o seu único medio de subsistencia e algunhas comezan a barallar a posibilidade de emigrar
17 novs 2019 . Actualizado ás 05:00 h.
Manuel Feixe Domínguez, Alejandro Feixe Soneira, Santi Pérez Feixe e Bernabé Toba Vilela son primos. Todos viven en Muxía e teñen en común, ademais do parentesco, que desde este venres hanse quedado sen traballo.
Tingamos ou mellor material e compradores e vennos isto
Teñen outra cousa que os une, un trazo que de?ne a boa parte dos emigrantes da Costa da Morte, que coñecen nas súas carnes o que é a emigración: Santiago Feixe pasouse once anos en Suíza; Alejandro Feixe traballou en Alxeciras; e Bernabé Toba en Alcalá de Henares. Por iso, cando agora falan de volver coller a maleta non o din como unha ameaza ou unha protesta, senón como unha opción posible, aínda que non lles apeteza. «Íbamos ben, estabamos a piques de entrar na denominación de orixe co percebe da Costa da Morte, tiñamos o mellor material e compradores e nos ven isto», explica Manuel.
Confían en cobrar as axudas das que tanto se fala estes días, pero o negocio veno perdido. Un percebeiro de Muxía saca entre 800 e 900 euros de media ao mes, pero por Nadal non é difícil chegar aos 2.400 euros. Levaban tempo reservando percebe, «e todo o comeu o Prestige».
Aínda non saben canto tempo van estar sen poder traballar, nin canto nin cando van cobrar axudas. Eles son catro, pero teñen familias, 14 persoas que alimentar e alugueiros e cotas que pagar, e a incerteza na que viven non lles fai nada de graza. «Se nos teñen cinco meses —conta Bernabé—, que o digan pronto, así vou traballar fóra e xa voltarei cando esto pase».
Falan de darnos ou salario mínimo, pero se nos teñen oito meses con iso, teremos que facer a maleta
No seu mesma situación hai 76 percebeiros máis en Muxía, 76 familias que hoxe non saben de que van comer o mes que vén. «Falan de darnos o salario mínimo —explica Manuel—, pero se nos teñen oito meses con iso, a maioría de nós teremos que facer a maleta». Eles son novos e poden ir buscar outros empregos, pero contan que na confraría hai homes e mulleres de máis de 60 anos. «Que traballos van atopar por ahí?», pregúntanse.
Coñecen os precedentes e teñen medo, non queren estar dez anos sen cobrar o que é seu, como ocorreu cos que sufriron o Mar Exeo.
A natureza aquí é brava e vai superar isto
A pesar da magnitude da traxedia, confían na forza das augas da Costa da Morte: «O percebe —di Manuel— non o vai sacar ninguén. A natureza aquí é brava e vai superar esto». Din que o percebe en cinco meses volve saír nas rocas, pero que o derrame fará que baixe a súa cotización no mercado. «O problema do barco —resume Bernabé—, é que nos mataron». E a cousa aínda non acabou, din: «Se reventa o barco, adiós». Do que están seguros é de que perderán diñeiro durante moito tempo, e de que por moitas axudas que lles cheguen, non serán a súa?cientes.
Axudar na limpeza
Se as indemnizacións chegan para quedar, os percebeiros están dispostos a non cruzarse de brazos mentres a mancha non desaparece e difumínanse as súas consecuencias: «A nós non nos importa botar unha man para a limpeza ou a recollida de mostras para analizar».
Esperanza e boa vontade, sobran, pero a algúns, como a Bernabé, tamén lles sobran as ganas de que alguén lle aclare de que van comer durante o próximo mes. Sobre as causas do accidente pre?eren non discutir, o mesmo que sobre a actuación das autoridades. Non queren envenenarse. Sólo desexan falar de solucións rápidas. «Se rompera unha perna, era mellor —di Bernabé—, polo menos o seguro pagaríame a recuperación». Coas pernas enteiras o futuro veno tan negro como a capa de fuel que cobre os percebes