Co PSOE e Unidas Podemos incapaces de formar Goberno, e con Cs á baixa, os populares dedícanse a abrir frontes internas
16 sep 2019 . Actualizado ás 13:52 h.Que está a ocorrer no PP? Nun momento no que as cousas empezaban a pórse por fin ao seu favor, co PSOE e Unidas Podemos demostrando a súa incapacidade para formar Goberno, e con Cidadáns claramente á baixa nas sondaxes en caso de repetición das eleccións, os populares parecen empeñados en enredarse en debates internos que non axudan a reforzar a súa imaxe de partido cun discurso nacional coherente e previsible, en contraposición aos vaivéns nas posicións de fóselas de esquerda e dos liberais de Cidadáns.
O empeño persoal de Pablo Casado en designar portavoz do grupo parlamentario a Cayetana Álvarez de Toledo pese ao rexeitamento que a deputada xera entre moitos dirixentes populares está tendo as consecuencias previsibles en forma de disensións internas. Ninguén no PP discute a capacidade e preparación de Álvarez de Toledo, pero o seu discurso visceral e practicamente sen matices desgusta a moitos nun partido no que sempre houbo distancias entre o á máis conservadora e a máis centrista, pero que foi capaz de articular sempre un discurso no que todos se sentisen cómodos.
Que unha dirixente do partido acusase publicamente ao PP vasco de achegarse a «posicións máis mornas, máis de contemporización co marco do nacionalismo» e achacase a iso os malos resultados é algo insólito nunha forza na que a militancia vasca foi sempre moi consentida. Pero non menos contraproducente para os intereses do partido é que o PP vasco conteste que «mentres algunhas camiñaban sobre abrandadas moquetas, outros nos xogabamos a vida». O intento de patrimonializar o sufrimento que o terrorismo causou ao PP está fóra de lugar. E non pode servir nin como escusa nin para xustificar o trompazo electoral nin para que Alfonso Alonso, o último sorayista, presione a Casado tratando de conseguir un «perfil propio» no seu territorio. Idea que non achegan nada neste momento.
E o mesmo cabe dicir da insistencia de Casado na proposta de España suma, que non ten o máis mínimo viso de prosperar e que de momento só serviu para crear tensións internas, como o rexeitamento do líder do PP galego, Alberto Núñez Feijoo, a sumarse a esa marca. España suma, de momento, o que fai é restar e dividir ao PP cando menos convenlle.
A última fronte abriuno o propio Feijoo ao expresar o que en privado admiten moitos. Que ante a situación de bloqueo, o que debería ter feito o PP é forzar ao PSOE a debater a conveniencia dunha gran coalición. Ese discurso é coherente co que sempre defenderon os populares cando dicían que había que pór os intereses de España por amais dos do partido. Pero é que, ademais, esa estratexia política é a mellor, dado que é obvio que Sánchez nunca aceptaría esa fórmula, e sería el quen aparecería como o causante do bloqueo. É desconcertante que ata agora ninguén no PP teña exposto esa cuestión. Por agora, na esquerda e en Cs freganse as mans vendo que, nun momento moi malo para eles, ao que se dedica o PP é a apagar lumes internos.
Feijoo acelera o debate para pór en aprietos a Caballero
O adianto do debate sobre o estado da autonomía é unha manobra intelixente por parte de Alberto Núñez Feijoo. A versión oficial é que a idea é que ese debate non interfira na campaña electoral dunhas eleccións que tivesen que repetirse. Unha hipótese cada vez mais probable. A xustificación é a necesidade de que no debate se fale máis de Galicia que dunha España inmersa na inestabilidade. Pero a ninguén se lle escapa que o que pretende Feijoo é aproveitar precisamente o mal momento do PSOE, incapaz de articular unha maioría, e a negativa do Goberno a devolver a Galicia 700 millóns de euros, para utilizar ambos os argumentos no debate con Gonzalo Caballero.
O antimonárquico Iglesias pide agora a axuda do rei
Na partida de xadrez que xogan desde hai meses Pedro Sánchez e Pablo Iglesias ambos se están infligiendo danos importantes a si mesmos, ao soster nalgúns casos sitúes que revelan que a súa prioridade non é formar un Goberno, senón favorecer as súas posicións. Pero talvez máis relevante é que ambos están a empezar a causar un prexuízo considerable á institución da monarquía, utilizada sen ambaxes polos dous para tratar de obter vantaxe. A última proposta de Iglesias esixindo ao rei que medie en favor da súa posición é, ademais dunha extravagancia nun dirixente ardentemente antimonárquico, unha insensatez que só serve para pór en aprietos ao monarca.
Os socialistas temen unha encerrona de Podemos
A pesar das reiteradas afirmacións de Pablo Iglesias de que, no caso de que non se chegue a un acordo co PSOE, comunicará ao rei a súa intención de absterse na investidura de Pedro Sánchez se este chega a ser designado, os socialistas non as teñen todas consigo. Temen que o líder de Unidas Podemos prepárelles unha encerrona de última hora. No PSOE non esquecen a afronta do 2016, con Iglesias pedindo unha vicepresidencia e varios ministerios mentres Sánchez entrevistábase co monarca. Iglesias podería descolgarse agora cunha posición ambigua que forzase ao rei a pedir a Sánchez que fixese todos os esforzos para intentar ser investido por maioría simple e formar Goberno.
