Pablo Fernández tivo unha reacción alérxica grave tras sufrir un ataque na praia dunha avespa asiática
01 sep 2019 . Actualizado ás 15:24 h.A intervención dos servizos de urxencia e, sobre todo, o feito de que el mesmo pescudase que lle picou unha avespa velutina -primeiro pensou que fora un escarapote ou faneca brava- foron determinantes para que Pablo Fernández Fernández, de 36 anos, saíse onte vivo e polo seu propio pé do hospital Arquitecto Marcide de Ferrol. O persoal sanitario comentoulle que lles había costado moito estabilizalo e o propio afectado asegura que foi consciente en todo momento de que estaba a un paso da morte, porque non podía respirar e vía que non lle atopaban as pulsaciones.
Este venres, cando estaba á espera de que lle desen a alta hospitalaria, Pablo relataba o seu crítico episodio. O que puido desembocar nunha traxedia ocorreu o pasado martes, cando Pablo, enfundado no seu traxe de neopreno, dispúñase a practicar surf na ferrolá praia de Doniños . «Ía camiñando pola beira, mirando as ondas, e sentín un picotazo na planta dun pé. Pensei que fora un escarapote, pero vin que a area estaba infestada de velutinas», comenta, comentando que non lle deu importancia, porque o ano pasado xa lle picou unha na praia de Pantín, sen maiores consecuencias porque, a pesar de que tivese unha infección na zona, administráronlle Urbason e a cousa non foi a máis.
«O que eu non sabía era que unha segunda picadura podía ser mortal, porque, segundo dixéronme, despois da primeira hai máis posibilidades de sufrir unha reacción alérxica», sinala Pablo. Por iso é polo que a súa resposta fose entrar no mar para ver se o frío lle acougaba a dor. Pero non foi así. «Ao meterme na auga empezoume a picar todo o corpo e notei que me estaba mareando porque me faltaba o osíxeno», relata. Regresou á area, baixouse o neopreno ata a cintura e pediulle axuda a un amigo «cando xa vía puntos negros».
«Pedinlle que chamase ao 112 porque me picou unha velutina e tombeime no chan intentando respirar. Non cheguei a perder a consciencia, pero despois dixéronme que se me inchou todo o corpo, estaba vermello e con manchas», segue Pablo, e engade que preto deles había unha parella -el era médico e ela enfermeira-, que o estiveron atendendo ata que chegaron os socorristas e colocárono nun taboleiro espinal, en posición lateral, para facilitarlle a respiración.
Para o traslado en padiola pola area ata o lugar ao que podía chegar a ambulancia fóronse turnando os socorristas e varios bañistas, algo que Pablo agradece publicamente, e a enfermeira colocoulle unha vía na vea e inxectáronlle unha dose de adrenalina que achegou Protección Civil. «Xa non me atopaban o pulso».
Xa na UVI móbil, o equipo sanitario aplicoulle varias doses máis de adrenalina. «Non se canto quedará de vida, pensei, pero aos vinte minutos empecei a reaccionar», rememora. Trasladárono á unidade de críticos do hospital. «Estaba a agardarme xa unha chea de médicos e enfermeiros, case me afogo cunha flema, pero ao final lograron estabilizarme», conta. Despois, Pablo pasou á Unidade de Coidados Intensivos (UCI), onde estivo un día e medio, «con moita dor de estómago», e no cuarto xa experimentou unha gran melloría, aínda que segue tendo picores e un sarpullido na pel.
Pablo agradece a atención recibida, tanto na praia de Doniños, -el foi socorrista durante cinco anos-, como na ambulancia e no hospital. Logrou salvar a súa vida, pero a partir de agora terá que levar sempre consigo «un boli de adrenalina». E, por mor desta dura experiencia vital, este ferrolán lanza a mensaxe, a quen corresponda, de que se dote de adrenalina aos socorristas das praias, ademais de recomendar aos bañistas que tomen precaucións, «porque en Doniños hai moitas velutinas».