O recoñecemento á conexión coa Meseta guinda un balance irregular, pese ao arranxo dos peores tramos
18 ago 2019 . Actualizado ás 10:02 h.«Desastrosas». Ese é o cualificativo único que utiliza Alberto Vila, presidente de Fegatrans, para cualificar o estado das dúas autovías que conectan Galicia coa Meseta: a A-6 e a A-52. Probablemente, o xuízo que expresa o representante de boa parte dos transportistas galegos sexa hoxe un pouco hiperbólico porque, sin duda, percorrer Galicia por estas dúas infraestruturas é un exercicio moito máis cómodo do que era fai xustamente un ano, cando ambas as autovías acumulaban deficiencias que obrigaron mesmo a rebaixar limítelos de velocidade nalgúns tramos da A-52. Con todo, un recoñecemento exhaustivo demostra que os arranxos podían ter sido máis efectivos. Especialmente na Autovía das Rías Baixas.
Se se dividen en catro traxectos, un de ida e outro de volta en cada unha das dúas vías de alta capacidade, non hai dúbida de que o que presenta mellor aspecto é o que une Pedrafita do Cebreiro con Arteixo. Os graves problemas no firme que balizaban algúns tramos, especialmente entre Guitiriz e Lugo e desde O Corgo a Pedrafita, solucionáronse con bastante eficacia. Os parches no asfalto son moi visibles e, nalgúns casos, perceptibles tamén na suspensión do vehículo pero, en xeral, melloraron substancialmente a circulación.
Nestes segmentos, o ano pasado moitos vehículos evitaban circular polo carril dereito para non danar os seus vehículos, sometidos a irregularidades constantes. Hoxe, a circulación hase normalizado na súa maioría, a pesar de que aínda restan pequenos tramos que non foron reparados e onde o asfalto está visiblemente erosionado
Peor no sur
Na autovía do sur, que tamén acumulou un desgaste capaz de desesperar aos seus condutores, as reparacións foron menos efectivas. De feito, as reparacións no tramo central desta vía de alta capacidade non respondeu ás expectativas dos usuarios. Os rebacheos son perfectamente perceptibles durante a condución e, de feito, aínda que a velocidade permitida teña recuperado o límite de 120, hai tramos nos que o recomendable é reducir para garantir a eguridad na condución.
O estado da autovía na contorna das dúas capitais de interior, Lugo e Ourense, define en boa medida o distinto grao de conservación das dúas infraesructuras. Mentres o firme que vincula as tres saídas que dan acceso a Lugo atópase nun razoable bo estado, a contorna de Ourense na A-52 é un dos peores segmentos desta autovía, a pesar de ser tamén un dos que foron obxecto de reparacións nos últimos meses. O rebacheo mellorou a condicion xeral do firme pero quedou lonxe de conseguir unha boa nota. Os parches percuten na suspensión do vehículo nunha das partes onde o tráfico é máis intenso.
«Nótase que o mantemento é flojito», opina nunha estación de servizo da Gudiña un veciño de Soria, que regresa a casa tras uns días de vacacións. A pesar diso, este usuario engade que a verdadeira diferenza se acha entre calquera autovía e as autoestradas de peaxe, que se atopan nun estado moito mellor. De feito, é neste tramo final da A-52 onde a circulación é máis cómoda: «Recibimos máis avisos para atender a condutores que pican na parte de León», confirma o dono dun taller na Gudiña, demostrando que sempre hai alguén que está peor.
En xeral, a opinión dos usuarios é variable en función do seu uso. Para aqueles que están de paso e que non circulan regularmente por estas autovías, o estado é razoable e equiparable ao doutras autovías do resto do Estado. Para os profesionais do volante, as condicións do firme son moi mellorables e, en calquera caso, por baixo dos estándares de calidade que debería mostrar unha infraestrutura deste nivel.
Menos queixas hai con respecto ao estado das beiravías e a mediana que, en ambas as autovías foron convenientemente rozados e adecuados para evitar calquera incidente que puidese derivar nun incendio. O mantemento das beiravías e as medianas si está nas condicións adecuadas para esta época do ano.
A paisaxe tamén
Na comparativa entre as dúas autovías, a do norte sae tamén favorecida no que ten que ver coa contorna. O percorrido polo sur mostra unha Galicia moi castigada polos incendios forestais que afectaron gravemente algunhas das comarcas que atravesa, desde As Neves ata A Gudiña, deixando un regueiro de estacas e montes erosionados pola constante degradación á que lle somete o lume. En calquera caso, ao mantemento das autovías non se lles pode achacar a calidade da paisaxe, pero si do asfalto.
A-6: a saída do norte recupera a normalidade no pavimento
A A-6 partes de Arteixo e, a verdade sexa dita, non ofrece un inicio moi prometedor. As obras de acceso ao novo polígono de Morás marcan un primeiro tramo complicado e en obras. E os primeiros quilómetros da autovía mostran un firme irregular non exento dalgúns sustos. Son uns poucos quilómetros ata o empalme coa N-550 onde se nota un descenso do tráfico e unha mellora do firme. Os problemas regresan en Bergondo, onde se incorporan os vehículos da AP-9. As reparacións neste tramo son, probablemente, as máis ineficaces de todas as que nos atoparemos no tramo galego da A-6, cun firme liso pero con desequilibrios que repercuten na rodaxe.
Xa na provincia de Lugo aprécianse máis problemas no firme co asfaltado gretado e outras irregularidades relacionadas coas obras de mantemento executadas na primeira metade do ano. A pesar desas deficiencias, a mellora é substancial no que foi un dos peores tramos das autovías galegas. A contorna da cidade de Lugo pasa o exame con nota a pesar da importante densidade de tráfico que parece deixar pouca pegada no asfalto. As beiravías, en xeral durante todo o traxecto, están limpos. O último segmento do tramo galego da A-6, que nalgún momento foi o peor, tamén agradece os arranxos deixando a subida a Pedrafita nun estado máis que aceptable.
O traxecto de volta é substancialmente mellor ao da ida, con escasas deficiencias, localizadas de novo nos quilómetros entre Lugo e Guitiriz. Desde alí ata o final, o estado é, en xeral, óptimo.
A-52: rebacheos ineficaces para unha vía de tráfico moi denso
O estado da A-52 en Galicia podería resumirse dunha forma moi sinxela: boa calidade no seu tramo inicial e final e unha conservación deficiente no tramo central. En honra á verdade hai que dicir que a parte deteriorada é maior que a que se atopa en bo estado. Os segmentos que se atopan máis deteriorados coinciden curiosamente cos que xa recibiron as obras de mantemento que o ano pasado e a principios de actual obrigaron a limitar a velocidade a 100 quilómetros por hora. Os responsables de Fomento decidiron restituír a velocidade convencional (120 quilómetros por hora) tras a execución das reparacións aínda que o resultado desta mellora non foi o ideal. En xeral, os rebacheos nótanse na condución con saltos continuos e unha nivelación do asfalto máis que mellorable. A contorna da cidade de Ourense é un dos que peor se conducen, tanto polo estado do firme como pola densidade do tráfico. Como ocorre normalmente, o carril da dereita é o que sae peor parado do uso da infraestrutura, con algúns tramos francamente deficientes. Os últimos quilómetros da autovía en Galicia atópanse nun estado moi bo nas dúas direccións.
Na viaxe de volta, as deficiencias arrincan en Verín e mantéñense con máis ou menos gravidade ata máis aló de Ourense. Durante o percorrido aínda se aprecia algún tramo en obras aínda que, en xeral, os arranxos previstos por Fomento parecen ter finalizado xa. Desde O Carballiño ata O Porriño, a condución volve ser cómoda e digna da infraestrutura.