Resistencia Galega: 14 anos, 43 atentados

Javier Romero Doniz
JAVIER ROMEU VIGO / LA VOZ

GALICIA

Toninho, durante el registro del pasado sabado en Fornelos de Montes
Toninho, durante o rexistro do pasado sabado en Fornelos de Montes DONIZ

A Garda Civil gaña outra guerra ao terrorismo tras a desarticulación de ETA, Grapo e, agora, da última organización activa en España e acurralada nun monte de Galicia

25 jun 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

O ocaso de Resistencia Galega escenificouse o sábado nunha casa abandonada da montaña de Fornelos que daba acubillo aos seus líderes fuxidos, Antón García Matos, Toninho, e Asunción Losada Camba. Xa hai 29 anos, noutra montaña galega, en Castro Caldelas, viviuse o final do Exército Guerrilleiro do Povo Galego. En ambos os agochos, e como xefe de senllas organizacións, estaba presente Toninho. Case tres décadas de investigacións nas que resulta obrigatorio lembrar, ao estar relacionadas dunha ou outro xeito, que a Garda Civil tamén acabou con ETA e o Grapo. Catro bandas armadas xa extintas que deixaron centenares de mortos en España e Galicia. Do último atentado de Resistencia Galega pasaron xa cinco anos: ocorreu en Baralla no 2014.

O golpe de graza a Resistencia Galega hai que interpretalo no contexto que facilitou a detención dos seus líderes nun centro comercial de Vigo: acurralados tras 13 anos escapados, vivindo nunha casa okupada, precaria e illada. Sen apenas comunicarse por risco a ser detectados pero con tres armas, diñeiro e abundante documentación. Ese illamento levoulles a saír do tobo cada certo tempo, a buscar o contacto persoal con outros compañeiros do movemento aínda activos. Juan Manuel Sánchez e Miguel García Nogueiras arrastraban, sen sabelo, o cartel de células activas da organización.

A Garda Civil seguía os seus pasos de preto igual que os doutros moitos sospeitosos por diferentes motivos. Algúns públicos, chega con ler certos perfís de colectivos, ou persoais, en redes sociais que nin consideran delincuentes aos presos de Resistencia Galega. Por iso é polo que reclamen a súa liberdade, un caldo de cultivo tan imparable como fiscalizado.

Gran Hermano

Abonda dicir, para dimensionar o alcance da discreta investigación, que se interviñeron decenas de teléfonos, xa fosen móbiles, de liña fixa ou públicos. O mesmo ocorre con outras conexións á Rede en edificios de uso aberto, moi demandadas no pasado por militantes de Resistencia Galega. Pensaban, erroneamente, que esquivaban á Garda Civil. Subestimaron a paciencia e a invisibilidade dos Servizos de Información do instituto armado en Galicia. Un traballo pausado, discreto, pero sobre todo organizado e coordinado desde hai anos para saber que simpatizantes do independentismo radical galego (nas súas bases) podían estar dispostos a dar o salto ao grupo armado ou xa o deron. Un gran irmán xudicializado que se xustifica en cada memoria anual sobre terrorismo do Ministerio do Interior.

A última Estratexia Nacional contra o Terrorismo (2019) déixao moi claro aínda dando o protagonismo á principal ameaza, o yihadismo. Aínda así, se referencia ao terrorismo autóctono dicindo que a tendencia é a diminución da actividade armada pero que continúa existindo unha ameaza latente.

Hai que ter en conta que esa valoración se basea na actividade terrorista e, nese sentido, o terrorismo yihadista leva a palma cos últimos atentados en Barcelona e Cambrils. Resistencia Galega cometeu o último hai 5 anos, pondo fin a unha listaxe que suma un total de 43 atentados desde o 2005, cando deu a coñecer o seu primeiro manifesto, cargado de violencia, intimidación e odio. O 2009, no referido ao uso de armas, foi o seu ano máis activo cunha decena de atentados. Xa no 2011 chegaron a sete. Desde entón, e debido á presión da Garda Civil, foron a menos ata verse mermados.

Mas vontade que cabeza

A operación Jaro (2015) foi o golpe que deixou comatosa á organización. Outra gran investigación que desarticulou a súa columna vertebral, ramificada en Pontevedra, Vigo, Ourense, Boiro, Muros e Santiago. Os próximos ao mando xa formaban outra xeración, moito máis nova e con máis vontade que cabeza e coñecemento, pero, sobre todo, pouco dados a soportar o alento da Garda Civil nas súas calugas. O que falta por saber agora é que achega todo o material informático e documentación requisada nos rexistros da última semana. Talvez aí estean as claves necesarias para coñecer as canles de financiamento que sufragaban os gastos dos seus dous líderes fuxidos e como obtiveron as tres armas confiscadas no seu agocho, ou se aínda hai máis arsenal.

Todo indica que os outros dous detidos nesta última operación, Juan Manuel Sánchez e Miguel García Nogueiras, eran meros correos. Nunca as persoas que realmente estaban detrás das xestións necesarias para dar cobertura a Toninho e Asunción con diñeiro en efectivo, armamento e documentación falsa. A mesma que usaron para abandonar Europa en busca da calor de Venezuela e da complicidade que alí atoparon con outros socios da loita armada en España.