O bispo de Mondoñedo-Ferrol, un home optimista, confésase afeccionado aos quebracabezas e namorado do mar
16 abr 2019 . Actualizado ás 10:39 h.O bispo recíbeme nunha sala austera aínda que acolledora do palacio catedralicio. Luis Anxo das Heras (Segovia, 1963), preséntase con sotana e crucifixo e o sorriso que parece xa marca da casa. Castellano en proceso de galleguización, De las Heras bótalle unha mirada positiva a todo. Tamén ao futuro: «O futuro é de Deus».
-Xa suma tres anos en Galicia, o seu primeiro destino como bispo, que tal o leva?
-Bo, para min foi un cambio forte, porque eu estaba acostumado vivir en comunidade e agora vivo só, aínda que nunca estou só do todo. Tamén houbo un cambio nas tarefas, claro. Porque o que ten que facer un bispo non cho di ninguén, hai que ir descubríndoo. Algunha cousa, aínda hoxe, estou por ver que é. Iso é bo.
-Como recibiu este destino?
-Ao principio me descolocó, porque eu tiña moitas cousas organizadas e de súpeto chégache isto... Pero desde o día que puxen os pés en Galicia esquecín de todo iso para centrarme no que tiña aquí.
-Que é o que máis lle chamou a atención de Galicia?
-Pois algunhas visitas que fixen a algunhas aldeas: a bondade e a sinxeleza da xente. Lembro unha na que eles non sabían falar castelán nin eu galego, pero acabámonos entendendo. Aquí a xente é moi acolledora. O rural está moi necesitado de solucións que non son doados. Mesmo me falaron unha vez duns anciáns que vivían nunha casa sen luz. E a primeira vez que me atopei con Feijoo díxenllo: «Hai unha casa en Galicia que non ten luz». E contestoume: «¡Iso hai que miralo!»
-E xa está arranxado.
-Pois non puiden comprobalo aínda.
-Moita xente ve a Semana Santa desde unha óptica de lecer ou cultural...
-Hai moitos motivos polos que a xente se achega ás cousas. A Semana Santa é unha semana relixiosa con raíces cristiás. E coa peculiaridade das procesións que, lonxe de ir a menos, van a máis. Moita xente mírao como entretemento cultural e viaxa para velas. Pero hai moita outra xente que o segue vendo desde unha óptica relixiosa que lle axuda a vivir a súa fe. Iso valóroo e apóioo.
-Na súa diocese están as máis concorridas.
-Si, en Viveiro e Ferrol. Son as de interese turístico internacional porque son os que máis as coidaron, pero hai outros lugares que están a puxar con forza: Mondoñedo, Burela e Ortigueira.
-A Semana Santa quizais vaia a máis, pero as estatísticas din que cada vez hai menos vodas, bautizos...
-No mundo, onde menos crece a Igrexa católica é en Europa. As estatísticas din unha parte da realidade. É probable que haxa menos vodas, pero a presenza das persoas nas misas, como na do domingo de Ramos, é maior. Iso é unha contraestadística. Estamos nun cambio de época que afecta tamén á presenza da Igrexa. E hai unha diminución do compromiso. Calquera compromiso custa.
-Contra a falta de vocacións algúns propugnan o celibato opcional ou a ordenación das mulleres. Que opina?
-Antes había máis nacementos e xa que logo había máis canteira para as vocacións. Pero sobre o que me expón direille que son temas delicados. Hai xente na Igrexa á que lle custa dar pasos e hai cousas que necesitan consensos. Neste momento estamos lonxe de chegar a un consenso sobre esas dúas cuestións.
-Vostede non verá eses cambios.
-Eu creo que non, pero nunca se sabe.
-Cando soubo que ía ser cura?
-Aos 14 anos entrei no seminario. Pero xa o sabía moito antes.
-Era un neno revoltoso?
-Máis ben dócil, aínda que fixen os meus travesuras. Lembro unha vez que me escapei cuns amigos a un barrio para ver unha feira. Ao final decatáronse os meus pais e tiven o correspondente castigo: a zapatilla e algo máis.
-En todas as fotos lle vexo sorrindo. É vostede feliz?
-Si, son feliz. E estou moi contento aquí. O papa Francisco díxolle a algún bispo: «Vaiche e pásao ben». A min non fixo falta que mo dixese.
-A que é afeccionado?
-Gústame facer quebracabezas. Teño dous empezados. Un en Ferrol e outro aquí. Tamén me gusta ir á beira do mar e perderme nesa inmensidade.
-Sabería facer unha tortilla de patacas?
-Si, algunha vez tiven que facela. E torrijas.
-Defínase en catro palabras.
-Honesto, traballador, responsable e alegre. Gústame pasalo ben.
-Ten un lugar favorito?
-Segovia.
-Gústalle o fútbol?
-Gustábame. Deixei de velo porque me puña moi nervioso.
-Así que se lle pregunto Celta ou Dépor...?
-Racing de Ferrol.
-Dígame unha canción.
-Aleluia de Händel. Toda esta semana ten que ir a iso, ao Aleluia de Händel.
-Que é o máis importante na vida?
-Amar. E eu entendo o amor como Deus mo ensinou. E é moi difícil.