As mil e unha marquesiñas de Galicia

Un modelo único de marquesiña para toda a contorna urbana e outro modelo tamén unificado para a área rural. A Xunta quere que as paradas de autobús sexan similares en toda Galicia e resulten coherentes coa paisaxe. Os modelos elixidos polo Executivo autonómico xa empezaron a instalarse pero as 180 unidades encargadas polo momento serán só unha gota no océano de marquesiñas de todo tipo e pelame que salpican o territorio galego.

Desde as clásicas paradas de fibra patrocinadas por entidades bancarias -como as xa desaparecidas caixas de aforros-, ata as paradas de deseño ideadas por Norman Foster para a cidade de Vigo, pasando polos máis simples chabolos de chapa. Parece que todo vale para gorecerse mentres se agarda polo transporte público. Aínda que hai modelos moi implantados, como o consistente en metal verde con tejadillo alaranxado ou os que mesturan tubo metálico con paneis de vidro, aínda perviven estruturas de aspecto case vintage.

Outro dos problemas vén dado por que, ademais da Xunta, outras administracións, como os concellos e as Deputacións, e mesmo entidades privadas, encárganse de sementar Galicia de marquesiñas, facendo máis complicada a unificación de criterios. Iso, sumado á non renovación deste tipo de mobiliario en moitos puntos da comunidade, fai que en poucos quilómetros convivan paradas absolutamente dispares. Para mostra, un botón. En Teo poden verse polo menos tres tipos de paradas instaladas en distintas épocas: a tradicional caseta verde, unha máis moderna de metal e cristal, e unha cunha forma que lembra á dun hórreo.

 

Pero se algo caracteriza ás marquesiñas galegas é a súa capacidade para servir de punto de reunión. Son moitos os veciños, sobre todo na contorna rural, que botan a tarde nelas, conversando e protexéndose do sol. Tanto tempo pasan alí que moitas se converten en segundas casas, con cadeiras e cortinas incluídas.

Feísmo ou patrimonio, o certo é que Galicia é o país das mil marquesiñas.

---

---