Outra vítima do psiquiatra de Santiago: «El só quería falar de sexo e que fose soa»

Xurxo Melchor
xurxo melchor SANTIAGO / LA VOZ

GALICIA

XOÁN A. SOLER

A muller asegura que se sentiu «desamparada» despois de ter presentado queixas contra o médico

23 feb 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

María [nome ficticio] tardou moitos anos en asimilar o que viviu na consulta de Emilio González Fernández, o psiquiatra de Santiago investigado por abusar sexualmente de pacientes. Pasou da incredulidade ao horror e despois á rabia por sentirse «desamparada» e desatendida por instancias médicas, onde presentou unha queixa contra el que foi arquivada alegando falta de probas a pesar de que nese momento o doutor xa fora condenado por un caso idéntico ao seu nun xuízo no que se declarou culpable para rebaixar a pena e que tamén o Sergas habíalle suspendido tres meses tras recibir e investigar a queixa doutra moza. «Non me sentín en ningún momento apoiada por eles e considero que me deron as costas. É sanguento, porque se puideron evitar casos posteriores ao meu», laméntase.

Unha «valentía» necesaria

É agora, case unha década despois, cando María empeza a sentir que se está facendo xustiza. «É o que necesitamos», afirma. E para iso quere contar a súa experiencia por moi desgarrador que sexa e por moi nerviosa que estea. As mans trémenlle, pero a súa voz é firme e o seu relato non ten fisuras. «Que eu fale pode axudar a outras vítimas e facer que saian outros casos. Pode facer que perdan o medo a alzar a voz, a contar o que lles pasou. Que saiban que eu si as creo e que todas nós as apoiamos. É importante que denuncien e que non calen porque debe facerse xustiza. A valentía dunha axuda a todas», engade.

O seu caso é moi parecido aos outros nove que investiga o Xulgado de Instrución número 1 de Santiago. Acudiu fai algo menos de dez anos á consulta de Emilio González. Recomendárallo unha psicóloga. Estivo un ano con ela na consulta privada que o doutor tiña no Ensanche compostelán. Lémbraa perfectamente. «Era un cuarto piso cun recibidor xusto á entrada no que estaba a mesa da súa secretaria e para acceder á sala onde atendía había que percorrer un corredor longo. Estaba ao final e esa porta sempre se pechaba, polo que ninguén podía ver o que pasaba, tampouco a súa secretaria. Ademais, el sempre insistía en que acudise soa, sen a miña familia. Só quería falar de sexo e que fose soa», relata.

O que María conta que sucedía naquela consulta é case idéntico ao que describiron as outras mulleres no xulgado. Tras unha fase de trato normal e cordial na que o psiquiatra se gañou a súa confianza e fíxolle sentirse cómoda, «comezaron a suceder cousas raras», explica. «Dáballe unha gran importancia a indagar sobre a miña vida sexual e iso facía que me sentise incómoda. Ás veces mesmo falaba da súa propia vida, do seu divorcio e da súa relación posterior cunha persoa moito máis nova que el».

Aos poucos, creceu o malestar en María, aínda que admite que tardou en reaccionar porque estaba «paralizada» e tiña medo a non ser crida. Cre que o psiquiatra se aproveitou do momento de máxima vulnerabilidade polo que estaba a pasar, do atontada que a deixaban as altas doses de medicación que lle había recetado e de que ela quixese pensar que el quería axudala.

Masaxes, rozamentos e bicos

«A cousa foi a máis, masaxes cada vez máis atafegantes e prolongados, rozamentos... dicía que eu tiña moito estrés e me masajeaba. ¡Chegou a meterme a lingua na orella e a bicarme nos beizos a pesar de que eu pechase a boca con todas as miñas forzas!», lembra.

Foi entón cando decidiu non volver á terapia. «Tardei tempo en asimilar a gravidade do asunto e o que pasara», admite. O apoio da súa familia axudoulle a sobreporse, aínda que cre que o que lle permitiu pasar páxina definitivamente foi, curiosamente, declarar ante o xulgado da maxistrada compostelá Ana López Suevos. Para a súa propia sorpresa, «foi o momento máis terapéutico porque me quitei un peso de amais e deixei alí parte da miña dor».

Ese alivio non acougou de todo a rabia pola impunidade deste tipo de delitos. «Non pode ser que os abusos sexuais prescriban aos cinco anos, non deberían prescribir nunca», asegura a muller. Ademais, indígnalle que ninguén fixese nada a pesar de que asegura que era «vox populi» entre a profesión. «Eu conteillo á psicóloga que me atendeu despois e o único que me dixo é que lle dixese o nome do psiquiatra para non recomendarllo a ninguén. Todo o mundo o sabía e ninguén fixo nada», quéixase.