Beiras, entre a defensa do autogoberno e a alianza con partidos non independentistas
GALICIA
Anova se debate entre permanecer no partido que creou, En Marea, ou irse cos seus socios estatais
19 feb 2019 . Actualizado ás 11:22 h.Un dos motivos que provocou no 2012 a ruptura do BNG foi a constatación, por parte de Beiras e de quen se foron con ela da asemblea de Amio, de que o voto nacionalista chegara ao seu teito electoral e que, só desde Galicia, non era posible acadar obxectivos de esquerdas máis aló das aspiracións de autodeterminación, ou mesmo esas. Era necesario, e así o repetiron quen crearon Alternativa Galega de Esquerda (AGE), sumar forzas con outros partidos nacionalistas españois, e mesmo con aqueles de ámbito estatal cos que se compartían ideais de política social e de ruptura co que Anova e os seus socios chaman o réxime do 78.
Un deses partidos era EU. Con el chegou Yolanda Díaz, e con ela, un mozo asesor, profesor de Políticas en Madrid. Chamábase Pablo Iglesias . Estableceron amizade, falaron moito sobre o estado federal e a realidade dos pobos sen Estado e con el reafirmouse Beiras en que era posible buscar aliados fóra de Galicia para lograr o autogoberno.
O primeiro ensaio foi AGE, pero o seu fracaso final empurrou a Anova a dar un paso máis aló e explorar no espazo autonómico e estatal o que tan bo resultado deulles nas mareas municipais do 2015, nas que as siglas dos partidos diluíanse en beneficio dun interese común que se alimentaba da forza de moitas e diversas sensibilidades de esquerdas. E naceu En Marea.
En xaneiro do 2017, cando se constituíu o primeiro consello dás mareas e cara alí enfilaron as caras coñecidas de Bote, aos de EU se lles atragantó o almorzo. Os de Podemos , novos en política, non tardarían en entender por que. A Cerna culpábaselle da ruptura de AGE, e aos que viviron o proceso non se lles escapaba que a convivencia entre o á máis nacionalista de quen deixaron o Bloque e os partidos estatais ía ser difícil.
E así foi. A primeira en recoñecer en público que a fórmula do partido instrumental non era operativa foi Carmen Santos, ex secretaria xeral de Podemos Galicia. Fíxoo cando xa tivera varios desencontros con Anova a raíz do problema catalán. «Ou noso modelo territorial é oposto ao de Anova, de maioría nacionalista», dixo nunha entrevista en La Voz de Galicia. Non foi o único desencontro entre Anova e Podemos. Beiras, en máis dunha ocasión, reconviu aos deputados en Madrid por non dar visibilidade a Galicia e nunha entrevista preguntouse se non habería que reformularse as alianzas co partido de Pablo Iglesias .
E con todo, Anova está claramente inclinada a favor do chamado sector crítico e situouse ao lado dos deputados que apoiaron a tramitación dos orzamentos de Pedro Sánchez e en contra da súa propia deputada, Alexandra Fernández. Baixo eses titubeos e esas contradicións permanentes pervive a súa finalidade inicial; cre que só con Podemos e con forzas como EU ou ERC porase acadar a «ruptura democrática» á que aspira. Polo camiño foise deixando militantes. Agora queda pouco máis que a dirección coa súa tesitura.
Nese difícil camiño, Beiras basculó máis dunha vez entre o seu defensa do autogoberno galego e o federalismo que defende un partido, Podemos, que non é independentista. Nos momentos máis álxidos do procés, por exemplo, o vello profesor reprochoulle máis dunha vez a Iglesias a súa indefinición e que non se situase claramente a favor dos independentistas cataláns.
No momento da moción de censura Anova viu unha nova oportunidade: unha alianza entre o PSOE e Podemos que derrocase á vella dereita era un camiño aberto cara a ese novo Estado dos pobos en o que Galicia sería soberana.
Era un dardo envelenado, como se demostrou cando o PSOE presentou uns orzamentos tan nefastos para Galicia que os deputados galegos en Madrid tiveron que recoñecer que non podían apoialos. Ata que ao final si os apoiaron, todos menos Alexandra Fernández. E Beiras e Anova, de novo na súa difícil tesitura, decidiron que o fin xustificaba os medios e que había ideais máis importantes que «uns cartos a faltar nos orzamentos españois», como el puxo nun chío no que lle reprochaba a En Marea e a Alexandra Fernández a súa «non» ás contas estatais.
Unha viaxe desde o nacionalismo tradicional ao soño dunha república galega que pasa por unhas alianzas en Madrid que para moitos supón pór a Galicia ao pé dos cabalos de forzas estatais ás que non lles importa Galicia.
Para saber máis
