O Congreso é o pozo sen fondo dos desexos de Galicia

Juan María Capeáns Garrido
Juan Capeáns SANTIAGO / LA VOZ

GALICIA

benito ordoñez

16 feb 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

Cando un partido quere salvar a súa imaxe e asegurarse que un tema complexo queda en vía morta só ten que promover unha comisión parlamentaria. A Galicia, desde o 2015, abóndalle con elevar os seus problemas ao Congreso dos Deputados para garantirse que non se arranxarán xamais. Non se lembra nos últimos cursos políticos unha mañá ou tarde gloriosa na que algún dos representantes galegos que alí se sintan ­­-e que se embolsan uns cinco mil euros ao mes- puidesen saír entre os leóns da Carreira de San Jerónimo co peito por diante, porque o balance político é pésimo. Como máximo, conquistas menores ou avances pírricos en temas de calado que, máis tarde, decaeron pola sucesión de eleccións e gobernos.

No catálogo de fracasos na Corte hainos que son compartidos con todas as comunidades autónomas, outros que afectan a unha parte de España e uns poucos que levan o selo do ninguneo histórico a Galicia, pero todos os tropezos teñen sustancia e repercusión cidadá. Un Goberno acosado ata a derriba pola corrupción, o do PP, e outro pola súa propia precariedade, o de Pedro Sánchez, hanse esmerado nos últimos anos en deixar en nada o intento de redeseñar un financiamento autonómico máis xusta. O secesionismo foi a desculpa velada de ambos para non abrir un melón podrecido que empobrece a Galicia a un ritmo exponencial, mentres Cataluña alimenta a súa débeda.

A alarma demográfica foi un berro xordo de seis comunidades que representan á metade do territorio do Estado, pero a España dos balcóns hase imposto no discurso á España baleira, cuxa reclamación quedará para as próximas xeracións, se é que as hai.

Os atrasos do AVE , as demoras nos contratos das fragatas e as diferenzas económicas con Montoro ou con Montero deron munición menor para Feijoo, que a forza de sinalar desde a súa privilexiada maioría a inestabilidade de España empeza a ser unha vítima dela, e por extensión, todos os galegos.

En funcións pero activo

Á lexislatura máis inestable quedan semanas de vida, e non hai motivos para pensar que serán un remanso de paz. O ton mitinero do presidente desde o atril de Moncloa augura movementos para engraxar a maquinaria, como fixo José Blanco nos seus últimos días como ministro en funcións, cando asinou o acordo para que Audasa financiase as obras de Rande e Santiago a cambio de subir as peaxes cada ano ata converter á AP-9 na tortura do goteo de auga.

O discurso de ida e volta sobre as competencias acabará aflorando, porque o Congreso se converteu no pozo sen fondo dos desexos de Galicia. O único consolo foi a demolición anunciada duns orzamentos que eran, eses si, unha labazada certeira na cara dos infieis que votan (ou non) ao PP. «A cidadanía viu o que queriamos para este país», presumiu onte Sánchez sobre as súas contas. Os galegos, tamén.

Tesoira para as fotos de Alexandra 

O grupo de En Marea no Congreso non se corta á hora de airear as súas diferenzas con Alexandra Fernández, que votou en contra dos orzamentos. Nas últimas fotos utilizadas para as súas redes e medios xa non aparece a pesar de estar presente.

Candidatos pouco populares

Máis que a tendencia negativa que marca a enquisa de Sondaxe ou os trompazos que se dan por descontados, no PP preocupa o baixo nivel de coñecemento de polo menos tres dos seus candidatos urbanos. E iso que foron os primeiros en presentalos.