O maquinista do Alvia: «Pódome sentir responsable, pero non culpable»

m. s. / n. s. REDACCIÓN / LA VOZ

GALICIA

«Se teño que entrar [no cárcere], entro, pero teño a conciencia moi tranquila», di

21 ene 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

«No momento no que van no tren, eses pasaxeiros son meus, eu son o que ten que coidalos». A frase pronunciouna onte Francisco José Garzón, o maquinista que conducía o tren Alvia sinistrado en Angrois o 24 de xullo do 2013. Fíxoo con bágoas nos ollos ante unha cámara de televisión. As mesmas que derramara na súa comparecencia na comisión de investigación sobre o accidente que se desenvolve no Congreso dos Deputados. Abatido, nunha entrevista emitida onte polo programa de La Sexta Leala Pardo, Garzón apelou ao dicionario para explicar como se sente: «O que mire o dicionario e vexa a palabra culpable e vexa a palabra responsable entenderao ben». E continuou o seu argumento: «Con todo o respecto ás vítimas, pódome sentir responsable, pero non culpable. Responsable porque son o último elo e o que non pode fallar. Pero son humano».

No accidente morreron 80 persoas e máis de 140 resultaron feridas, pero para Garzón «é igual una que oitenta, con todo o perdón e o respecto ás vítimas. Canto vale unha vida? Non me cansarei de pedir perdón. Perdón, perdón, perdón». E volveu pedir perdón como xa fixera, cando se cumpría o primeiro aniversario do accidente, nunha carta ás vítimas publicada no libro O peor día de Galicia, de La Voz de Galicia.

Imputado, xunto ao exdirector de seguridade do ADIF Andrés Cortabitarte, no proceso xudicial que se segue nun xulgado de Santiago polo sinistro, Garzón sabe que o cárcere é unha posibilidade. E sobre ela di: «Se hai que entrar, éntrase, pero eu teño a conciencia moi tranquila de que eu tiven un accidente. Nada máis». E insiste de novo nas vítimas: «Agradézolles que non se ensañen comigo e comprendo ás que non me poidan perdoar».

«Non fixen ningunha imprudencia»

Francisco José Garzón lembra así o accidente: «Eu tiña a velocidade programada. Que pasou? Que ao chegar a... cando tiña que frear, soou a chamada e collino, e pasaron esas fraccións de segundo e me desubicó». Non debería ter ocorrido, pero repite: «Eu non fixen ningunha imprudencia». Na súa comparecencia no Congreso en xullo asegurara que directivos de Renfe e o ADIF coñecían o perigo desa curva e que a redución da velocidade a 200 quilómetros por hora só dependía de «a memoria dos maquinistas». «Era un accidente anunciado», concluíu entón.

Talvez por iso onte, na entrevista, insistiu: «Antes que eu fallaron máis». Que fallou? «A seguridade». Por parte do ADIF? «Si». Por parte de Renfe? «Poida que si». Garzón é prudente. «Eu non son quen para dicir quen é e quen non é. Iso, o xuíz ou os investigadores. Se el [o xuíz] veo claro, vale. Eu non, pero eu son un imputado, o que diga eu non vale».

O maquinista do Alvia cre que nun primeiro momento todas as miradas acusadoras se volveron cara a el porque «había interese en protexer a marca España, estaba nese momento en auxe e había moitos intereses en que o culpable fose o maquinista. Machucáronme vivo». Chora ao lembrar cando o esposaron no hospital, en presenza da súa nai e da súa familia. E como, cando soltou algún exabrupto contra os axentes, a súa nai díxolle: «Tranquilo, nene, tranquilo», e el contestoulle: «Mamá, tranquila, voume comportar, pero agora teño que desafogarme».

Falta de sensibilidade

Insiste en que «había moito interese en que o maquinista estivese detido» e reprocha: «Non houbo sensibilidade cara á miña persoa. Había interese en que saíse pola porta principal con todos os medios, todo o público e todo iso. E coa sensibilidade da policía, que está para protexer ás persoas e ao detido, sacáronme pola porta de atrás. Que llo teño que agradecer á policía», di Garzón. E volve emocionarse.

«Soou a chamada e collino, e pasaron esas fraccións de segundo e me desubicó»

«Había moitos intereses en que o culpable fose o maquinista. Machucáronme vivo»

A comisión de investigación encara a recta final

Un novo período de sesións que arrincará mañá con cinco comparecencias previstas, entre elas as do exministro de Xustiza Rafael Catalá e o expresidente de Renfe Julio Gómez-Pomar, marcan a recta final da comisión de investigación do Alvia.

Aínda que non é a primeira vez que se dá un volume tan avultado de intervencións, non é o habitual. A plataforma de vítimas do sinistro considera que esta configuración responde a unha «clara estratexia» para que as comparecencias «non teñan repercusión», tal e como indicou o seu portavoz, Jesús Domínguez, en declaracións a Europa Press. A plataforma sinala mesmo a ambos os como «os principais premiados» tras o accidente, dado que Catalá pasou a obter o ministerio e Gómez-Pomar a acadar a Secretaría de Estado de Fomento desde a presidencia de Renfe.

Están chamados a comparecer pola mañá o exsubsecretario de Fomento Mario Garcés ás 10, o expresidente de Renfe José Teófilo Serrano ás 11 e o exministro Rafael Catalá ás 12 horas. Pola tarde, está prevista a intervención do exsecretario de Estado de Infraestruturas Víctor Morlán ás 17 horas e do expresidente de Renfe Julio Gómez-Pomar ás 18 horas.

Pendentes Blanco e Pastor

Tras esta xornada, tan só quedarán pendentes dúas comparecencias ante a comisión, que responden a dúas dos nomes máis potentes: os exministros de Fomento José Blanco e Ana Pastor. Unha vez prodúzanse, os grupos traballarán con todo o material achegado para establecer conclusións.

Para as vítimas, o feito de que só queden por comparecer Blanco e Pastor tamén se debe á «estratexia pactada por PP e PSOE» para que os extitulares do ministerio, agora eurodeputado e presidenta do Congreso, respectivamente, teñan a última palabra. A plataforma desexaba que fose aos afectados da traxedia a quen se lles reservase a última intervención, mentres que Blanco e Pastor, apuntan, poderán «contraprogramarse» ao intervir ambos o mesmo día.