O acordo das comunidades máis despoboadas gañou colorido político, pero perdeu influencia no Goberno central
15 sep 2018 . Actualizado ás 05:00 h.A política que de verdade inflúe nos cidadáns é aquela que transcorre entre currículos de políticos, sepulturas de ditadores, fachos cataláns e as luces de Nadal de Vigo. Son os asuntos que están gañando cada mañá a batalla entre o croissant e os titulares de prensa, as trincheiras dos faladoiros e as xenialidades efémeras das redes, e ante esta realidade pouco poden facer seis presidentes de comunidades autónomas que, trajeados, falan en Zaragoza con corrección, lealdade e preocupación sobre o reto demográfico e o financiamento que nunca chega a nada.
O acordo da España baleira intenta predicar no seu deserto sobre como se van repartir os impostos neste país para conseguir, entre outras cousas, que unha veciña de Monforte ou un paisano de Jaca teñan a mesma calidade nos servizos sanitarios que un canario, un madrileño ou un independentista de Xirona . Non hai meme simpático que valla.
O club dos presidentes solitarios concibiuse en Galicia grazas á complicidade entre Feijoo e o presidente de Castela e León, Juan Vicente Herrera (PP), e ambos creron oportuno arrimar á causa ao socialista asturiano Javier Fernández, aproveitando a súa orfandade orgánica tras o seu paso pola xestora de Ferraz. E foi leste, con ánimo de equilibrar a balanza de partidos, o que propuxo invitar o aragonés Javier Lambán, que se uniu con entusiasmo e fe nas teses orixinais. Os últimos que se incorporaron foron os presidentes de Castela-A Mancha e A Rioxa, que achegaron territorio ata acadar un 52 % da face de España, onde só viven un de cada cinco españois. Aí está a razón de ser dunhas reunións ás que queren sumarse agora Estremadura e Cantabria, unhas incorporacións que xeran receos entre os técnicos das respectivas Administracións, que son os que están cociñando os acordos antes dos protocolarios encontros dos seus xefes. «Queremos crecer para influír, pero non ser un xigante ao que lle custe atopar puntos de consenso», explica un dos artífices do último acordo.
De momento, o grupo mantén a frescura. En Zaragoza, Feijoo, que sempre fala de primeiro ou de último, quixo agradecer o capote que lle botou este verán o asturiano ao elevar a voz sobre o problemón que teñen as comunidades ao non poder contar coa liquidación completa do IVE do 2017, que xera un buraco de miles de millóns nas arcas autonómicas. O líder galego pretendía coñecer os plans do Goberno de Pedro Sánchez para reparar esta situación, pero topouse con tres dirixentes socialistas encolleitos de ombros que a día de hoxe non coñecen a folla de ruta do presidente, por iso é polo que non dubidasen en incluír e asinar na declaración institucional conxunta unha reclamación urxente para liquidar o agravio económico. Pero de fondo, non o ocultan, subxace o temor de que Cataluña volva ter un trato preferente, como o que lle dispensou Zapatero no 2009, a orixe dalgúns dos males dun sistema de repartición de torta que non satisfai a ninguén.
Ata hai uns meses, era a Feijoo ao que buscaban os outros presidentes -nalgunha ocasión resolveu consultas de Susana Díaz- para descifrar as intencións de Rajoy ou de Montoro. Por este último, que é o que deixou de herdanza a lea do IVE, non sempre puido responder.
Os líderes socialistas apenas teñen información das intencións de Pedro Sánchez
Os nenos marcan o curso político
Ten razón un dirixente político galego que sostén que o curso político non comeza de verdade ata que os nenos volven ao colexio. Ata ese momento as familias andan a outras cousas e os pequenos manexan ao seu gusto o mando da televisión e os comprimidos. Matemático: foi deixalos ás portas da escola e empezaron a voar as exclusivas e as declaracións axitadas que levaban semanas na neveira.
O diagnóstico do doutor Albor
Na homenaxe póstuma a Gerardo Fernández Albor organizado polo PP, Feijoo contou unha cariñosa confidencia que se remonta a hai máis dunha década, cando o veterano político lle augurou no seu despacho, sendo líder da oposición, que chegaría a presidente da Xunta, entre outras cousas por ter nacido en setembro, como el mesmo e como Kennedy. Acertou o doutor no seu diagnóstico, pero uno dos dous equivocouse ao darlle forma á anécdota, porque JFK naceu en maio.