Pequenos núcleos palentinos duplican a súa poboación durante todo o ano
07 ago 2018 . Actualizado ás 19:38 h.A metade de algo importante é en si mesma un logro enteiro. Ninguén gana finais sen superar os cuartos. Non hai premios Nobel sen tropezos intermedios. Nunca se completa un percorrido sen pasar polo ecuador. De aí o significado que ten acadar Sahagún, o centro xeográfico do Camiño Francés. Desde a saída seguimos percorrendo un mapa que parece o copia e pega dun procesador de textos: algúns quilómetros de pista, pedanía; algúns quilómetros de pista, pedanía… Sahagún é unha parada atractiva con puntos de interese que rompen a monotonía, como un dos mellores exemplos do estilo mudéjar, a igrexa de San Tirso. Ademais do arco de San Benito, monumento nacional, que lembra a un arco do triunfo coa N-120 pasando por baixo.
Pero hoxe trátase máis de sentir que de ver. «Empezamos andando en Burgos , pero non imos deixar de celebrar o máxico que é estar aquí», conta Nuria Díez, quen partiu da súa cidade. Ao seu lado, Eloína, unha «cidadá do mundo», segundo quere facer constar. «De pais asturianos, nacida en Francia e residente en Madrid... E agora a Santiago con Nuria», dinos. Prexubilada tras ostentar un destacado papel nunha cadea de televisión nacional, está nun punto e seguido vital: «O camiño é longo, e o de Santiago tamén». Nuria engade á súa reflexión: «Todo o mundo debería facelo, polo menos unha vez; nós non nos teriamos coñecido, e iso que perderiamos, non?».
Nas localidades castelás que cruzamos, en todas, por mínimas que sexan, hai unha praza Maior. E nela, raro é non dar con camiñantes. Na de Sahagún, o cacereño Raúl Carrasco e o madrileño David Núñez apuran un café con xeo. Ambos os profesores, un de primaria e o outro de secundaria. Lonxe quedan setembro, as aulas, os exames e as avaliacións. «É mellor non pensalo», resígnase un. «Eu empecei onde quedei a última vez, en Santo Domingo da Calzada; o ano que vén seguirei e algún día chegarei a Santiago, do Camiño acórdome todo o curso e dáme forza», conta o outro.
El Burgo Ranero é outra desas localidades nas que un cre que non pararía nunca... a non ser que estea facendo o Camiño. Poucos veciños e de idade, como Daniela e Encarnación, esparexidos nalgunhas casas habitadas. «Teño 90 anos, fillo, e sen peregrinos isto estaría moi triste», dinos a primeira. «Ide ao albergue, alí hai xente como vós», achega a segunda. No banco da entrada, Juan Alonso. 80 tacos e xeonllo rengueante por unha ataxia que prexudica o seu equilibrio. «Ao Apóstolo só lle pido, cada vez que vou, que me deixe abrazarlle» . Encarnación tiña razón. Tampouco queremos máis.
«Vou a Santiago polas viúvas e os pensionistas»
Saíu o luns pasado de Sestao (Biscaia), tras unha reunión da Asociación de Xubilados, Viúvas e Pensionistas da localidade. «Eu teño tres enfermidades dexenerativas, non recibo prestación e pagamento autónomos para ter algo o día de mañá; pero antes de caer prefiro dar guerra sa», explica Javier Comonte. Da súa mochila colga o cartel que resume o sentir do seu colectivo. «É unha vergoña que un traballador ou un pensionista non teñan para vivir dignamente», sentenza. «E vou a Santiago por eles», engade. Cita ao explicarse a Robert Baden-Powell, o fundador do movemento scout: «Como el, eu pretendo facer unha boa acción por cortesía e por boa vontade». Talvez a súa mensaxe chegue máis aló do Obradoiro.
«Hai que valorar ben o que metes na mochila da vida»
De Badaxoz a Santiago, pero non pola vía da Prata, senón a través do Camiño Francés para peregrinar sendo consciente dunha meta. «Hoxe estou moi emocionada e non se se poderei falar», empeza Isabel. Intentámolo, non sen antes preguntarlle polos seus exercicios de ioga matinal. «O corpo e a mente deben ir da man para acadar o que queres», prosegue explicándose. Camiñar cada día é unha proba e unha nova aprendizaxe: «Ás veces levamos demasiadas cousas sobre os ombros, e non ten por que ser así, hai que valorar ben o que metes na mochila da vida». Esta estremeña emprendeu un Camiño espiritual que non abandonará nunca. «O mellor de ir a Santiago é o que hai cara a ela», conclúe.
20.125 cartas peregrinas expedidas en cinco anos demostran o éxito do Camiño
Non estamos en Pontevedra, pero aquí tamén hai imaxe da Peregrina. Unha talla espectacular do barroco obra de Luisa Roldán. Para vela compensa visitar o seu templo, un antigo convento franciscano do século XIII. Non tanto pola súa historia, que a ten, como pola súa brillante restauración, concluída fai sete anos. Desde fai cinco, coa entrada o aliciente para o peregrino é outro. «Coa visita, e sempre presentando a credencial, dámoslles a carta peregrina, que certifica ter cuberto a metade do Camiño Francés», explica a técnica de Turismo Ana Fontano. Na miña, a 20.125, leo unha cita do Códice Calixtino referida aos campos que atravesamos e unha mensaxe de ánimo asinado polo alcalde do municipio: «Para chegar con boa andanza á casa do Señor Santiago, onde agardamos teña un recordo dos que lle demos acollida». Beatrice e Jean Paul, de Poitiers (Francia), móstranse encantados coa iniciativa. «Non agardabamos outro premio no Camiño», expresan felices. A que chaman popularmente media compostela é todo un éxito. «Grazas a ela aumentamos as visitas a un lugar incrible», conclúe Fontano.
CONSULTA AQUÍ As ETAPAS ANTERIORES:
