8. Ancha é unha Castela peregrina que percorremos, mellor, en bicicleta

GALICIA

Iago García / Senén Rouco

Pequenos núcleos palentinos duplican a súa poboación durante todo o ano

03 ago 2018 . Actualizado ás 21:08 h.

O ecuador está un pouco máis preto. E hoxe si, temos ao fin unha etapa de perfil chairo. Pero non todo vai ser perfecto na oitava travesía. Xusto cando empezamos a pedalear con fluidez cara a Terradillos dos Templarios preséntasenos un invitado sorpresa: o vento en contra. Sen dúbida, mellor que as copiosas tormentas que sabemos que se están sucedendo entre León e Lugo, pero non axuda tampouco o deixamento que atopamos nos primeiros quilómetros, antes de acadar Villalcázar da Sigra. A maleza crece tanto nos laterais do Camiño como no centro das dúas marcas de rodaxe. Rozamos as alforxas e as pernas contra ela. Nada grave para uns xemelgos que atesouran xa máis de 350 quilómetros nunha semana.

Los párrocos franceses Don Louis y Don Davide acompañan a jóvenes de entre 12 y 17 años de su diócesis en la peregrinación
Os párrocos franceses Don Louis e Don Davide acompañan a mozos de entre 12 e 17 anos da súa diocese na peregrinación Senén Rouco

O trazado mellora e o vento amaina en Carrión de los Condes. Localidade con todos os servizos e varios monumentos destacados, entre eles o mosteiro de San Zoilo. O camiñante pode facer compras, atopar un caixeiro no que non lle cobren comisión e gozar de terrazas onde tomar algo. Non é o habitual no paso da ruta xacobea pola provincia de Palencia. Aproveitando o paseo topámonos con Louis e Davide, de Tulle (Francia). Acompañan a mozos de entre 12 e 17 anos da súa diocese na súa peregrinación. Un Camiño loxicamente relixioso, pero tamén «de amizade e de aventura», puntualizan. E engaden: «Gústanos a solidariedade e a acollida que nos están dando en España». Case é mediodía e nun banco Greg Buda desprega os seus mellores alimentos. Este húngaro, residente en Dinamarca, acaba de compralos. «Chámame a atención que non haxa tendas que abran os domingos, así é difícil abastecerse», laméntase. Para este mozo de 23 anos, o seu tránsito ata León, a pesar de todo, é moi enriquecedor. «Aquí axúdase moito ao peregrino, mesmo en sitios moi pequenos pódese falar en inglés con xente moi maior». Non queda outra que darlle a razón, Pedanías que atravesaremos hoxe como Poboación de Campos ou Calzadilla de Cózaa só rozan os cen habitantes. Os anciáns gustan da interacción cos novos romeus, así que se puxeron as pilas coa lingua de Shakespeare. «Teñen moita curiosidade ao vernos», conclúe Buda dándolle un bocado ao seu piscolabis matinal.

Volvendo xa ao Camiño descubrimos a cada vez máis repetida estrutura xeográfica da Terra de Campos leonesa. Pequenos núcleos, separados por apenas uns quilómetros, nos que case sempre hai un albergue e un restaurante envorcado no servizo ao peregrino. Dórmese por menos de 10 euros e o menú diario pode subir algo máis. Prezos correctos, aínda que falta variedade.

«Son a oficina de información turística»

Joaqui, en su tienda de souvenirs en Carrión de los Condes, ejerce de «oficina de atención turística»
Joaqui, na súa tenda de souvenirs en Carrión de los Condes, exerce de «oficina de atención turística» Senén Rouco

Joaqui, sen ene, é unha estremeña residente en Castela, como ela di, «de toda a vida»: «Tróuxome o amor hai 40 anos». Fai 20, o seu marido e ela sufriron un revés e quedaron sen traballo. «Vendo que noutros sitios que atravesaba o Camiño funcionaban estas tendas, apostei por iso», relata. Hoxe a páxina de Facebook do seu establecementos é seguida no medio mundo, pero por amais do ego dixital está a interacción persoal: «Hainos moi cariñosos e eu devólvolles o cariño axudando, son a oficina de información turística». Con cada compra regala un pin de Carrión de los Condes, onde é visita obrigada a igrexa de Santiago. Deséxanos, como non, bo Camiño. Fíxoo xa miles de veces.

«Eu percorrinme o mundo sen ter que saír de aquí»

Leticia necesitaba más tiempo y dejó Canarias para montar su albergue en Calzadilla de la Cueza
Leticia necesitaba máis tempo e deixou Canarias para montar o seu albergue en Calzadilla de Cózaa Senén Rouco

Fartouse de ser pedagoga nos cursos de formación que en Forteventura se organizaban para desempregados. Dela dependían os de toda a illa de Forteventura. Quería unha posesión para moitos inalcanzable: máis tempo. «Necesitaba criar ao meu fillo e gozar del mentres fose pequeno, e repoboar sempre me pareceu interesante», conta sorrindo tras conseguilo. Con ela e o seu pequeno Calzadilla de Cózaa subiu dous habitantes no padrón. Algo insólito nunha pedanía con medio centenar de veciños. Empezou na adega do pobo cunha tenda. E ao ver que a choiva de peregrinos non cesaba montou un albergue. Bota a vista atrás e non se arrepinte de nada: «Percorrín o mundo sen saír de aquí».

«O verdadeiro Camiño é o que empeza despois de chegar a Santiago»

Cristelle e Ivan salieron de Foix, Andorra, hace dos meses
Cristelle e Ivan saíron de Foix, Andorra, hai dous meses Senén Rouco

Non teñen présa. Tampouco compromisos. Moito menos un plan establecido. Pasan de horarios. E dedícanse, a pesar de ser franceses, ao dolce far niente italiano. Decidiron darse unhas vacacións nas que a natureza e a xente fosen os únicos dous compoñentes. Chegamos á súa zona de pícnic tras ver sobre unha pedra do Camiño unhas galletas salgadas e varios froitos secos. «¡Agasallo!, ¡present!, ¡para ti!, ¡for you!», bérrannos desde unha sombra a escasos metros. Imposible non achegarse para devolverlles o xesto. «Creo que a xente deixou de falarse, de mirarse e de entenderse, así que por que non volver intentalo», di ela. Fíxome en que levan amais o imprescindible para a súa travesía. Abondan un saco, a esterilla e dúas mudas para pór rumbo a calquera sitio. Arrepíntome ao instante de cargar na bicicleta con pesadas alforxas. «Sentarvos connosco: queredes algo para comer?», ofrece gentilmente Iván. Recoñece estar na súa salsa. Traballa como guía turístico por todo o mundo e no Camiño busca sumar experiencias e destinos que poder incluír no seu diario. Non se cansa de facelo: «O verdadeiro Camiño é o que empeza despois de chegar a Santiago».

CONSULTA AQUÍ As ETAPAS ANTERIORES: