7. A Frómista chégase entre frechas amarelas

GALICIA

IAGO GARCÍA / SENÉN ROUCO

Todas as frechas levan a Santiago. De cor amarela, impregnan o percorrido e compiten coa vieira en cruces e desvíos

03 ago 2018 . Actualizado ás 21:07 h.

Unha semana sobre o sillín. Estamos a 500 quilómetros da praza do Obradoiro. Máis preto dunha meta que se nos lembra en cada muro, en cada intersección, case en cada rúa dos pobos que atravesamos. Aínda que para o peregrino, nunca é suficiente. Talvez iso sabíao ben Elías Valiña, párroco do Cebreiro. Foi un dos artífices da reactivación do Camiño de Santiago antes de falecer en 1989. Non só coa súa tese doutoral sobre el, que recoñezo non ter lido; senón por impulsar a sinalización do trazado francés, sin duda a obra máis vista por miles de peregrinos cada ano.

Hoxe chegaremos a pedais a Frómista, unha localidade en Palencia que conta cunha xoia románica de século XI: a igrexa de San Martín. A pedais porque unha cima, o alto de Mostelares, non vai permitir unha elevada velocidade media. O desnivel é do 12 % durante un quilómetro.

Á primeira hora topámonos con Iren Cameron, australiana, dando os seus primeiros pasos ao lado dun sinal típico en Castela e León: fondo azul, vieira amarela e frecha en branco. «Só me perdín en Burgos , nas cidades non hai tantos sinais como nos pobos», cóntanos agradecendo cada indicación no Camiño. Aínda que ela, que vive nunha furgoneta no seu país, sabe como resolver dúbidas: «En caso de problemas, os máis vellos do lugar son a clave: non teñen nada mellor que facer e sábeno todo», apostila. Esta nómade atopou o que buscaba na súa peregrinar: «Reto e aventura».

Para os ciclistas hai sinais, pola maior velocidade que acadan fronte aos camiñantes, especialmente útiles. Tanto en Navarra como na Rioxa e Castela e León, anúncianse as interseccións do Camiño con estradas principais (e polo tanto perigosas) con certa antelación. Os irmáns José María e María José Quilis, de Valencia , valóranas positivamente. «Convén adiantarse aos cambios de estradas, aínda que non vimos cruces perigosos», conta ela. El intentara a Compostela hai dous anos, pero unha grave infección de ouriños truncou o abrazo ao Apóstolo: «Nunca bebades de fontes nas que non teñades a seguridade de que a auga é potable», explica brindándonos consello máis aló da seguridade viaria. Da mesma opinión son Lupna e Charles, moza parella francesa que empezou a pé no seu país, en San Jean de Pied de Port e que presume de xesta: «Aínda non nos perdemos nin unha soa vez». Seguir a ruta non é problema para eles, senón a calor, que vai en aumento: «Alugamos unhas bicis en Burgos e así o aire refréscanos nas baixadas». O que queda claro é que os sinais son unha motivación permanente. «¡Unha menos!», berran ao noso paso un grupo de peregrinos posando para o recordo nunha delas.

Mañá, oitava etapa Frómista-Terradillos dos Templarios

A final do Mundial tamén se xogou a 3.900 quilómetros de Luzhniki

«¡Allez lles bleus!» cantan con xúbilo Viel Guillaume, o seu fillo homónimo e Mina Enzo. Un trío no que o maior presume de coñecemento futbolístico: «Acórdasche de Lizarazu, Zidane e Karembeu», dinos lembrando a final vencida a Brasil por tres goles a cero. «Pois hoxe gañamos con goles de Griezmann, Pogba e Mbappé». Tería cravado o resultado se sumase o tanto en propia meta de Mandzukic. «Hoxe madrugamos para poder chegar sen problemas a Frómista e ver o partido con calma». Se cumpren co que dixeron que farían se a súa selección gañaba o Mundial de Rusia , a etapa que eles fan hoxe a pé, de 21 quilómetros ata Carrión de los Condes, váiselles a facer longa: «Estaremos a apoiar todo o partido e despois seguro que atopamos unha tenda con champaña francesa». Aos que se lles haberá atragantado o grolo de Rakia (o augardente favorito nos Balcáns) con todo, é aos croatas Branko e Vedrana. Ofrécennos coller a botella da súa mochila, algo que segundo nos explican é un xesto de benvida no seu país. «Tomamos un dedito antes de saír e é mellor que a gasolina», di el. «Xa, pero se gañamos creo que o depósito o imos a gastar moito antes de chegar a Santiago», puntualiza ela. Hoxe, probablemente estean máis descansados que os peregrinos franceses que afronten unha nova etapa ata a tumba do Apóstolo. Sexa como for, nada ía interromper o seu momento. «Sabiamos que se estaba xogando o Mundial pero só podiamos vir facer o Camiño agora, así que nós imos gañar de todas as maneiras», achega Vedrana. «Estiven coñecendo a xente de todos os países despois de pasar un ano de traballo horrible e quedo con todo o que me axudaron», conta Branko desatando a bandeira do seu país dunha das correas da súa mochila. Prepáranse para posar ante a cámara. Senén dispara. Acto seguido pídennos un selfie ao que non podemos negarnos. Alégrame saber que cando lembren esta aventura verannos ao seu lado. Seguramente agora tamén estarán lendo estas liñas. Ao final os mundiais xóganse cada catro anos e a posibilidade de reencontrarnos é moito máis remota. Mellor lembrar este día así. Bo Camiño.... amigos.

CONSULTA AQUÍ As ETAPAS ANTERIORES: