E ti, que levas na mochila?. A subida por Montes de Oca suma quilos nas costas peregrinas
03 ago 2018 . Actualizado ás 21:05 h.Hoxe todo parece costa arriba. O espertador, que soa ás sete en punto (e aínda así somos dos últimos en saír). O sillín, os pedais e o manillar, que me descobren músculos que nunca antes tiven resentidos. E, como non, saber que temos que afrontar Montes de Oca. Hoxe descansaremos en San Xoán de Ortega (Burgos), pero ata alí temos unha tortuosa subida con gran desnivel entre Villafranca e o noso destino.
Para máis inri, durante o trazado do Camiño Francés nese tramo non hai nada preto. Nin fontes nin pobos. Parafraseando a Rosalía, os casteláns de Castela (hoxe entramos nesta comunidade) non van tratar nada ben a estes dous galegos. Vemos a José Vicente e Juanchu, amigos da infancia en Valencia, preparar as súas mochilas nunha cafetería. Chegaron a Santiago o ano pasado. Coñeceron entón a Ricardo, de Santa Fe (Arxentina). «Agora xa somos inseparables», conta o arxentino, o máis falador, como non podía ser doutro xeito. «Apunta aquí, apunta aquí», dille a Senén, que leva colgada a cámara ao pescozo. Ábrenos a súa mochila de trekking : «Auga levamos, pero no Camiño, mellor pacharán e viño». Está claro que se toman a romaría xacobea con calma chicha.
Case sen darnos conta deixamos atrás a última localidade rioxana, Grañón, e chegamos a Redecilla del Camino. Alí o polaco Voitek e a surcoreana Kim despregan sobre un banco varias bolsas directamente sacadas da súa equipaxe. Diferentes tipos de bebidas isotónicas e varias pezas de froita forman o seu kit de supervivencia: «Nunca bebera dunha fonte no meu país, non as valoraba como agora», di a nova. Talvez esaxere, pero eu tamén recoñezo que poucas veces me resultou tan pracenteiro un grolo de auga como despois dun tramo rompepiernas. E na ruta xacobea hainos.
Circulamos case todo o percorrido en paralelo á N-120 escoitando con frecuencia o paso dos camións, polo que se vas peregrinar a dúas rodas, mellor evítaa e segue cos romeus a pé. O ruído do tráfico vese interrompido por unha rancheira de Vicente Fernández. Están a cantala Vicente (leste, Hernández) e Esteban Castelo. Non cabe dúbida, son de México e pretenden encomendarse ao Apóstolo para ter unha vellez plena. A chegada ao Obradoiro marcará a transición, algo que eles expresan así: «Vai ser un parteaguas na nosa vida».
Cando nos faltan ao redor de dez quilómetros para chegar, Villafranca recíbenos empinada e confirmamos a dureza do percorrido. Os mosquitos, ademais, campan en charcos á sombra e molestan. No alto da Pedraja (1.150 metros) pasamos en silencio unha fosa común da Guerra Civil. Tampouco seriamos capaces de dicir nada. Exhaustos, acabamos no albergue.
belorado, castilla e león
«Os meus pés nunca estiveran tan lonxe de casa... ¡Estou a dar un gran rodeo!»
Entre os estranxeiros que fan a ruta xacobea (son, polo que puidemos comprobar, a gran maioría) existe un perfil moi concreto, O de treintañero querendo saber cara a onde dirixir a súa vida. Toda ela: a persoal, a profesional e a amorosa. Nesta categoría figura Matt Wilson. Loce pelo curto, tipo fino, camiseta Nike... Podería ser o típico novo (aínda o somos a esa idade, non?) de vida plena sacado de series hollywoodienses como Orange County ou Beverly Hills, 90210. Ambas, curiosamente (a composición fágoma sen preguntarlle aínda a procedencia), foron gravadas non só no seu país, se non case na súa casa. «Son de Los Ángeles, en California. A verdade é que os meus pés nunca estiveran tan lonxe de casa... ¡Estou a dar un gran rodeo!», puntualízanos. Unha volta longa que noto ao mirar para os seus pés. As bochas hanlle obrigado á típica parada técnica. Creo que faltan podólogos no Camiño.
«Fágoo para curar a pena pola morte do meu pai»
A carga que soportan os pés de Davor Ergovic («pronúnciase como Modric ou Rakitic», di orgulloso sabendo que o seu país e estes xogadores son finalistas no Mundial) é sentimental. Perdeu ao seu pai hai un ano, e busca cada día, en cada paso, consolo: «É pola miña relixión e pola miña alma. É simplemente para min. Quero loitar e fágoo para curar a pena pola morte do meu pai». O cancro levoullo, e tras isto busca superalo definitivamente: «Sei que el estaría orgulloso de saber que me expuxen unha meta na miña vida, e iso faime inmensamente feliz».
A estas alturas da conversación xa lle escorregou unha bágoa pola fazula. Finaliza coa porra mundialista. «Francia 0-Croacia 2», di. Tomamos nota.
«Vimos ao Camiño para pensar como querernos máis»
Josep Cufí (Xirona) e Inessa Zykova (Rusia) forman unha atlética parella que nos dá ánimos ao comezo. 15 anos dun matrimonio que o Camiño fortalece: «Deixamos ao neno nun campus de fútbol e vimos pensar como querernos máis». Van da man e forman un equipo: El tira dela nas costas. Ela, tenista, sabe pararlle os pés para dosificar enerxías. No Camiño, como naquel anuncio de pneumáticos, a potencia sen control non serve de nada. Entre o equipamento para cargar a equipaxe figura tamén a alxibeira de Inessa. Alí hai tiritas e auga oxigenada. De todos os xeitos, tras ter realizado o maratón de Sabres do Sahara, de seis días e 251 quilómetros, téñeno feito.
Mañá, quinta etapa San Xoán de Ortega- Hornillos del Camino
CONSULTA AQUÍ As ETAPAS ANTERIORES:
