O Rápido de Bouzas e o Coruxo entregaron aos pais do mozo unha camiseta de cada equipo asinada por todos os compañeiros
11 jul 2018 . Actualizado ás 05:00 h.A noite antes de morrer en Malta , Fabio Soto reuniuse cos doce amigos cos que viaxaba. Era, din eles, a viaxe das súas vidas. E tanto. Fabio, 17 anos, tomara a iniciativa de organizalo. Esa noite en Malta falaron de presente e de futuro. Fabio contoulles aos demais o que significaba cada un para el. Esa conversación marcounos e este martes os seus amigos lembrárona no campo do Vao, en Vigo, onde o Coruxo disputa os seus partidos. Alí quixeron render homenaxe ao mozo vigués que soñaba con ser piloto, que formaba parte da canteira do segundo club de fútbol de Vigo e que perdeu a vida ao caer por un barranco nunha praia de Malta a semana pasada. «A vida é fráxil e hai que vivila», dixeron onte os seus amigos, despois de lembrar esa noite.
Tamén o seu pai quixo lembrar a Fabio co espírito vitalista do seu fillo. Andrés Soto permitiuse as bromas, mesmo, fuxindo da solemnidade e ata pintou algún sorriso nunha bancada rota. «Fabio prefería ser actor que espectador, estaba sempre disposto a dar un paso adiante, non a esconderse», dixo o seu pai. O público do Vao púxose en pé, como nas mellores tardes dos de verde.
A comunidade do Coruxo tamén quixo participar na homenaxe ao canteirán. As bancadas cheas debuxaron o «escenario preferido» de Fabio, como dixo o presidente do club, Gustavo Falqué. Se os clubs se dedican a formar xogadores e persoas, Falqué dixo que o rapaz era o maior exemplo por «sacrificio e sentimento de formar parte dun grupo». O director deportivo do club, Javier Matei, exgardameta do Celta , agradeceu que houbese tanta xente no partido do Vao cando á mesma hora xogaban Bélxica e Francia.
«Un carácter único dentro e fóra do campo [...]: se tivese que pór a man no lume por ti, facíao sen dubidar», encomiou Abel Soto, que foi compañeiro seu no Rápido de Bouzas, antes de recalar no Coruxo. Ambos os conxuntos vigueses entregaron aos pais unha camiseta de cada equipo asinada por todos os compañeiros.
O estadio encheuse de xente nova e non tan nova, amigos e coñecidos, compañeiros de balón. Unha presentación mostraba as fotografías de Fabio Soto sobre o terreo de xogo, na súa gradación, nas comidas cos amigos e, en definitiva, todos os momentos que foi feliz e fixo felices aos seus.
Dous faroliños acendéronse para rematar a homenaxe. Elevados polo lume, despedíanse mentres soaba unha das cancións que mellor representaba a Fabio: Young, Wild and Free, de Wiz Khalifa e Snoop Dogg. Mozo, salvaxe e libre. Ese era Fabio Soto.